Í sjálf­heldu í fimm daga: „Ég er vit­lausi ameríski ferða­maðurinn“

Joseph Syta ferðaðist frá Bandaríkjunum til Seyðisfjarðar fyrir tæpum tveimur vikum og var við komuna, eftir að hafa sofið í flugvélinni, óþreyttur. Joseph, sem jafnan er kallaður Joey, hefur dvalið nokkrum sinnum í lengri tíma á Seyðisfirði og ákvað um kvöldið að ganga að Brimnesi, ysta bænum á norðurströnd fjarðarins.

„Ég tók með mér vasaljós, vistir og hvaðeina sem ég þurfti að taka með. Nóg af hlýjum fötum. Ég ætlaði að fara og finna húsið en ég fór fram hjá því. Stundum er erfitt að sjá hús í myrkri.“

Taldi öruggast að halda kyrru fyrir

Þegar hann áttaði sig á því í birtingu ákvað Joey að ganga áfram - enda var dagurinn bjartur og fallegur og veður stillt. Um miðjan sunnudag gekk hann út á ís í suðurhlíð Loðmundarfjarðar og missti bakpokann sinn. Við tilraun til að ná pokanum aftur féll hann í fjöruna og fékk höfuðhögg.

„Ég hélt ég hefði ökklabrotnað eða hryggjarbrotnað. Ég fann rosalega mikið til.“

Fljótlega áttaði hann sig svo á því að hann sæti fastur. Beggja vegna hans hafi verið klettar sem hefði verið ómögulegt að komast fram hjá.

„Hefði ég reynt að klöngrast fram hjá klettunum hefði ég getað fallið í sjóinn, ég hefði getað skorið mig á hrúðurkarli og öldurnar hefðu getað hrifsað mig með sér. Ég taldi því öruggara að halda kyrru fyrir í fjörunni,“ segir Joey. 

„Ég hafði ekki borðað í nokkurn tíma, ég var úrvinda eftir gönguna og klifrið. Ég fattaði að ég þyrfti að finna leið til þess að komast af þarna í einhvern tíma.“

Tuggði á grasi og saup úr fossi

Joey fann litla gróf upp við klettavegginn, þar sem hann bjó um sig og hafði aðgang að ferskvatni úr litlum fossi. Hann hafði engan mat með sér eftir að hafa týnt bakpokanum og tuggði nýsprottið gras í von um einhverja næringu. 

Joey segir vini sína og fjölskyldu hafa verið honum hugleikin meðan á þessu stóð.

„Ég hugsaði um að sjá þau á ný og það sem ég myndi segja við þau sæi ég þau aftur. Ég hugsaði stanslaust: Mikið sakna ég þeirra, ég mun sjá þau aftur, það er ekki annað í stöðunni.“

Hann segist lítið hafa getað sofið og var orðinn uppgefinn á sál og líkama þegar björgunarsveitir fundu hann síðastliðinn fimmtudag, fimm dögum eftir að hann lagði af stað. Hann hafi hrokkið upp við vélarhljóð og vitað að nú yrði honum bjargað. 

Á batavegi

„Ég heyri þegar þeir drepa á bátnum og veit þá að þeir eru að koma að bjarga mér. Svo mikil von, gleði og þakklæti. Það var alveg einstakt að vita að ég hefði svo auðveldlega getað dáið en ég dó ekki. Það er svolítið yfirþyrmandi tilfinning.“

Hann slapp með nokkrar skrámur og hafði lést um þónokkur kíló en er á batavegi, andlegum og líkamlegum að eigin sögn. Eftir björgunina dvaldi hann á Akureyri í nokkra daga og ræddi við sálfræðing. 

Joey segist vona að saga hans verði öðrum víti til varnaðar. 

„Ég er vitlausi ameríski ferðamaðurinn, á einhvern hátt. Ég treysti ekki innsæinu. Ég hugsaði: Nei, ég held áfram og finn út úr þessu síðar. Ég þarf ekki að segja neinum hvert ég er að fara.“

Hann stefnir á að dvelja á Seyðisfirði næstu vikuna enda haldi hann sérlega upp á bæinn. Raunar segir hann að ef hann gæti myndi hann flytja þangað. 

„En ég stefni á að koma hingað aftur og dvelja í dágóðan tíma.“