Íslenskt samfélag hefur í gegnum tíðina notið góðs af þeim fjölmörgu Pólverjum sem hafa flust hingað til lands, unnið hörðum höndum og lagt sitt af mörkum til samfélagsins. En stundum virðist eins og við gleymum að meta það sem þeir gera – eða verra, lítum niður á þá. Það er bæði ósanngjarnt og vanþakklátt.
Ég starfa sjálf í ferðaþjónustu þar sem ég fer reglulega með hópa Íslendinga til Póllands í tannlæknaferðir. Viðskiptavinir mínir fá ekki aðeins fyrsta flokks meðferð heldur eru þau líka alltaf undrandi á því hversu vel okkur er tekið. Pólverjar eru hlýir, hjálpsamir og einstaklega kurteisir. Ég hef aldrei fundið fyrir öðru en vinsemd, og það er einmitt þessi hlýja sem hefur gert það að verkum að ég elska að vinna með þessu fólki.
Það er svo merkilegt að upplifa þetta beint – og sjá síðan hvernig sömu Pólverjar sem flytja til Íslands þurfa að kljást við fordóma og vanvirðingu. Hvers vegna? Þeir eru sömu duglegu, góðu einstaklingarnir – bara í öðru landi.
Dýrmætt framlag sem við gleymum oft
Byggingariðnaður og innviðir:
Mörg af stóru framkvæmdaverkunum sem við sjáum í kringum okkur – ný íbúðarhverfi, skólar, sjúkrahús og vegir – hefðu einfaldlega ekki orðið að veruleika án þeirra.
Heilbrigðisþjónusta og umönnun:
Fjöldi pólskra kvenna starfar í umönnun aldraðra og fatlaðra. Þær sýna hlýju, samviskusemi og umhyggju – en fá sjaldan þá viðurkenningu sem þær eiga skilið.
Þjónustustörf og hreinlæti:
Hver myndi halda sjúkrahúsunum, skrifstofunum, skólunum og verslunum hreinum ef ekki væri fyrir þetta duglega fólk?
Menningarauður og framtíð samfélagsins:
Pólsk börn vaxa úr grasi hér og tala bæði íslensku og pólsku. Þau eru hluti af framtíðinni – og fjölmenning er ekki ógn, heldur auður.
Tími til kominn að horfa upp til þeirra
Við skulum hugsa okkur aðeins:
Hverjir eru að byggja ný húsin í hverfinu þínu?
Hver annast ömmu þína á hjúkrunarheimilinu?
Hverjir mæta í vinnu dag eftir dag – jafnvel þegar þeir fá ekki alltaf virðingu eða réttlæti?
Það eru Pólverjar – og margir aðrir innflytjendur – sem halda hjólum samfélagsins gangandi. Það eru þeir sem fylla í skörðin sem Íslendingar hafa ekki viljað fylla sjálfir. Það eru þeir sem mæta með bros á vör, þrátt fyrir að vita að þeir verði kannski ekki teknir alvarlega, þrátt fyrir að íslenskan sé ekki fullkomin eða menntunin ekki viðurkennd. Við ættum ekki bara að þakka þeim – við ættum að fagna þeim.
Hvar værum við án þeirra?
Og hvenær ætlum við að hætta að horfa niður – og byrja að horfa upp?
Höfundur er lögfræðingur.
