Draumurinn um hið fullkomna öryggisnet Signý Jóhannesdóttir skrifar 13. mars 2025 14:31 Nýlega brá ég mér á fund hjá nýjum forsætisráðherra Kristrúnu Frostadóttur sem heimsótti Borgnesinga í Alþýðuhúsinu. Hún hafði byrjað hringferð sína um landið fyrir þremur árum hér í Borgarnesi og fanst henni því við hæfi að byrja hringferð um landið líka hér í Borgarnesi. Það verður að teljast virðingarvert af verkstjóra í nýrri ríkisstjórn að mæta út í kjördæmin og eiga beint samtal við fólkið í landinu. Fundurinn var nokkuð fjölmennur og segja má að bændur og sveitarstjórar hafi tekið hann yfir. Ég fékk óvænt það hlutverk að halda utanum mælendaskrá og sleppti því að ræða mál sem mér eru hugleikin, en geri það hér með og viðra þessar vangaveltur við ráðherrann og alla sem áhuga hafa. Réttindi launafólks vegna greiðslu launa í veikinda – eða slysatilfellum eru bundin í lög og kjarasamninga. Lágmarksréttur í lögum no 19/79 og svo eru viðbótarréttindi umsamin í kjarasamningum. Þessi réttindi eru mismikil og fara í raun mest eftir því hver greiðir launin. Á almenna markaðnum er rétturinn oftast ekki lengri en 4 til 6 mánuðir eftir 5 til 10 ára starf hjá sama launagreiðanda(með aukinni starfsmannaveltu hjá fyrirtækjum þá verður svo langur réttur sífellt sjaldgæfari) en hjá hinu opinbera, ríki -sveitarfélögum og stofnunum sem reknar eru fyrir almannafé getur réttur orðið 360 dagar eftir 18 ára starf samanlagt hjá hinum ýmsu opinberu launagreiðendum. Við 360 daga réttinn geta svo bæst þriggja mánaða lausnarlaun, ef viðkomandi hverfur ekki aftur til starfa. Það er því himinn og haf á milli þeirra réttinda sem almennir launagreiðendur þurfa að standa skil á og svo þess sem ríki – og sveit þurfa að bera. Það er rétt að minna á að í upphafi 21. aldarinnar sömdu 28 verkalýðsfélög innan Starfsgreinasambandsins um að kaflinn um greiðslu launa í veikindum, úr opinberu samningunum kæmi yfir í okkar samninga með “tómat, sinnepi og steiktum”eins og sagt var. Önnur ASÍ félög fóru svo í þessa vegferð á næstu árum. Þessi ríkulegu réttindi til launa í veikindatilfellum er nú í 12. kafla flestra kjarasamninga við opinbera launagreiðendur. Ég hef oft velt því fyrir mér hvort þetta skref hafi verið skynsamlegt að stíga, ekki síst þegar umræðan um virka starfsendurhæfingu og snemmtæka íhlutun hefur orðið háværari. Áður en Virk starfsendurhæfingasjóðurinn varð til, fór fram mikil umræða um annarskonar fyrirkomulag. Stofnaður yrði “Áfallatryggingasjóður” sem tryggði allt launafólk með sama hætti vegna launataps í veikindum. Allir gætu t.d. átt rétt til launa hjá launagreiðanda í tvo mánuði, eftir það tæki svo áfallatryggingasjóðurinn við ef viðkomandi ætti við langvarandi veikinda að stríða. Ef launamaðurinn þyrfti síðan í langvarandi endurhæfingu þá væri honum tryggð allt að þriggja, jafnvel fimm ára réttur til framfærslu. Ef að heilsu til atvinnuþátttöku væri þá ekki náð til að hverfa á vinnumarkaðinn, færi fram örorkumat og viðkomandi færðist þá yfir í annraskonar framfærslu kerfi sem væri lífeyriskerfi. Áfallatryggingasjóðurinn væri á höndum Virk og heilbrigðiskerfisins, kostað af greiðslum frá atvinnulífinu bæði því almenna og opinbera, hluta af sjúkrasjóðum stéttarfélaganna, greiðslum frá almannatryggingum og jafnvel frá lífeyrissjóðakerfinu. Það er skemmst frá því að segja að hluti launafólks lagðist alfarið gegn þessum hugmyndum. Þar er litið á allt þetta tal um jöfnun réttinda sem árásir á þeirra réttindi. Undanfarna áratugi hefur aftur og aftur verið settur á fót umræðurhópur um endurskoðun 12. kafla í kjarasamningum við opinbera launagreiðendur. Sú vinna hefur engu skilað. Ég hef verið fulltrúi ASÍ í þessum hópum og þekki vel þennan gríðarlega mun sem er á almenna og opinbera umhverfinu. Ég er þeirrar skoðunar og það séu mikil mistök hjá félögum mínum í opinbera umhverfinu að takast ekki á við verkefnið með jákvæðu hugarfari, til að ná bættum réttindum fyrir alla. Þegar Virk starfsendurhæfingarsjóður varð til, var hann talaður niður af þeim hluta vinnumaraðarins sem kom úr umhverfi hins opinbera. Nú væri fróðlegt að sjá tölfræði frá Virk um hvaðan úr atvinnulífinu þeirra notendur koma. Það þarf að bæta margt fleira í réttindamálum launafólks, en réttinn til framfærslu í veikinda og slysatilfellum. Aftur og aftur hittum við sem störfum hjá stéttarfélögum fólk sem fellur milli skips og bryggju í kerfinu. Einstaklinga sem eiga takmörkuð réttindi, bæði hjá launagreiðendum og í stéttarfélögum, en lenda í langvarandi veikindum. Það er fátt ömurlegra en að þurfa að benda á félagsþjónustu sveitarfélags til framfærslu. Virkráðgjafar hafa sagt mér að þegar kjarasamningsbundnum greiðslum lýkur og við tekur endurhæfingarlífeyrir frá TR, geti það hamlað möguleikum til endurhæfingar að úrskurður TR er til þriggja mánaða í senn og tilhugsunin um hvað taki þá við er svo yfirþyrmandi og óttablandin að viðkomandi nær ekki þeirri hugarró og öryggi sem þarf til að einbeita sér að endurhæfingu. Ef okkur gæti borið gæfa til að koma á nefndum “Áfallatryggingasjóði” þá þyrftum við líka að þjálfa kerfisleiðsögumenn. Ég tel að það starf ætti að hafa skjól hjá heilsugæslunni. Leiðsögumaðurinn tæki þá á móti þeim sem væri að falla af greiðslum hjá launagreiðanda og leiðbeindi viðkomandi í samráði við lækna, Virk-ráðgjafa og aðra þá sem annast endurhæfingu til starfa. Þarna væri endurhæfingin kortlögð og farið yfir framfærsluhlutann, þannig að enginn þyrfti að óttast það að eiga ekki salt í grautinn, meðan á endurhæfingu stendur. Þar með hefði samfélagið hnýtt hið fullkomna öryggisnet. Maður má láta sig dreyma. Höfundur hefur verið í þjónustu við verkafólk í meira en 30 ár. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Signý Jóhannesdóttir Mest lesið Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal skrifar Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir skrifar Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson skrifar Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson skrifar Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson skrifar Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir skrifar Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Hagkvæmur kostur utan friðlands Jóna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hannað fyrir miklu stærri markaði Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson skrifar Skoðun Ferðamannaþorpin - Náttúruvá Þóra B. Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Sjá meira
Nýlega brá ég mér á fund hjá nýjum forsætisráðherra Kristrúnu Frostadóttur sem heimsótti Borgnesinga í Alþýðuhúsinu. Hún hafði byrjað hringferð sína um landið fyrir þremur árum hér í Borgarnesi og fanst henni því við hæfi að byrja hringferð um landið líka hér í Borgarnesi. Það verður að teljast virðingarvert af verkstjóra í nýrri ríkisstjórn að mæta út í kjördæmin og eiga beint samtal við fólkið í landinu. Fundurinn var nokkuð fjölmennur og segja má að bændur og sveitarstjórar hafi tekið hann yfir. Ég fékk óvænt það hlutverk að halda utanum mælendaskrá og sleppti því að ræða mál sem mér eru hugleikin, en geri það hér með og viðra þessar vangaveltur við ráðherrann og alla sem áhuga hafa. Réttindi launafólks vegna greiðslu launa í veikinda – eða slysatilfellum eru bundin í lög og kjarasamninga. Lágmarksréttur í lögum no 19/79 og svo eru viðbótarréttindi umsamin í kjarasamningum. Þessi réttindi eru mismikil og fara í raun mest eftir því hver greiðir launin. Á almenna markaðnum er rétturinn oftast ekki lengri en 4 til 6 mánuðir eftir 5 til 10 ára starf hjá sama launagreiðanda(með aukinni starfsmannaveltu hjá fyrirtækjum þá verður svo langur réttur sífellt sjaldgæfari) en hjá hinu opinbera, ríki -sveitarfélögum og stofnunum sem reknar eru fyrir almannafé getur réttur orðið 360 dagar eftir 18 ára starf samanlagt hjá hinum ýmsu opinberu launagreiðendum. Við 360 daga réttinn geta svo bæst þriggja mánaða lausnarlaun, ef viðkomandi hverfur ekki aftur til starfa. Það er því himinn og haf á milli þeirra réttinda sem almennir launagreiðendur þurfa að standa skil á og svo þess sem ríki – og sveit þurfa að bera. Það er rétt að minna á að í upphafi 21. aldarinnar sömdu 28 verkalýðsfélög innan Starfsgreinasambandsins um að kaflinn um greiðslu launa í veikindum, úr opinberu samningunum kæmi yfir í okkar samninga með “tómat, sinnepi og steiktum”eins og sagt var. Önnur ASÍ félög fóru svo í þessa vegferð á næstu árum. Þessi ríkulegu réttindi til launa í veikindatilfellum er nú í 12. kafla flestra kjarasamninga við opinbera launagreiðendur. Ég hef oft velt því fyrir mér hvort þetta skref hafi verið skynsamlegt að stíga, ekki síst þegar umræðan um virka starfsendurhæfingu og snemmtæka íhlutun hefur orðið háværari. Áður en Virk starfsendurhæfingasjóðurinn varð til, fór fram mikil umræða um annarskonar fyrirkomulag. Stofnaður yrði “Áfallatryggingasjóður” sem tryggði allt launafólk með sama hætti vegna launataps í veikindum. Allir gætu t.d. átt rétt til launa hjá launagreiðanda í tvo mánuði, eftir það tæki svo áfallatryggingasjóðurinn við ef viðkomandi ætti við langvarandi veikinda að stríða. Ef launamaðurinn þyrfti síðan í langvarandi endurhæfingu þá væri honum tryggð allt að þriggja, jafnvel fimm ára réttur til framfærslu. Ef að heilsu til atvinnuþátttöku væri þá ekki náð til að hverfa á vinnumarkaðinn, færi fram örorkumat og viðkomandi færðist þá yfir í annraskonar framfærslu kerfi sem væri lífeyriskerfi. Áfallatryggingasjóðurinn væri á höndum Virk og heilbrigðiskerfisins, kostað af greiðslum frá atvinnulífinu bæði því almenna og opinbera, hluta af sjúkrasjóðum stéttarfélaganna, greiðslum frá almannatryggingum og jafnvel frá lífeyrissjóðakerfinu. Það er skemmst frá því að segja að hluti launafólks lagðist alfarið gegn þessum hugmyndum. Þar er litið á allt þetta tal um jöfnun réttinda sem árásir á þeirra réttindi. Undanfarna áratugi hefur aftur og aftur verið settur á fót umræðurhópur um endurskoðun 12. kafla í kjarasamningum við opinbera launagreiðendur. Sú vinna hefur engu skilað. Ég hef verið fulltrúi ASÍ í þessum hópum og þekki vel þennan gríðarlega mun sem er á almenna og opinbera umhverfinu. Ég er þeirrar skoðunar og það séu mikil mistök hjá félögum mínum í opinbera umhverfinu að takast ekki á við verkefnið með jákvæðu hugarfari, til að ná bættum réttindum fyrir alla. Þegar Virk starfsendurhæfingarsjóður varð til, var hann talaður niður af þeim hluta vinnumaraðarins sem kom úr umhverfi hins opinbera. Nú væri fróðlegt að sjá tölfræði frá Virk um hvaðan úr atvinnulífinu þeirra notendur koma. Það þarf að bæta margt fleira í réttindamálum launafólks, en réttinn til framfærslu í veikinda og slysatilfellum. Aftur og aftur hittum við sem störfum hjá stéttarfélögum fólk sem fellur milli skips og bryggju í kerfinu. Einstaklinga sem eiga takmörkuð réttindi, bæði hjá launagreiðendum og í stéttarfélögum, en lenda í langvarandi veikindum. Það er fátt ömurlegra en að þurfa að benda á félagsþjónustu sveitarfélags til framfærslu. Virkráðgjafar hafa sagt mér að þegar kjarasamningsbundnum greiðslum lýkur og við tekur endurhæfingarlífeyrir frá TR, geti það hamlað möguleikum til endurhæfingar að úrskurður TR er til þriggja mánaða í senn og tilhugsunin um hvað taki þá við er svo yfirþyrmandi og óttablandin að viðkomandi nær ekki þeirri hugarró og öryggi sem þarf til að einbeita sér að endurhæfingu. Ef okkur gæti borið gæfa til að koma á nefndum “Áfallatryggingasjóði” þá þyrftum við líka að þjálfa kerfisleiðsögumenn. Ég tel að það starf ætti að hafa skjól hjá heilsugæslunni. Leiðsögumaðurinn tæki þá á móti þeim sem væri að falla af greiðslum hjá launagreiðanda og leiðbeindi viðkomandi í samráði við lækna, Virk-ráðgjafa og aðra þá sem annast endurhæfingu til starfa. Þarna væri endurhæfingin kortlögð og farið yfir framfærsluhlutann, þannig að enginn þyrfti að óttast það að eiga ekki salt í grautinn, meðan á endurhæfingu stendur. Þar með hefði samfélagið hnýtt hið fullkomna öryggisnet. Maður má láta sig dreyma. Höfundur hefur verið í þjónustu við verkafólk í meira en 30 ár.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir skrifar
Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun