Eftir maraþonfundi í Laugardalnum bárust þær fregnir úr höfuðstöðvum KSÍ á sunnudag að Guðni Bergsson væri hættur sem formaður, þremur dögum eftir að hann sagði enga tilkynningu um kynferðisbrot hafi borist sambandinu. Seint á mánudag var svo tilkynnt að stjórn KSÍ væri á leið út.
„Ég var ekki að búast við neinu af því sem gerðist. Ég í rauninni fékk bara nóg eftir þetta Kastljósviðtal, mér leið eins og það væri verið að kalla mig og fjölskylduna mína lygara af því að við höfum sagt fólki frá því sem ég hef lent í og að Guðni Bergsson hafi haft samband eftir að pabbi minn sendi á hann,“ segir Þórhildur en Guðni baðst síðar afsökunar á ummælum sínum og sagðist hafa misminnt.
Þórhildur hafði litla trú á því að hlustað yrði á kröfur hennar og fleiri um afsögn formanns og stjórnar.
Þetta gerðist allt mjög hratt eftir að ég stíg fram. Það tók smá tíma að meðtaka að þetta hafi í alvörunni gerst og að þetta hafi haft svona mikil áhrif.
Mál Þórhildar kom fram í kjölfar háværar umræðu um viðbrögð KSÍ í kynferðisafbrotamálum. Þórhildur greindi frá því á laugardag að hún vissi til þess að minnst sex núverandi eða fyrrverandi landsliðsmenn í fótbolta hafi verið sakaðir um ofbeldi. Hún segir að enn fleiri hafi sett sig í samband við hana á síðustu dögum og ofbeldissögurnar séu nú orðnar vel yfir tíu. Allar þeirra tengist landsliðsmönnum í íslenska karlalandsliðinu.
Einnig vísar Þórhildur til ummæla Hönnu Bjargar Vilhjálmsdóttur kynjafræðings sem sagði á mánudag að hún hafi heyrt um tuttugu frásagnir af ofbeldi sem tengist ýmist landsliðsmönnum eða öðrum sem hafi starfað í umboði KSÍ.
Segir Klöru vera hluti af vandanum
Þórhildur er ánægð með að Guðni og stjórn KSÍ hafi tekið ábyrgð og ákveðið að stíga til hliðar en kallar eindregið eftir því að Klara Bjartmarz, framkvæmdastjóri KSÍ, láti einnig af störfum hjá sambandinu.
„Það er augljóst að hún þarf að víkja miðað við hennar viðbrögð og hennar tal í fjölmiðlum. Á einum tímapunkti vissi hún ekkert af mínu máli en daginn eftir vissi hún allt í einu af því. Þá var ég búin að sýna fram á það tveimur dögum áður að hún hafi fengið tölvupóstinn,“ segir Þórhildur og vísar til tölvupósts sem faðir hennar sendi á starfsmenn KSÍ árið 2018 þar sem hann greinir frá kæru Þórhildar á hendur Kolbeini Sigþórssyni, liðsmanni landsliðsins.
Hún er búin að starfa þarna í 27 ár og að mínu mati er hún hluti af þessari nauðgunarmenningu og gerendameðvirkni sem hefur ríkt innan KSÍ, sérstaklega þar sem hún hefur starfað þarna svona lengi.
Samfélagið þurfi að trúa þolendum
Þórhildur segist vera mjög þakklát fyrir þann mikla meðbyr og stuðning sem hún hafi fundið eftir að hún steig fram.
„Það er ekki rosalega algengt að þolendum sé trúað eins og við kannski vitum, þannig að ég á engin orð yfir þakklætið sem ég finn fyrir. Ég vona bara að þetta hafi sýnt okkur sem samfélag að við þurfum að fara að trúa þolendum þegar þeir stíga fram.“
„Þolendurnir sem stíga fram þurfa helst að vera þrjátíu eða fjörutíu til þess að við hlustum eða trúum, sem er auðvitað fáránlegt. Það er ógeðslegt að það sé það sem við sem samfélag séum að biðja um, að þurfi að vera nógu margar.“
Mikilvægt að upplifa sig ekki einan
Þórhildur óskar þess að atburðarás síðustu daga eigi eftir að hafa víðtækari áhrif og leiða til breytinga í íslensku samfélagi.
„Ég vona að við munum færa okkur lengra frá þessari nauðgunarmenningu og gerendameðvirkni sem ríkir því miður í samfélaginu okkar og er ástæðan fyrir því að hún grasserar í ýmsum stofnunum og jafnvel fyrirtækjum. Maður veit í raun og veru ekki hvar hún liggur en mig grunar að hún sé á mun fleiri stöðum en við gerum okkur grein fyrir.“
Hún leggur að lokum áherslu á að það skipti mjög miklu máli fyrir brotaþola að upplifa að þeir séu ekki einir.
Það er oft tilfinning sem þolendur finna fyrir, að þeir séu bara aleinir í heiminum, það trúi þeim enginn og það standi enginn með þeim. Það er eitthvað sem við þurfum að útrýma, við þurfum að útrýma þeirri tilfinningu og veita þolendum öruggt rými til að stíga fram og segja frá.
