Við þekkjum öll
fulla afann
og
fyndnu frænkuna með skakka brosið
sem ber harm sinn í hljóði
því hún missti öll börnin sín
í gamla daga
en það nennir enginn
að tala um það meir.
Barnið sem missti hundinn sinn
og vinkonuna sem á aldrei pening
því pabbi hennar var ekki Sjálfstæðismaður
og
ömmuna sem er alltaf í útlöndum
því hún nennir ekki að passa
barnabörnin
því hún er löngu búin að
passa sín eigin börn
fyrir lífstíð.
Stelpuna sem missti pabba sinn
þegar hún var í háskóla
og
strákinn
sem missti mömmu sína þegar hann
var bara þriggja
en það skiptir ekki máli
því hann man ekkert eftir henni
hvort
eð er
eða hvað?
Eða börnin sem eiga pabbann
sem hvarf því hann borðaði bara eiturlyf
og fannst það betra en serjós
í morgunmat og hádegismat
og lamdi mömmu einu sinni
sem var einu sinni of mikið
því svoleiðis gleymir maður aldrei.
Og stelpuna sem missti bróður sinn
en hún var svo lítil og á engar minningar
nema bara af mynd af strák
sem var einu sinni til
en mamma og pabbi hættu að vera skemmtileg
og voru bara leiðinleg
því sorgin át þau
upp til agna.
Eða fólkið sem eignaðist svo mörg börn
og gat bara ekki hamið sig
og átti allt í einu ekki fyrir mjólk
heldur bara einn bláan seðil
til að flytja á nýjan stað
þar sem enginn vissi
að þau áttu ekki neitt.
Eða konuna sem missti allt hárið
en brosti samt
og ældi bara þegar hún var ein
af allt of stórum lyfjaskammti
sem hún varð að taka til að lifa af.
Á meðan fóru börnin í bíó
með afa og ömmu
og borðuðu bara popp og grjónagraut
því það kostar minna þegar maður þarf
að kaupa krabbameinslyf í matinn.
Svo eiga sumir pabba
sem átti bara mömmu
sem kunni ekki að faðma
sem átti kannski mömmu
sem kunni það ekki heldur.
Og sumir búa bara hjá mömmu
og mega bara hitta pabba
aðra hvora helgi
og stundum á jólum
og það verður allt svo...
þegar ekkert
er lengur eins.
Við þekkjum öll svona fólk
sem kemur stundum fyrir
eins og það sé eitthvað skrýtið
með allt of mikið ADHD og læti.
Með allt of sterkar skoðanir eða engar.
Kemur engu í verk eða allt of miklu.
Borðar of mikið eða lítið,
drekkur of mikið
eða er með allt of mörg tattú
og
kaupir svo marga hluti
sem enginn þarf
svo það skammast sín þegar
dyrabjallan hringir
og hleypir engum inn.
Þannig fólk eignast dánarbú
sem fer ekki í endurvinnslu
heldur bara beint í urðun
því eins manns drasl
er annars rusl.
Við þekkjum öll fólk
sem er bara eitthvað
skrýtið eða pirrað
og á fáa vini eða enga
sem hringja oft á dag
og bara aldrei.
Sem veit allt best
því þegar það var lítið
var því sagt
að það vissi ekki neitt.
Spurðirðu einhverntímann hvað hefði komið fyrir? Og hlustaðirðu nógu vel?
Spurðu aftur og hlustaðu aðeins betur.
Því við þekkjum öll svona fólk
og svona fólk á alltaf sögu
sem er svo ljót og vond og erfið
að eina leiðin til að lifa af
er að haga sér eins og fífl.
Þannig verða fíflin til - því það kom eitthvað fyrir
en það er svo langt síðan
að það nennir enginn
að tala um það meir.
Við þekkjum öll svona fólk.
Spyrjum aftur
og
hlustum betur.
Höfundur er leikkona, handritshöfundur og leikstjóri.
