Fjárfestum í framtíðinni Bryngeir Valdimarsson skrifar 17. október 2025 08:00 Menntun er vegferð. Hún mótast af því hvernig við kjósum að taka þátt í þeirri mikilvægu samfélagsumræðu sem um hana snýst. Þótt við ræðum oft tölur og samanburð, má aldrei gleyma því sem raunverulega gerist í skólastofunum. Þar fer fram lifandi starf sem mótar framtíðina. Menntun er fjárfesting til framtíðar, ekki útgjöld. Hún er grundvöllur velferðar og forsenda þess að hvert barn fái tækifæri til að vaxa og dafna. Þegar við fjárfestum í skólakerfinu fjárfestum við í framtíðinni. Þessi fjárfesting snýst um börnin sjálf og þau sem vinna með þeim. Stöðugleiki og fagmennska í kennslu eru ekki bara hugtök, heldur grundvallarþættir í líðan, námi og árangri barna. Fagmenntaðir kennarar eru hornsteinn skólans. Það er með því að virða og styðja þennan faglega kjarna sem við tryggjum gæði og öryggi í menntun. Það skilar sér margfalt til baka. Við verðum að sameinast um það sem skiptir mestu máli. Að skapa samfélag þar sem hver og einn nær að njóta sín. Þegar við virðum og berum traust til kennarastéttarinnar og tryggjum henni gott starfsumhverfi, náum við meiri árangri. Kennarar eru fagfólk sem vinnur út frá rannsóknum, fræðum og reynslu. Útfærsla og uppbygging kennslunnar byggir ávallt á aðalnámskrá grunnskóla. Til að menntun geti orðið að þeirri fjárfestingu sem ber mestan árangur, verður leiðin til árangurs að byggja á samtali og samstarfi. Virk þátttaka allra lykilaðila í umræðum um skólastarf skiptir höfuðmáli til að móta sameiginlega framtíðarsýn. Slík framtíðarsýn kallar á algjöra endurskoðun á því hvernig við metum námsárangur nemenda. Við skyldum ekki meta þau út frá fortíðinni. Ný tækni, gervigreind, og síbreytilegur vinnumarkaður krefjast þess að menntun fari úr því að miðla staðreyndum yfir í að rækta hæfni til að takast á við óþekkt vandamál framtíðarinnar. Þetta er lykillinn að því að byggja upp sveigjanlega, nýsköpunardrifna þjóð. Við vitum að framtíðin krefst siðferðilegrar dómgreindar, samkenndar, sköpunargáfu og gagnrýnnar hugsunar. Alls þess sem ekki er mælt á stöðluðum prófum. Þess vegna er hlutverk kennara og þeirra sem starfa að menntamálum svo ómetanlegt. Þeir skapa vettvang þar sem hæfileikar nemenda fá að njóta sín, þar sem trú á eigin getu rætist og draumar um framtíðina verða að raunverulegum möguleikum. Samfélag sem hlúir vel að börnum sínum verður ekki aðeins vel menntað heldur réttlátt, skapandi og mannlegt. Þegar við festumst í hefðbundnum tölum hættum við að sjá manneskjuna á bak við þær. Við þrengjum sýn barnsins á eigið gildi og látum námið snúast meira um að standast próf en að byggja upp hæfni. Við verðum að hlúa að forvitni og sköpun í námi. Þegar talan verður mikilvægari en framfarir, missum við úr hendi þann kraft sem felst í þrautseigju og áræðni. Fagmennska kennara felst einmitt í því að sjá hvernig styrkur og seigla nemenda verður til í gegnum mistök og áhættu. Það eru þessir eiginleikar sem undirbúa nemendur fyrir lífið. Kennarastéttin hefur sýnt að samstaða er hennar sterkasta afl. Hún er afl sem getur breytt viðhorfum og skapað nýja framtíðarsýn. Samfélagið þarf að standa með kennurum og styðja við menntun og minna sig á að hvert barn sem fær tækifæri til að blómstra er sigur fyrir allt samfélagið. Menntun er brú milli kynslóða, milli drauma og veruleika. Við erum öll í sama liði. Með því að virða, hlusta, styðja og fjárfesta í þeim sem leiða börnin okkar inn í framtíðina tökum við virkan þátt. Framtíðin er björt þegar við mótum hana saman. Framtíð byggð á trausti til fagmennsku, sköpunargáfu og ótakmörkuðum hæfileikum hvers barns. Mótum framtíðina saman. Höfundur er kennari. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bryngeir Valdimarsson Grunnskólar Skóla- og menntamál Mest lesið Snjall notandi, snjallari gervigreind Agnar Burgess Skoðun Ráð gegn óhugsandi áhættu Hafsteinn Hauksson,Reynir Smári Atlason Skoðun Dýrkeypt vinavæðing á vakt lögreglustjórans Ólafur Hauksson Skoðun Fyrir hvað stöndum við? Brynja Hallgrímsdóttir Skoðun Takk! Borghildur Fjóla Kristjánsdóttir Skoðun Fúsk eða laumuspil? Eva Hauksdóttir Skoðun Svöng Eflingarbörn Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Fimm ára afmæli Batahúss Agnar Bragason Skoðun Landsbyggðin án háskóla? Ketill Sigurður Jóelsson Skoðun Ef eitthvað væri að marka Bjarna Gunnar Smári Egilsson Skoðun Skoðun Skoðun Snjall notandi, snjallari gervigreind Agnar Burgess skrifar Skoðun Ráð gegn óhugsandi áhættu Hafsteinn Hauksson,Reynir Smári Atlason skrifar Skoðun Forysta í sjálfbærni á bakslagstímum: Sterk gildi eru enn mikilvægari en áður Dr. Andreas Rasche skrifar Skoðun Fimm ára afmæli Batahúss Agnar Bragason skrifar Skoðun Takk! Borghildur Fjóla Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íslandsklukkan: Markleysa frá upphafi Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Um stöðu íslenskukennslu á Íslandi Kjartan Jónsson skrifar Skoðun Gasa: Löng og torfarin leið til endurreisnar Philippe Lazzarini skrifar Skoðun Pops áttu p? Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Ríkisstjórnin hækkar leigu stúdenta Arent Orri J. Claessen,Viktor Pétur Finnsson skrifar Skoðun Annar í feðradegi…og ég leyfi mér að dreyma Ólafur Grétar Gunnarsson skrifar Skoðun Orkuskiptin heima og að heiman Eiríkur Hjálmarsson skrifar Skoðun Fyrir hvað stöndum við? Brynja Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun COP30, Ísland, lífsskilyrði og loftslagsvá Kamma Thordarson skrifar Skoðun Dýrkeypt vinavæðing á vakt lögreglustjórans Ólafur Hauksson skrifar Skoðun Svöng Eflingarbörn Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Úr myrkri í von – Saga Grindvíkinga Bryndís Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Þak yfir höfuðið er mannréttindi ekki forréttindi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Glæpur eða gjörningur? Sigfús Aðalsteinsson,Baldur Borgþórsson skrifar Skoðun Við erum að vinna fyrir þig Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Börn í biðröð hjá Sýslumanni Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sofandaháttur Íslands í nýrri iðnbyltingu Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Byggjum fyrir síðustu kaupendur Friðjón R. Friðjónsson skrifar Skoðun Það sem við segjum er það sem við erum Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Óásættanleg bið, fordómar og aðrar hindranir í kerfinu Helga F. Edwardsdóttir skrifar Skoðun Má bjóða þér einelti? Linda Hrönn Bakkmann Þórisdóttir skrifar Skoðun Fyrir hverja eru ákvarðanir teknar? Helga Þórisdóttir skrifar Skoðun Þá var „útlendingur“ ekki sá sem kom frá framandi heimsálfum Martha Árnadóttir skrifar Skoðun Kann barnið þitt að hjóla? Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Er ég Íslendingur? En þú? Jón Pétur Zimsen skrifar Sjá meira
Menntun er vegferð. Hún mótast af því hvernig við kjósum að taka þátt í þeirri mikilvægu samfélagsumræðu sem um hana snýst. Þótt við ræðum oft tölur og samanburð, má aldrei gleyma því sem raunverulega gerist í skólastofunum. Þar fer fram lifandi starf sem mótar framtíðina. Menntun er fjárfesting til framtíðar, ekki útgjöld. Hún er grundvöllur velferðar og forsenda þess að hvert barn fái tækifæri til að vaxa og dafna. Þegar við fjárfestum í skólakerfinu fjárfestum við í framtíðinni. Þessi fjárfesting snýst um börnin sjálf og þau sem vinna með þeim. Stöðugleiki og fagmennska í kennslu eru ekki bara hugtök, heldur grundvallarþættir í líðan, námi og árangri barna. Fagmenntaðir kennarar eru hornsteinn skólans. Það er með því að virða og styðja þennan faglega kjarna sem við tryggjum gæði og öryggi í menntun. Það skilar sér margfalt til baka. Við verðum að sameinast um það sem skiptir mestu máli. Að skapa samfélag þar sem hver og einn nær að njóta sín. Þegar við virðum og berum traust til kennarastéttarinnar og tryggjum henni gott starfsumhverfi, náum við meiri árangri. Kennarar eru fagfólk sem vinnur út frá rannsóknum, fræðum og reynslu. Útfærsla og uppbygging kennslunnar byggir ávallt á aðalnámskrá grunnskóla. Til að menntun geti orðið að þeirri fjárfestingu sem ber mestan árangur, verður leiðin til árangurs að byggja á samtali og samstarfi. Virk þátttaka allra lykilaðila í umræðum um skólastarf skiptir höfuðmáli til að móta sameiginlega framtíðarsýn. Slík framtíðarsýn kallar á algjöra endurskoðun á því hvernig við metum námsárangur nemenda. Við skyldum ekki meta þau út frá fortíðinni. Ný tækni, gervigreind, og síbreytilegur vinnumarkaður krefjast þess að menntun fari úr því að miðla staðreyndum yfir í að rækta hæfni til að takast á við óþekkt vandamál framtíðarinnar. Þetta er lykillinn að því að byggja upp sveigjanlega, nýsköpunardrifna þjóð. Við vitum að framtíðin krefst siðferðilegrar dómgreindar, samkenndar, sköpunargáfu og gagnrýnnar hugsunar. Alls þess sem ekki er mælt á stöðluðum prófum. Þess vegna er hlutverk kennara og þeirra sem starfa að menntamálum svo ómetanlegt. Þeir skapa vettvang þar sem hæfileikar nemenda fá að njóta sín, þar sem trú á eigin getu rætist og draumar um framtíðina verða að raunverulegum möguleikum. Samfélag sem hlúir vel að börnum sínum verður ekki aðeins vel menntað heldur réttlátt, skapandi og mannlegt. Þegar við festumst í hefðbundnum tölum hættum við að sjá manneskjuna á bak við þær. Við þrengjum sýn barnsins á eigið gildi og látum námið snúast meira um að standast próf en að byggja upp hæfni. Við verðum að hlúa að forvitni og sköpun í námi. Þegar talan verður mikilvægari en framfarir, missum við úr hendi þann kraft sem felst í þrautseigju og áræðni. Fagmennska kennara felst einmitt í því að sjá hvernig styrkur og seigla nemenda verður til í gegnum mistök og áhættu. Það eru þessir eiginleikar sem undirbúa nemendur fyrir lífið. Kennarastéttin hefur sýnt að samstaða er hennar sterkasta afl. Hún er afl sem getur breytt viðhorfum og skapað nýja framtíðarsýn. Samfélagið þarf að standa með kennurum og styðja við menntun og minna sig á að hvert barn sem fær tækifæri til að blómstra er sigur fyrir allt samfélagið. Menntun er brú milli kynslóða, milli drauma og veruleika. Við erum öll í sama liði. Með því að virða, hlusta, styðja og fjárfesta í þeim sem leiða börnin okkar inn í framtíðina tökum við virkan þátt. Framtíðin er björt þegar við mótum hana saman. Framtíð byggð á trausti til fagmennsku, sköpunargáfu og ótakmörkuðum hæfileikum hvers barns. Mótum framtíðina saman. Höfundur er kennari.
Skoðun Forysta í sjálfbærni á bakslagstímum: Sterk gildi eru enn mikilvægari en áður Dr. Andreas Rasche skrifar