Fólk eða fífl?

Við þekkjum öll

fulla afann

og

fyndnu frænkuna með skakka brosið

sem ber harm sinn í hljóði

því hún missti öll börnin sín

í gamla daga

en það nennir enginn

að tala um það meir.

Barnið sem missti hundinn sinn

og vinkonuna sem á aldrei pening

því pabbi hennar var ekki Sjálfstæðismaður og ömmuna sem er alltaf í útlöndum því hún nennir ekki að passa barnabörnin því hún er löngu búin að passa sín eigin börn fyrir lífstíð.

Stelpuna sem missti pabba sinn

þegar hún var í háskóla

og

strákinn

sem missti mömmu sína þegar hann

var bara þriggja

en það skiptir ekki máli

því hann man ekkert eftir henni

hvort

eð er

eða hvað?

Eða börnin sem eiga pabbann

sem hvarf því hann borðaði bara eiturlyf og fannst það betra en serjós í morgunmat og hádegismat og lamdi mömmu einu sinni sem var einu sinni of mikið því svoleiðis gleymir maður aldrei.

Og stelpuna sem missti bróður sinn

en hún var svo lítil og á engar minningar nema bara af mynd af strák sem var einu sinni til en mamma og pabbi hættu að vera skemmtileg og voru bara leiðinleg því sorgin át þau upp til agna.

Eða fólkið sem eignaðist svo mörg börn

og gat bara ekki hamið sig

og átti allt í einu ekki fyrir mjólk

heldur bara einn bláan seðil

til að flytja á nýjan stað

þar sem enginn vissi

að þau áttu ekki neitt.

Eða konuna sem missti allt hárið

en brosti samt

og ældi bara þegar hún var ein

af allt of stórum lyfjaskammti

sem hún varð að taka til að lifa af.

Á meðan fóru börnin í bíó

með afa og ömmu

og borðuðu bara popp og grjónagraut

því það kostar minna þegar maður þarf

að kaupa krabbameinslyf í matinn.

Svo eiga sumir pabba

sem átti bara mömmu

sem kunni ekki að faðma

sem átti kannski mömmu

sem kunni það ekki heldur.

Og sumir búa bara hjá mömmu

og mega bara hitta pabba

aðra hvora helgi

og stundum á jólum

og það verður allt svo...

þegar ekkert

er lengur eins.

Við þekkjum öll svona fólk

sem kemur stundum fyrir

eins og það sé eitthvað skrýtið

með allt of mikið ADHD og læti.

Með allt of sterkar skoðanir eða engar.

Kemur engu í verk eða allt of miklu.

Borðar of mikið eða lítið,

drekkur of mikið

eða er með allt of mörg tattú

og

kaupir svo marga hluti

sem enginn þarf

svo það skammast sín þegar

dyrabjallan hringir

og hleypir engum inn.

Þannig fólk eignast dánarbú

sem fer ekki í endurvinnslu

heldur bara beint í urðun

því eins manns drasl

er annars rusl.

Við þekkjum öll fólk

sem er bara eitthvað

skrýtið eða pirrað

og á fáa vini eða enga

sem hringja oft á dag

og bara aldrei.

Sem veit allt best

því þegar það var lítið

var því sagt

að það vissi ekki neitt.

Spurðirðu einhverntímann hvað hefði komið fyrir? Og hlustaðirðu nógu vel?

Spurðu aftur og hlustaðu aðeins betur.

Því við þekkjum öll svona fólk

og svona fólk á alltaf sögu

sem er svo ljót og vond og erfið

að eina leiðin til að lifa af

er að haga sér eins og fífl.

Þannig verða fíflin til - því það kom eitthvað fyrir en það er svo langt síðan að það nennir enginn að tala um það meir.

Við þekkjum öll svona fólk.

Spyrjum aftur

og

hlustum betur.

Höfundur er leikkona, handritshöfundur og leikstjóri.