Rauð viðvörun í íslenska menntakerfinu Tinna Steindórsdóttir skrifar 5. febrúar 2025 21:32 Undanfarna mánuði höfum við kennarar og skólafólk keppst við að senda inn greinar til þess að reyna að opna augu fólks fyrir því hve alvarleg staðan er í íslensku menntakerfi. Það eru rauð blikkandi ljós alls staðar, það er staðreynd, en samt erum við einhvern veginn enn á þeim stað að við erum að reyna að sannfæra samfélagið um að starf kennara sé mikilvægt, að menntun sé mikilvæg. Að börn séu mikilvæg. Í hvernig samfélagi þarf eiginlega að sannfæra almenning um það? Grein eftir grein þar sem samstarfsfólk mitt hellir hjarta sínu í það að varpa ljósi á raunveruleikann sem gildir í íslenskum skólum í dag, á vandann sem blasir við okkur skólafólki og börnunum sem við vinnum með. Vinnuaðstæðurnar sem við og börnin búum við sem eru komnar að þolmörkum og löngu kominn tími á að lýsa yfir rauðri viðvörun í menntakerfinu okkar. Það að heil stétt þurfi að réttlæta sín störf fyrir vinnuveitanda sínum sem endalaust talar þau niður er líka þreyttasta þema þjóðfélagsins í dag. Við þurfum ekki að réttlæta starfið okkar og baráttu og við þurfum ekki að útskýra af hverju við erum búin að missa trúna á ráðamönnum til þess að standa undir sinni ábyrgð á menntakerfinu þegar ráðherrar mæta bara í viðtöl og segjast ekki aðilar að málinu. Ég er samt ekki búin að missa trúna á starfið mitt. Ég veit að það er mikilvægt, ég veit að við skiptum máli fyrir börnin. Ég veit að skólastéttin er sneisafull af faglegum, harðduglegum hugsjónamanneskjum sem hafa náð að láta skólana rúlla áfram í “survival mode” með því að bera þá á sínum eigin herðum. Ég trúi svo mikið á skólafólk því ég hef séð með eigin augum kraftaverkin sem þau vinna í hversdeginum. Ég hins vegar finn að ég er að missa alla trú á íslenska menntakerfið. Viðmótið sem við fáum opinberlega finnst mér staðfesta það að það er ekki forgangsatriði samfélagsins að lækna blæðandi menntakerfi og ég skil ekki af hverju duglegir foreldrar sem leggja í það að berjast opinberlega fyrir því sem þeir telja að sé börnunum sínum fyrir bestu eru ekki frekar að berja í potta og pönnur á Austurvelli í staðinn fyrir að eyða orku og tíma í að fá “úrskurðað um vafaatriði” eins og sannarlega er þeirra réttur, um það þarf ekki að deila. Ég hef barist í fjölda ára fyrir nánu samstarfi heimila og skóla, að það séu “við saman” sem stöndum að menntun barna en ekki “við” og “þau” og í einfaldleika mínum skil ég bara ekki af hverju VIÐ, skólafólk og foreldrar, erum ekki bara öll saman á Austurvelli að krefjast þess besta fyrir börnin frá okkar kosnu fulltrúum?? Í staðinn erum við að gera stjórnvöldum þann frábæra greiða að skipa okkur í fylkingar og rífast um hluti í fjölmiðlum sem í stóra samhenginu skipta engu máli og gera ekkert nema færa fókusinn af stjórnvöldum og þeirra aðgerða- og ábyrgðarleysi gagnvart börnum þessa lands! Viljinn virðist ekki vera til staðar hjá þeim sem virkilega geta breytt einhverju og kergjan og þrýstingurinn sem þeir ættu að finna frá samfélaginu til þess gera eitthvað beinist þess í stað að okkur kennurum og hvernig við berjumst fyrir okkar réttindum. Við vitum að íslenskt menntakerfi er komið á hættulegar krossgötur og þær helstu manneskjur sem við getum treyst á til þess að vinna okkur úr hjólfarinu og í rétta átt eru að flýja starfið í bunkum á öllum skólastigum! Er þá ekki bara best að hætta að svíkja þær endalaust og pretta og láta þær finna í orði og á borði að við metum þær og þeirra störf að verðleikum? Hvaða máli skiptir það í stóra samhenginu hve margir skólar eru í verkfalli þegar vandamàlið er svo risastórt og landlægt að þetta er bara einn liður af mörgum sem þarf að fara í til að bjarga menntakerfinu? Stóra samhengið fyrir mér er að stórum hluta barna líður illa skólanum. Stórum hluta starfsmanna líður illa í skólanum. Foreldrum líður illa með börnunum sínum. Af hverju er þetta svona? Eru börn eitthvað öðruvísi innréttuð en þau voru fyrir 30-40 árum? Er fullorðið fólk það? Ég held ekki. Hvað hefur þá breyst og hvað er það sem er ekki að virka hérna? Af hverju erum við ekki öll saman í þessu samfélagi að gera allt sem við getum til þess að komast að því hvað það er? Ef við værum saman einn líkami, börnin, foreldrar þeirra og við starfsfólkið, þá værum við mjög alvarlega veik en enginn vill gera neitt í málinu af því að hvað? Það kostar svo mikið? Við sem samfélag erum ákveða að hafa ekki heilbrigt menntakerfi með því að leyfa þessu að halda àfram svona. Við erum að ákveða að setja ekki börn í forgang. Við erum líka, sem er nú alveg efni í aðra grein, að ákveða að setja ekki móðurmálið okkar íslenskuna í forgang. Við erum að ákveða að menntun barnanna okkar sé ekki nógu mikilvæg til þess að berjast fyrir henni og tímum ekki að borga fyrir hana í þokkabót. Með því að hafa ófaglærða í kennslu, tvítuga og sakhreina eður ei, erum að ákveða að skólar séu í raun bara geymslustaðir fyrir börn svo foreldrar þeirra geti mætt í vinnuna. Því það er eina forgangsatriðið sem ég verð vör við í samfélagsumræðunni. Að fólk geti mætt í vinnuna sama hvað. Á það virkilega að stýra því hvernig menntakerfið okkar endar að baráttan fyrir því má ekki hafa áhrif á atvinnulífið? Stór fyrirtæki eru að stæra sig af því að ætla að opna leikskóla til þess að styðja við fjölskyldur og skólakerfið. Vilja sýna samfélagslega ábyrgð. Af hverju stæra þessi sömu fyrirtæki sig ekki að því að borga sínu starfsfólki samt laun þó þau þurfi að vera heima með börn vegna verkfalla og sýna samfélagslegan stuðning við fjölskyldur og menntakerfið þannig? Af hverju gera ekki allir vinnustaðir það? Hvar er sveigjanleiki vinnustaðanna sem var til staðar í covid t.d. núna? Það er með sorg í hjarta að ég segi að tilfinningin mín í dag er sú að þó að við kennarar fáum í gegn leiðréttingu launa þá muni það líklega ekki duga til þess að stemma við flótta úr stéttinni. Allt bendir til þess að starfsumhverfi skólanna næstu árin verði ekki léttara, heldur þvert á móti. Stjórnvöld hafa árum saman rúllað meiri og meiri ábyrgð og verkefnum inn í skólana á sama tíma og fjármagn hefur verið skorið niður. Illa undirbúnum stefnum hefur verið þröngvað yfir skólana með pólitískum pennastrikum, oft án þess að vera með nokkra reynslu, rannsóknir né fagmennsku à bakvið sig og skólarnir eru enn að eiga við og vinna úr grafalvarlegum afleyðingum þessa. Námsefnisútgáfa, námsmat, eftirlit skólastofnanna og allt annað sem er 100% á ábyrgð stjórnvalda hefur verið fjársvelt og sveiflast á einhverju pólitísku hálmstrái milli kosninga bara frá því ég man eftir mér. Skólabyggingar eru í bunkum óíveruhæfar vegna áralangrar vanrækslu og… já, og! Það sem ég er að reyna að segja er að það er ekki eitthvað eitt, heldur allt! sem hefur verið vanrækt í skólakerfinu. Og við sem störfum á gólfinu höfum bara þurft að finna út úr þessu, enda erum við svo frábær í að hugsa í lausnum, sjálft framlínufólkið! Svo ég viðurkenni að þegar þessar framtíðarhorfur blasa við manni, þá er ég ekki bara langþreytt á ástandinu og endalausri baráttu eins og við erum mörg orðin. Ég er eiginlega búin að missa trúna og vonina á elsku menntakerfið okkar. Það eina sem hangir eftir í hjartanu er kærleikurinn. Kærleikurinn fyrir börnunum sem ég kenni, karleikurinn fyrir hugsjónafólkinu sem stendur enn í brúnni og berst við óheftan lekann sem er að sökkva skólakerfinu okkar. Þannig að já. Í frekar löngu máli þá spyr ég sjálfa mig af hverju ég ætti að halda áfram að starfa á leku skipi sem stefnir í strand og það eina sem ég get gert er að ausa eins miklu vatni og ég get með litlu teskeiðinni sem ég og allt mitt samstarfsfólk fengum frá stjórnvöldum til þess að halda skipinu svona nokkurn veginn á floti? Munu einhver laun duga fólki sem fær aldrei betra verkfæri en teskeið í svona vinnuumhverfi? Hvers konar forgangsröðun stöndum við eiginlega fyrir sem samfélag? Ég bara get ekki meiri bráðabirgðalausnir og bráðabirgðasamninga. Ekki fyrir mig og ALLS EKKI fyrir börnin mín og þín og okkar! Sá tími er búinn. Það er rauð viðvörun! Það er allt komið að þolmörkum og við verðum sem samfélag að ákveða saman hvers virði menntakerfið er okkur og hvernig við endurreisum það til frambúðar. Foreldrar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. Kennarar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. En stjórnvöld? Vita þau sína frumskyldu gagnvart börnum á Íslandi??? Höfundur er kennari. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kennaraverkfall 2024-25 Mest lesið Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir Skoðun Halldór 07.06.2025 Halldór Faglegt mat eða lukka? II. Viðurkenning og höfnun Bogi Ragnarsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Engu slaufað Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson Skoðun Krabbameinsfélagið í stafni í aðdraganda storms Halla Þorvaldsdóttir Skoðun Brottvísanir sem öllum var sama um Finnur Thorlacius Eiríksson Skoðun Gervigreind í vinnunni: Frá hamri til heilabús Björgmundur Guðmundsson Skoðun Kolbrún og Kafka Pétur Orri Pétursson Skoðun Skoðun Skoðun Kolbrún og Kafka Pétur Orri Pétursson skrifar Skoðun Brottvísanir sem öllum var sama um Finnur Thorlacius Eiríksson skrifar Skoðun Mamma er gulur góð einkunn? Díana Dögg Víglundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreind í vinnunni: Frá hamri til heilabús Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Engu slaufað Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? II. Viðurkenning og höfnun Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Krabbameinsfélagið í stafni í aðdraganda storms Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Lénsherratímabilið er hafið Einar G Harðarson skrifar Skoðun Þéttur eða þríklofinn Sjálfstæðisflokkur Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Bras og brall við gerð Brákarborgar Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Auðlindarentan heim í hérað Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson skrifar Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson skrifar Skoðun Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Setjum kraft í íslenskukennslu fullorðinna Anna Linda Sigurðardóttir skrifar Skoðun Áhrif veiðigjalda ná út fyrir atvinnugreinina Ásgerður Kristín Gylfadóttir skrifar Skoðun Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson skrifar Skoðun RÚV - ljósritunarstofa ríkisins? Birgir Finnsson skrifar Skoðun Að vera hvítur og kristinn Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Heilbrigðisþjónusta í heimabyggð – loksins orðin að veruleika Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Komum heil heim eftir hvítasunnuhelgina Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Leiðin til Parísar (bókstaflega) Ólafur St. Arnarsson skrifar Sjá meira
Undanfarna mánuði höfum við kennarar og skólafólk keppst við að senda inn greinar til þess að reyna að opna augu fólks fyrir því hve alvarleg staðan er í íslensku menntakerfi. Það eru rauð blikkandi ljós alls staðar, það er staðreynd, en samt erum við einhvern veginn enn á þeim stað að við erum að reyna að sannfæra samfélagið um að starf kennara sé mikilvægt, að menntun sé mikilvæg. Að börn séu mikilvæg. Í hvernig samfélagi þarf eiginlega að sannfæra almenning um það? Grein eftir grein þar sem samstarfsfólk mitt hellir hjarta sínu í það að varpa ljósi á raunveruleikann sem gildir í íslenskum skólum í dag, á vandann sem blasir við okkur skólafólki og börnunum sem við vinnum með. Vinnuaðstæðurnar sem við og börnin búum við sem eru komnar að þolmörkum og löngu kominn tími á að lýsa yfir rauðri viðvörun í menntakerfinu okkar. Það að heil stétt þurfi að réttlæta sín störf fyrir vinnuveitanda sínum sem endalaust talar þau niður er líka þreyttasta þema þjóðfélagsins í dag. Við þurfum ekki að réttlæta starfið okkar og baráttu og við þurfum ekki að útskýra af hverju við erum búin að missa trúna á ráðamönnum til þess að standa undir sinni ábyrgð á menntakerfinu þegar ráðherrar mæta bara í viðtöl og segjast ekki aðilar að málinu. Ég er samt ekki búin að missa trúna á starfið mitt. Ég veit að það er mikilvægt, ég veit að við skiptum máli fyrir börnin. Ég veit að skólastéttin er sneisafull af faglegum, harðduglegum hugsjónamanneskjum sem hafa náð að láta skólana rúlla áfram í “survival mode” með því að bera þá á sínum eigin herðum. Ég trúi svo mikið á skólafólk því ég hef séð með eigin augum kraftaverkin sem þau vinna í hversdeginum. Ég hins vegar finn að ég er að missa alla trú á íslenska menntakerfið. Viðmótið sem við fáum opinberlega finnst mér staðfesta það að það er ekki forgangsatriði samfélagsins að lækna blæðandi menntakerfi og ég skil ekki af hverju duglegir foreldrar sem leggja í það að berjast opinberlega fyrir því sem þeir telja að sé börnunum sínum fyrir bestu eru ekki frekar að berja í potta og pönnur á Austurvelli í staðinn fyrir að eyða orku og tíma í að fá “úrskurðað um vafaatriði” eins og sannarlega er þeirra réttur, um það þarf ekki að deila. Ég hef barist í fjölda ára fyrir nánu samstarfi heimila og skóla, að það séu “við saman” sem stöndum að menntun barna en ekki “við” og “þau” og í einfaldleika mínum skil ég bara ekki af hverju VIÐ, skólafólk og foreldrar, erum ekki bara öll saman á Austurvelli að krefjast þess besta fyrir börnin frá okkar kosnu fulltrúum?? Í staðinn erum við að gera stjórnvöldum þann frábæra greiða að skipa okkur í fylkingar og rífast um hluti í fjölmiðlum sem í stóra samhenginu skipta engu máli og gera ekkert nema færa fókusinn af stjórnvöldum og þeirra aðgerða- og ábyrgðarleysi gagnvart börnum þessa lands! Viljinn virðist ekki vera til staðar hjá þeim sem virkilega geta breytt einhverju og kergjan og þrýstingurinn sem þeir ættu að finna frá samfélaginu til þess gera eitthvað beinist þess í stað að okkur kennurum og hvernig við berjumst fyrir okkar réttindum. Við vitum að íslenskt menntakerfi er komið á hættulegar krossgötur og þær helstu manneskjur sem við getum treyst á til þess að vinna okkur úr hjólfarinu og í rétta átt eru að flýja starfið í bunkum á öllum skólastigum! Er þá ekki bara best að hætta að svíkja þær endalaust og pretta og láta þær finna í orði og á borði að við metum þær og þeirra störf að verðleikum? Hvaða máli skiptir það í stóra samhenginu hve margir skólar eru í verkfalli þegar vandamàlið er svo risastórt og landlægt að þetta er bara einn liður af mörgum sem þarf að fara í til að bjarga menntakerfinu? Stóra samhengið fyrir mér er að stórum hluta barna líður illa skólanum. Stórum hluta starfsmanna líður illa í skólanum. Foreldrum líður illa með börnunum sínum. Af hverju er þetta svona? Eru börn eitthvað öðruvísi innréttuð en þau voru fyrir 30-40 árum? Er fullorðið fólk það? Ég held ekki. Hvað hefur þá breyst og hvað er það sem er ekki að virka hérna? Af hverju erum við ekki öll saman í þessu samfélagi að gera allt sem við getum til þess að komast að því hvað það er? Ef við værum saman einn líkami, börnin, foreldrar þeirra og við starfsfólkið, þá værum við mjög alvarlega veik en enginn vill gera neitt í málinu af því að hvað? Það kostar svo mikið? Við sem samfélag erum ákveða að hafa ekki heilbrigt menntakerfi með því að leyfa þessu að halda àfram svona. Við erum að ákveða að setja ekki börn í forgang. Við erum líka, sem er nú alveg efni í aðra grein, að ákveða að setja ekki móðurmálið okkar íslenskuna í forgang. Við erum að ákveða að menntun barnanna okkar sé ekki nógu mikilvæg til þess að berjast fyrir henni og tímum ekki að borga fyrir hana í þokkabót. Með því að hafa ófaglærða í kennslu, tvítuga og sakhreina eður ei, erum að ákveða að skólar séu í raun bara geymslustaðir fyrir börn svo foreldrar þeirra geti mætt í vinnuna. Því það er eina forgangsatriðið sem ég verð vör við í samfélagsumræðunni. Að fólk geti mætt í vinnuna sama hvað. Á það virkilega að stýra því hvernig menntakerfið okkar endar að baráttan fyrir því má ekki hafa áhrif á atvinnulífið? Stór fyrirtæki eru að stæra sig af því að ætla að opna leikskóla til þess að styðja við fjölskyldur og skólakerfið. Vilja sýna samfélagslega ábyrgð. Af hverju stæra þessi sömu fyrirtæki sig ekki að því að borga sínu starfsfólki samt laun þó þau þurfi að vera heima með börn vegna verkfalla og sýna samfélagslegan stuðning við fjölskyldur og menntakerfið þannig? Af hverju gera ekki allir vinnustaðir það? Hvar er sveigjanleiki vinnustaðanna sem var til staðar í covid t.d. núna? Það er með sorg í hjarta að ég segi að tilfinningin mín í dag er sú að þó að við kennarar fáum í gegn leiðréttingu launa þá muni það líklega ekki duga til þess að stemma við flótta úr stéttinni. Allt bendir til þess að starfsumhverfi skólanna næstu árin verði ekki léttara, heldur þvert á móti. Stjórnvöld hafa árum saman rúllað meiri og meiri ábyrgð og verkefnum inn í skólana á sama tíma og fjármagn hefur verið skorið niður. Illa undirbúnum stefnum hefur verið þröngvað yfir skólana með pólitískum pennastrikum, oft án þess að vera með nokkra reynslu, rannsóknir né fagmennsku à bakvið sig og skólarnir eru enn að eiga við og vinna úr grafalvarlegum afleyðingum þessa. Námsefnisútgáfa, námsmat, eftirlit skólastofnanna og allt annað sem er 100% á ábyrgð stjórnvalda hefur verið fjársvelt og sveiflast á einhverju pólitísku hálmstrái milli kosninga bara frá því ég man eftir mér. Skólabyggingar eru í bunkum óíveruhæfar vegna áralangrar vanrækslu og… já, og! Það sem ég er að reyna að segja er að það er ekki eitthvað eitt, heldur allt! sem hefur verið vanrækt í skólakerfinu. Og við sem störfum á gólfinu höfum bara þurft að finna út úr þessu, enda erum við svo frábær í að hugsa í lausnum, sjálft framlínufólkið! Svo ég viðurkenni að þegar þessar framtíðarhorfur blasa við manni, þá er ég ekki bara langþreytt á ástandinu og endalausri baráttu eins og við erum mörg orðin. Ég er eiginlega búin að missa trúna og vonina á elsku menntakerfið okkar. Það eina sem hangir eftir í hjartanu er kærleikurinn. Kærleikurinn fyrir börnunum sem ég kenni, karleikurinn fyrir hugsjónafólkinu sem stendur enn í brúnni og berst við óheftan lekann sem er að sökkva skólakerfinu okkar. Þannig að já. Í frekar löngu máli þá spyr ég sjálfa mig af hverju ég ætti að halda áfram að starfa á leku skipi sem stefnir í strand og það eina sem ég get gert er að ausa eins miklu vatni og ég get með litlu teskeiðinni sem ég og allt mitt samstarfsfólk fengum frá stjórnvöldum til þess að halda skipinu svona nokkurn veginn á floti? Munu einhver laun duga fólki sem fær aldrei betra verkfæri en teskeið í svona vinnuumhverfi? Hvers konar forgangsröðun stöndum við eiginlega fyrir sem samfélag? Ég bara get ekki meiri bráðabirgðalausnir og bráðabirgðasamninga. Ekki fyrir mig og ALLS EKKI fyrir börnin mín og þín og okkar! Sá tími er búinn. Það er rauð viðvörun! Það er allt komið að þolmörkum og við verðum sem samfélag að ákveða saman hvers virði menntakerfið er okkur og hvernig við endurreisum það til frambúðar. Foreldrar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. Kennarar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. En stjórnvöld? Vita þau sína frumskyldu gagnvart börnum á Íslandi??? Höfundur er kennari.
Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson Skoðun
Skoðun Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson skrifar
Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar
Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar
Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar
Skoðun Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar
Skoðun Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson skrifar
Fagmennska, fræðileg þekking, samráð, samvinna, þarfir og vilji barna og ungmenna eru grundvallaratriði Árni Guðmundsson Skoðun