Klósett­­krakkinn upp­­lifir mömmu­­skipti

Það er því óhætt að segja að nýrrar bókar eftir þetta frækna tvíeyki hafi verið beðið með mikilli eftirvæntingu.

Mömmuskipti er hröð, spennandi og fyndin bók en tekur á sama tíma fyrir alvarlegri mál á borð við samfélagsmiðla og einkalíf barna og unglinga. Umræða um rétt barna til einkalífs hefur farið vaxandi á undanförnum árum og margir hafa bent á hve alvarlegar afleiðingar það geti haft þegar foreldrar birta viðkvæmar upplýsingar um börnin sín á samfélagsmiðlum.

„Ég held að þessi mál séu okkur öllum hugleikin,“ segir Arndís. „Kannski sérstaklega okkur sem erum á þeim aldri að muna enn þá veröldina eins og hún var fyrir tilvist internetsins, það hefur orðið mjög stór samfélagsbreyting á stuttum tíma sem ekki sér fyrir endann á. Þar eru tæknin og markaðsöflin leiðandi og við fljótum öll með. Það eru mjög sérstakar og áhugaverðar aðstæður – og geta auðvitað líka orðið spaugilegar!“

Mömmuskipti fjalla um Lindu en hún hefur alltaf verið frægari en hana langar. Móðir hennar, sem er samfélagsmiðladrottning, tjáir sig óspart um fjölskyldulífið á netinu og vandræðaleg barnamynd af Lindu er þekkt um allan heim. Sjálf vill Linda helst af öllu fá að vera í friði  og æfa parkúr án þess að fólk fatti að hún sé sjálfur klósettkrakkinn. 

Þegar mamma Lindu er allt í einu komin í keppni um pláss í raunveruleikaþættinum Mömmuskiptum verður Linda því allt annað en ánægð. Ef allt fer á versta veg skiptir mamma um pláss við annan áhrifavald og fjölskyldan þarf að búa með ókunnri konu í heilan mánuð. Og eins og það sé ekki nóg verður öllu sjónvarpað og alþjóð getur fylgst með í vikulegum þáttum.

Hulda og Arndís segja hugmyndina að bókinni vera næstum jafn gamla og samfélagsmiðlarnir.

„Það er sérstakt að máta sig við að vera barn í þessari stöðu,“ segir Arndís. „Oft hef ég séð birtast á netinu myndir af draslinu í unglingaherbergjum, þar sem fullorðnir sambýlingar unglingsins lýsa hneykslun sinni á ástandinu. Þá hef ég þakkað bæði hátt og í hljóði fyrir að foreldrar mínir áttu hvorki stafræna myndavél né voru með netaðgang þegar ég var sóðalegur unglingur.“

„Svo tókum við bara þessa tilfinningu og mögnuðum hana upp, sem var mjög skemmtilegt fyrir okkur en auðvitað leiðinlegt fyrir aðalpersónuna okkar hana Lindu,“ bætir Huldavið. „Við spurðum okkur alltaf: Hvernig geta aðstæður orðið enn verri hjá henni? Hræðilegar kringumstæður eru nefnilega mjög oft mjög fyndnar.“

Það er ekki oft sem við sjáum bækur skrifaðar af tveimur rithöfundum. Hvernig gekk samstarfið og var jafnvel skýr verkaskipting?

„Það var engin verkaskipting og við erum steinhissa á að það komi að lokum bók út úr þessu kaosi,“ segir Hulda. „Ég er sannfærð um að við höfum báðar á einhverjum tímapunkti komið að hverri einustu setningu bæði í Mömmuskiptum og í Blokkinni á heimsenda. Þetta er miklu skemmtilegra en að skrifa ein, en ótrúlega mikil vinna í lokin að passa að allir þræðir gangi upp og öll smáatriði séu í samræmi. Við sjáum til dæmis persónur eða umhverfi ekki endilega eins fyrir okkur, og mögulega gjörólíkt.“

„Áður en ég byrjaði að vinna með Huldu hefði ég ekki haldið að það væri hægt að vinna svona náið saman án þess að allt færi í bál og brand,“ bætir Arndís við. „En við erum báðar með puttana í bókstaflega öllu og hikum ekki við að breyta texta frá hinni ef svo ber undir. Þegar bókin kemur úr prentun höfum við svo ekki hugmynd um það hver skrifaði hvað. Þetta mikla traust er eiginlega forsenda þess að þetta sé gerlegt, ef við værum alltaf að tipla í kringum landamæri hinnar tæki það óratíma, auk þess sem samfella verksins væri minni.“

Linda, aðal söguhetja bókarinnar, æfir jaðaríþróttina parkúr en færni hennar á eftir að hafa úrslitaáhrif í sögunni og eiga sinn þátt í áhrifamiklum endi sem lætur engan ósnortinn. „Augljóslega er parkúr fáránlega kúl íþrótt,“ segir Arndís. „Það var nú kannski það fyrsta sem dró okkur inn. Þegar við fórum að kynnast aðalpersónunni okkar grunaði okkur svo að þetta væri íþrótt sem myndi henta henni.“

„Við fórum í tíma í parkúr hjá Tomma í Parkúrskúrnum,“ bætir Hulda við. „Hann lét okkur príla smá og sagði okkur frá íþróttinni. Þetta er eitthvað sem virðist oft henta krökkum sem finna sig ekki í hefðbundnari íþróttum, tilfinningin er að þarna sé einfaldleiki og frelsi – og bara rosa gaman.“