Hvenær hefur maður samræði við barn? Gísli Rafn Ólafsson skrifar 11. mars 2023 10:30 „Hvenær drepur maður mann og hvenær drepur maður ekki mann?“ spurði Jón Hreggviðsson eftirminnilega í skáldsögunni Íslandsklukkan. Svarið við þessari spurningu má reyndar finna kyrfilega skilgreint í 23. kafla hegningarlaga. Ef Laxness hefði hins vegar fjallað um 22. kafla laganna – sem hann gerir raunar, t.d. í Sjálfstætt fólk – þá myndi spurningin sennilega hljóða svona: „Hvenær hefur maður samræði við barn og hvenær hefur maður ekki samræði við barn?“ Ef þú ert yngri en 18 ára, þá ertu barn! Þetta ætti ekki að vera sérstaklega flókin spurning, enda er skilgreining hugtaksins „barn“ afar skýr í lögunum: ef þú ert yngri en 18 ára ert þú barn í augum laganna. Barnasáttmáli Sameinuðu þjóðanna, sem var lögfestur árið 2013, skilgreinir barn sem einstaklinga sem ekki hafa náð 18 ára aldri, og sömu sögu má segja um lögræðislög. Fullyrða má að samfélagið sé á heildina litið sammála um að börnum beri að veita aukna lagalega vernd í ljósi þess hve varnarlaus þau geta verið – í ljósi þess að þau búa ekki yfir eins viðamikilli reynslu og þekkingu og fullorðið fólk. Fimmtán ára á föstu, sextán ára í sambúð… með fimmtugum manni? Þrátt fyrir allt þetta gera lögin okkar eins og þau standa ráð fyrir því að 15 ára börn hafi þroska og vitsmuni til að stunda kynferðismök með fullorðnum – og engin viðmið eru sett um ásættanlegt aldursviðmið upp á við. Löggjafinn leggur því blessun sína yfir það að 15 ára einstaklingur og 59 ára einstaklingur eigi í kynferðislegu sambandi. Á sama tíma eru lögin ekki í stakk búin til þess að takast á við það sem kallað er á ensku grooming – þegar fullorðinn einstaklingur byggir upp trúnaðar- og tilfinningasamband við barn til að auðvelda sér að misnota það kynferðislega. Þetta skýtur óneitanlega skökku við í ljósi þeirrar aukningar sem hefur átt sér stað í gagnrýninni umræðu og meðvitund um kynferðislega tilburði fullorðinna í garð barna – samfélagið hefur í síauknum mæli kallað eftir að lengra sé gengið til að tryggja réttarvernd barna gagnvart kynferðislegri misnotkun af hálfu fullorðinna. Þess vegna lagði ég fram lagafrumvarp um að þessu yrði breytt síðastliðið haust. Í frumvarpinu legg ég til að kynferðislegur lágmarksaldur, sem er skilgreindur í almennum hegningarlögum, verði hækkaður úr 15 árum í 18 ár. Markmiðið er einmitt að efla réttarvernd barna á aldrinum 15–17 ára. Frumvarpið tryggir þó á sama tíma að þótt einstaklingar undir 18 ára aldri eigi í samþykku kynferðissambandi á jafnræðisgrundvelli verði þeir ekki sóttir til saka þegar um svipaðan aldur er að ræða – eins og hið svokallaða „Rómeó og Júlíu-ákvæði“ gerir nú þegar. Hvers vegna eru lögin svona? Árið 2007 voru gerðar breytingar til hins betra frá því sem áður var, en þá var kynferðislegur lögaldur hækkaður úr 14 árum í 15 ár. Síðan þá hafa engar breytingar átt sér stað. Í greinargerð frumvarpsins segir að íslensk börn byrji mörg að stunda kynlíf 15 ára og því sé varhugavert að hækka aldurinn – svo öruggt sé að einstaklingar á svipuðum aldri undir lögaldursmörkum sem eigi í kynferðislegu sambandi sæti ekki refsingum fyrir. Á þeim tíma virðist þó ekki hafa verið tekið tillit til þess að um þetta hafi ákveðinn varnagli þegar verið sleginn með hinu svokallaða ákvæði um Rómeó og Júlíu. Í því felst að samræði milli einstaklinga undir 15 ára aldri sé ekki refsivert þegar aðilar eru á svipuðum aldri. Í ljósi þess að ákvæðið var þegar til staðar þegar lögunum var breytt virðist röksemdafærslan fyrir því að varhugavert sé að hækka lágmarksaldurinn frekar standa á brothættum brauðfótum. Góð umræða gulli betri Nýverið skilaði embætti héraðssaksóknara umsögn um frumvarpið þar sem gerðar eru mikilvægar efnislegar athugasemdir við innihald þess. Meðal annars bendir embættið á notagildi 200. og 201. gr. hegningarlaga, sem gera hvers kyns kynferðislegt samræði við barn eða annan niðja refsivert – hvort sem um er að ræða barn eða fullorðinn einstakling. Þess að auki færir embættið rök fyrir því að gáleysisákvæði 204. gr. hegningarlaga þjóni sem mikilvægur varnagli fyrir ákæruvaldið. Meginreglan er sú að brot gegn hegningarlögum séu einungis refsiverð þegar ásetningur er til staðar – svo gáleysisákvæðið veitir ákæruvaldinu rýmri heimild en ella til þess að vernda börn. Ég fagna auðvitað allri efnislegri umræðu um frumvarpið og vona að meðferð frumvarpsins í allsherjar- og menntamálanefnd taki gott tillit til þessarra þátta umsagnarinnar, og að hún verði þá til þess að umbætur eigi sér stað. Það síðasta sem ég vil gera er að rökstuddar athugasemdir séu virtar að vettugi – en það er því miður ósiður sem stjórnarliðar hafa tileinkað sér og stunda í síauknum mæli, eins og til að mynda í útlendingafrumvarpi Jóns Gunnarssonar. Það er afar mikilvægur hluti af lýðræðislegri valddreifingu að tekið sé mark á umsögnum sérfræðinga í hverjum málaflokki fyrir sig. En hvað er mikilvægustu breytingunni til fyrirstöðu? Það sætir þó furðu að embætti héraðssaksóknara haldi því fram í umsögninni að við hækkunina úr 14 í 15 ára aldur árið 2007 hafi verið „vísað til rannsókna sem lágu fyrir um viðhorf ungmenna sjálfra til þessa efnis,“ – og að á þeim grundvelli meti embættið sem svo að ekki sé ráðlegt að gera „svo stórar breytingar“ á aldursviðmiðinu „án frekari skoðunar.“ Þegar við könnum greinargerð með frumvarpi því sem varð að lögunum sem um ræðir kemur í ljós að staðhæfingin um vísan til rannsókna um viðhorf ungmenna í frumvarpinu 2007 sé nokkuð vafasöm. Í greinargerðinni segir: „Rannsóknir sýna að unglingar á Íslandi byrja snemma að stunda kynlíf, eða rúmlega 15 ára að meðaltali.“ Hér er því ekki um að ræða „viðhorf ungmenna sjálfra“ til hækkunar lágmarksaldurs, heldur töluleg gögn um hvenær íslensk ungmenni byrja að jafnaði að stunda kynlíf. Þótt ekki sé vísað til rannsóknarinnar sem um ræðir í greinargerðinni er líklegt að hér sé um að ræða rannsóknarverkefnið HBSC sem kannaði meðal annars kynhneigð og -hegðun ungmenna og var birt í maí 2006. Þar kemur fram að meðaltalið sé jú 15 ára. Í rannsókninni er þó margt merkilegra og marktækara að finna en bara þá niðurstöðu að íslenskir unglingar byrji að meðaltali að stunda kynlíf við 15 ára aldur. Til að mynda kemst rannsóknin að þeirri niðurstöðu að 15 ára stúlkur séu langtum líklegri til þess að hafa byrjað að stunda kynlíf en 15 ára drengir, sem þýðir að stúlkurnar eru mun líklegri til að byrja að stunda kynlíf með sér eldri aðilum. Þetta er afar fyrirferðarmikil vísbending um að bráðnauðsynlega þurfi að auka réttarvernd barna! Eins og ég segi að ofan er öll efnisleg umræða um þetta málefni mikið fagnaðarefni – en hún verður að byggjast á staðreyndum. Von mín er sú að frumvarpið njóti greinargóðrar og gagnrýnar þinglegrar meðferðar í framhaldinu og verði til þess að samfélagið geti reist enn þéttari skjaldborg utan um framtíð, von og trú þjóðarinnar – börnin okkar. Höfundur er þingmaður Pírata. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gísli Rafn Ólafsson Píratar Alþingi Börn og uppeldi Kynlíf Mest lesið Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Halldór 23.11.2024 Halldór Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun Vaxtahækkanir og brotið traust - hver ber ábyrgð? Sandra B. Franks Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun Skoðun Skoðun Hefur sálfræðileg meðferð áhrif á líkamlegt heilbrigði? Rúnar Helgi Andrason skrifar Skoðun Vaxtahækkanir og brotið traust - hver ber ábyrgð? Sandra B. Franks skrifar Skoðun Rödd friðar þarf að hljóma skærar Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Af skynsemi Vegagerðarinnar Magnús Rannver Rafnsson skrifar Skoðun Nýja stjórnarskráin — Alþingi rjúfi stöðnunina með stjórnlagaþingi Stjórn Stjórnarskrárfélagsins skrifar Skoðun Nýtt fangelsi – fyrir öruggara samfélag Guðrún Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir skrifar Skoðun Ærin verkefni næstu ár Ásbjörg Kristinsdóttir skrifar Skoðun Kominn tími á öðruvísi stjórnmál Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason skrifar Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson skrifar Skoðun Skapandi skattur og skapandi fólk Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson skrifar Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Eru aðventan og jólin kvíða- eða tilhlökkunarefni? Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir skrifar Skoðun Óframseljanlegt DAGA-kerfi Kári Jónsson skrifar Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson skrifar Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Sjá meira
„Hvenær drepur maður mann og hvenær drepur maður ekki mann?“ spurði Jón Hreggviðsson eftirminnilega í skáldsögunni Íslandsklukkan. Svarið við þessari spurningu má reyndar finna kyrfilega skilgreint í 23. kafla hegningarlaga. Ef Laxness hefði hins vegar fjallað um 22. kafla laganna – sem hann gerir raunar, t.d. í Sjálfstætt fólk – þá myndi spurningin sennilega hljóða svona: „Hvenær hefur maður samræði við barn og hvenær hefur maður ekki samræði við barn?“ Ef þú ert yngri en 18 ára, þá ertu barn! Þetta ætti ekki að vera sérstaklega flókin spurning, enda er skilgreining hugtaksins „barn“ afar skýr í lögunum: ef þú ert yngri en 18 ára ert þú barn í augum laganna. Barnasáttmáli Sameinuðu þjóðanna, sem var lögfestur árið 2013, skilgreinir barn sem einstaklinga sem ekki hafa náð 18 ára aldri, og sömu sögu má segja um lögræðislög. Fullyrða má að samfélagið sé á heildina litið sammála um að börnum beri að veita aukna lagalega vernd í ljósi þess hve varnarlaus þau geta verið – í ljósi þess að þau búa ekki yfir eins viðamikilli reynslu og þekkingu og fullorðið fólk. Fimmtán ára á föstu, sextán ára í sambúð… með fimmtugum manni? Þrátt fyrir allt þetta gera lögin okkar eins og þau standa ráð fyrir því að 15 ára börn hafi þroska og vitsmuni til að stunda kynferðismök með fullorðnum – og engin viðmið eru sett um ásættanlegt aldursviðmið upp á við. Löggjafinn leggur því blessun sína yfir það að 15 ára einstaklingur og 59 ára einstaklingur eigi í kynferðislegu sambandi. Á sama tíma eru lögin ekki í stakk búin til þess að takast á við það sem kallað er á ensku grooming – þegar fullorðinn einstaklingur byggir upp trúnaðar- og tilfinningasamband við barn til að auðvelda sér að misnota það kynferðislega. Þetta skýtur óneitanlega skökku við í ljósi þeirrar aukningar sem hefur átt sér stað í gagnrýninni umræðu og meðvitund um kynferðislega tilburði fullorðinna í garð barna – samfélagið hefur í síauknum mæli kallað eftir að lengra sé gengið til að tryggja réttarvernd barna gagnvart kynferðislegri misnotkun af hálfu fullorðinna. Þess vegna lagði ég fram lagafrumvarp um að þessu yrði breytt síðastliðið haust. Í frumvarpinu legg ég til að kynferðislegur lágmarksaldur, sem er skilgreindur í almennum hegningarlögum, verði hækkaður úr 15 árum í 18 ár. Markmiðið er einmitt að efla réttarvernd barna á aldrinum 15–17 ára. Frumvarpið tryggir þó á sama tíma að þótt einstaklingar undir 18 ára aldri eigi í samþykku kynferðissambandi á jafnræðisgrundvelli verði þeir ekki sóttir til saka þegar um svipaðan aldur er að ræða – eins og hið svokallaða „Rómeó og Júlíu-ákvæði“ gerir nú þegar. Hvers vegna eru lögin svona? Árið 2007 voru gerðar breytingar til hins betra frá því sem áður var, en þá var kynferðislegur lögaldur hækkaður úr 14 árum í 15 ár. Síðan þá hafa engar breytingar átt sér stað. Í greinargerð frumvarpsins segir að íslensk börn byrji mörg að stunda kynlíf 15 ára og því sé varhugavert að hækka aldurinn – svo öruggt sé að einstaklingar á svipuðum aldri undir lögaldursmörkum sem eigi í kynferðislegu sambandi sæti ekki refsingum fyrir. Á þeim tíma virðist þó ekki hafa verið tekið tillit til þess að um þetta hafi ákveðinn varnagli þegar verið sleginn með hinu svokallaða ákvæði um Rómeó og Júlíu. Í því felst að samræði milli einstaklinga undir 15 ára aldri sé ekki refsivert þegar aðilar eru á svipuðum aldri. Í ljósi þess að ákvæðið var þegar til staðar þegar lögunum var breytt virðist röksemdafærslan fyrir því að varhugavert sé að hækka lágmarksaldurinn frekar standa á brothættum brauðfótum. Góð umræða gulli betri Nýverið skilaði embætti héraðssaksóknara umsögn um frumvarpið þar sem gerðar eru mikilvægar efnislegar athugasemdir við innihald þess. Meðal annars bendir embættið á notagildi 200. og 201. gr. hegningarlaga, sem gera hvers kyns kynferðislegt samræði við barn eða annan niðja refsivert – hvort sem um er að ræða barn eða fullorðinn einstakling. Þess að auki færir embættið rök fyrir því að gáleysisákvæði 204. gr. hegningarlaga þjóni sem mikilvægur varnagli fyrir ákæruvaldið. Meginreglan er sú að brot gegn hegningarlögum séu einungis refsiverð þegar ásetningur er til staðar – svo gáleysisákvæðið veitir ákæruvaldinu rýmri heimild en ella til þess að vernda börn. Ég fagna auðvitað allri efnislegri umræðu um frumvarpið og vona að meðferð frumvarpsins í allsherjar- og menntamálanefnd taki gott tillit til þessarra þátta umsagnarinnar, og að hún verði þá til þess að umbætur eigi sér stað. Það síðasta sem ég vil gera er að rökstuddar athugasemdir séu virtar að vettugi – en það er því miður ósiður sem stjórnarliðar hafa tileinkað sér og stunda í síauknum mæli, eins og til að mynda í útlendingafrumvarpi Jóns Gunnarssonar. Það er afar mikilvægur hluti af lýðræðislegri valddreifingu að tekið sé mark á umsögnum sérfræðinga í hverjum málaflokki fyrir sig. En hvað er mikilvægustu breytingunni til fyrirstöðu? Það sætir þó furðu að embætti héraðssaksóknara haldi því fram í umsögninni að við hækkunina úr 14 í 15 ára aldur árið 2007 hafi verið „vísað til rannsókna sem lágu fyrir um viðhorf ungmenna sjálfra til þessa efnis,“ – og að á þeim grundvelli meti embættið sem svo að ekki sé ráðlegt að gera „svo stórar breytingar“ á aldursviðmiðinu „án frekari skoðunar.“ Þegar við könnum greinargerð með frumvarpi því sem varð að lögunum sem um ræðir kemur í ljós að staðhæfingin um vísan til rannsókna um viðhorf ungmenna í frumvarpinu 2007 sé nokkuð vafasöm. Í greinargerðinni segir: „Rannsóknir sýna að unglingar á Íslandi byrja snemma að stunda kynlíf, eða rúmlega 15 ára að meðaltali.“ Hér er því ekki um að ræða „viðhorf ungmenna sjálfra“ til hækkunar lágmarksaldurs, heldur töluleg gögn um hvenær íslensk ungmenni byrja að jafnaði að stunda kynlíf. Þótt ekki sé vísað til rannsóknarinnar sem um ræðir í greinargerðinni er líklegt að hér sé um að ræða rannsóknarverkefnið HBSC sem kannaði meðal annars kynhneigð og -hegðun ungmenna og var birt í maí 2006. Þar kemur fram að meðaltalið sé jú 15 ára. Í rannsókninni er þó margt merkilegra og marktækara að finna en bara þá niðurstöðu að íslenskir unglingar byrji að meðaltali að stunda kynlíf við 15 ára aldur. Til að mynda kemst rannsóknin að þeirri niðurstöðu að 15 ára stúlkur séu langtum líklegri til þess að hafa byrjað að stunda kynlíf en 15 ára drengir, sem þýðir að stúlkurnar eru mun líklegri til að byrja að stunda kynlíf með sér eldri aðilum. Þetta er afar fyrirferðarmikil vísbending um að bráðnauðsynlega þurfi að auka réttarvernd barna! Eins og ég segi að ofan er öll efnisleg umræða um þetta málefni mikið fagnaðarefni – en hún verður að byggjast á staðreyndum. Von mín er sú að frumvarpið njóti greinargóðrar og gagnrýnar þinglegrar meðferðar í framhaldinu og verði til þess að samfélagið geti reist enn þéttari skjaldborg utan um framtíð, von og trú þjóðarinnar – börnin okkar. Höfundur er þingmaður Pírata.
Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun
Skoðun Nýja stjórnarskráin — Alþingi rjúfi stöðnunina með stjórnlagaþingi Stjórn Stjórnarskrárfélagsins skrifar
Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir skrifar
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun