Ritstjórinn og íþróttastyrkir útgerðarinnar Pétur Hafsteinn Pálsson skrifar 26. mars 2022 14:01 Í tilefni af orðum Sigurðar Inga Jóhannessonar formanns framsóknar um „ofurhagnað“ í sjávarútvegi sá ritstjóri Fréttablaðins ástæðu til að hnýta í (sumir myndu segja sparka í ) fyrirtækin á landsbyggðinni sem stutt hafa íþrótta og menningarlíf í sinni heimabyggð. Hann skrifar fimmtudaginn 24. Mars : „Þessa sér stað í öflugustu sjávarþorpunum um allt land þar sem stórútgerðin er orðin að eins konar hliðarsjálfi bæjarsjóðs sem deilir út fjármagni til íþrótta-, frístunda- og menningarstarfs í svo ríkum mæli að það skiptir deildum í orðspori og árangri.“ Hér er gefið í skyn að útgerðin styrki sjálfboðastarfið í sjávarplássunum svo óhóflega að verulega halli á aðra, ef ég skil frumleg skrif og orðaval rithöfundarins Sigmundar rétt. En er það svo? Það er pínu kaldhæðnislegt að á næstu opnu frá forystugrein ritsjórans í hans eigin blaði á sama degi er mjög góð samantekt Harðar Jónssonar um knattspyrnufélög frá sjávarplássum og í Reykjavík. Tölurnar tala sínu máli. Rekstrartekjur Vals og KR 300 - 400 milljónir, Breiðbliks 600 milljónir. Tekjur Grindavíkur og Skagans 200 milljónir. Myndin sem fylgir umfjölluninni er af tveimur knattspyrnuliðum, merktum í bak og fyrir með merki „Norðuráls“ að hita upp á „Origó“ vellinum og á öðru þeirra sést merki „Íslandsbanka“ ásamt merkjum annara fyrirtækja sem þannig sýna velvilja sinn í verki gagnvart íþróttafólki landsins. Ekkert þeirra er þó í sjávarútvegi. Hið ótrúlega öfluga og fjölbreytta sjálfboðastarf á Íslandi hefur í gegnum áratugina verið stutt af fyrirtækjum og einstaklingum í nærumhverfi hverrar starfsemi. Þátttaka sjávarútvegsins er ekkert frábrugðin öðrum atvinnugreinum, hvorki er varðar umfang né upphæðir. Það sem skilur hann að frá öðrum er að hann er sú atvinnugrein sem öflugust er og dreifðust um landið. Löngu fyrir daga kvótakerfis hefur þetta verið siður og ljúf skylda allra landsbyggðarfyrirtækjanna og hefur hún verið innt af hendi með mikilli ánægju eigendanna nánast hvernig sem afkoman hefur verið. Ég reikna með að sama megi segja um öll þau flottu fyrirtæki sem starfað hafa við hlið sjálfboðastarfsins á höfuðborgarsvæðinu. Þetta verkefni hefur einfaldlega notið mikils velvilja allra fyrirtækja landsins vegna þess að stjórnendur og eigendur þeirra gera sér grein fyrir mikilvægi þess og er í raun mjög merkilegur og fallegur íslenskur kúltúr. Þó flest fyrirtæki á landinu nálgist þetta verkefni á sama hátt, hvort sem þau eru á höfuðborgarsvæðinu eða landsbyggðinni, þá er aðstaða félagasamtakanna sjálfra ólík að öllu leyti. Vegna stærðarhagkvæmni Reykjavíkursvæðisins geta sveitarfélögin þar boðið sínum ungmennum og keppnisfólki upp á mun betri og nútímalegri aðstöðu en sveitarfélögin á landsbyggðinni geta nokkurn tímann gert. Tekjur stóru íþróttaklúbbanna SV lands eru miklu meiri vegna fjöldans og sterkara nærumhverfis. Það gerir þeim auðveldar fyrir að laða til sín besta keppnisfólkið sem síðan verður fyrirmynd og hvatning unga fólksins í þeirra klúbbum. Aðstöðumunur ungs afreksfólks er því mikill höfuðborginni í vil. Eðlilega ná fá landsbyggðafélög að komast í úrvalsdeildir hópíþróttanna og ein afleiðing þess er að Íslandsmótin eru oft lítið annað en stór Reykjavíkurmót. Það leiðir aftur af sér að ferðakostnaður landbyggðarinnar er miklu meiri en hinna. Sem dæmi þarf Akureyrarlið sem er eitt í efstu deild í knattspyrnu að ferðast 11 sinnum til SV svæðisins á meðan höfuðborgarliðin fara eina ferð norður. Kostnaðarlega hallar því líka á landsbyggðina. Ábyrgð landsbyggðafyritækjanna er því talsvert meiri en þeirra sem starfa í fjölmenninu. Takist Sigmundi og hans skoðanabræðrum að gera sjávarútveginn á landsbyggðinni ófæran um að sinna þessum ljúfu skyldum sínum að einhverju eða öllu leyti, sem ég get ekki betur séð en að sé bæði markmið og vilji ritstjórans, þá þurfa hvunndagshetjur sjálfboðastarfsins að fá svör við því hvað eigi að koma í staðinn og hvort Sigmundur sé almennt á móti því að fyrirtæki styrki sitt nærumhverfi eða hvort það eigi bara við um sjávarútveginn. Þetta atriði skiptir öllu máli er varðar „orðspor og árangur“ hverrar starfsemi. Að endingu Sigmundur, eigum við ekki bara að sammælast um að hafa umræðuna um sjávarútveginn málefnalegri en þessi skrif þín? Höfundur er framkvæmdastjóri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sjávarútvegur Mest lesið Skólaforðun: Rangnefni sem þarfnast nýrrar nálgunar Rakel Norðfjörð Vilhjálmsdóttir Skoðun Heimskasta þjóð í heimi? Sverrir Björnsson Skoðun Hvernig gerðist þetta? Tryggvi Hjaltason Skoðun Gleymdu leikskólabörnin Jóhanna Dröfn Stefánsdóttir Skoðun Það er allt í lagi að vera þú sjálfur - Opið bréf til Snorra Mássonar Kári Stefánsson Skoðun Hugsjónir ójafnaðarmanns - svar við bréfi Kára Snorri Másson Skoðun „Ég hefði nú ekkert á móti því að taka aðeins í tæjuna“ Eva Pandora Baldursdóttir Skoðun Foreldrar, ömmur og afar þessa lands - áskorun til ykkar! Ragnheiður Stephensen Skoðun Viðreisn er Samfylkingin Júlíus Viggó Ólafsson Skoðun Ráðherrann Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Skoðun Skoðun Skólaforðun: Rangnefni sem þarfnast nýrrar nálgunar Rakel Norðfjörð Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Viska bendir á ójöfnuð kynslóðanna Yngvi Sighvatsson skrifar Skoðun Frjálsar handfæraveiðar - Opið svar til Strandveiðifélags Íslands Álfheiður Eymarsdóttir skrifar Skoðun Ofbeldisvarnir og alhliða kynfræðsla alla skólagönguna! Sigrún Birna Björnsdóttir Kaaber skrifar Skoðun Að kjósa í roki, hríð og nístingskulda Jón Ferdínand Estherarson skrifar Skoðun Hvernig gerðist þetta? Tryggvi Hjaltason skrifar Skoðun Borgum rétta vexti - Landsbankinn verði banki allra landsmanna Baldur Borgþórsson skrifar Skoðun Gleymdu leikskólabörnin Jóhanna Dröfn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Tími fyrir breytingar – Nú er tækifærið Anna Sofía Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Ölvunarakstur á Arnarnesbrú Anna Linda Bjarnadóttir skrifar Skoðun Flokknum er sama um þig Valgerður Árnadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan í Reykjavík er efnahagslegt vandamál Guðlaugur Þór Þórðarson skrifar Skoðun Virði en ekki byrði Hulda Bjarnadóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn – svarið fyrir fjölskyldur og ungt fólk Guðbjörg Oddný Jónasdóttir skrifar Skoðun Vanrækt barn er besti ráðherrann Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Fjárfestum í vellíðan – því hver króna skilar sér margfalt til baka Theodór Ingi Ólafsson skrifar Skoðun Úr öskunni í eldinn á laugardaginn? Jón Steindór Valdimarsson skrifar Skoðun Skuggaspil valdsins Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Viltu að barnabörnin þín verði fátækir leiguliðar? Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Nýtt upphaf – í þjónustu við þjóðina Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á hvert annað og breytum þessu Aðalsteinn Leifsson skrifar Skoðun Kæru landsmenn – þetta er ekki lengur boðlegt Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun XL niðurskurður – hugsum stórt! Arnar Þór Jónsson,Kári Allansson skrifar Skoðun Blórabögglar og gylliboð frá vinstri Njáll Trausti Friðbertsson skrifar Skoðun Hvað kjósa foreldrar ósýnilegra barna? Vigdís Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Heimskasta þjóð í heimi? Sverrir Björnsson skrifar Skoðun Jöfnum leikinn á laugardaginn Björgvin G. Sigurðsson skrifar Skoðun ADHD, fjórir stafir og hvað svo? Jóna Kristín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Skattagleði á kostnað ferðaþjónustunnar Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Börnin heim Hanna Katrín Friðriksson skrifar Sjá meira
Í tilefni af orðum Sigurðar Inga Jóhannessonar formanns framsóknar um „ofurhagnað“ í sjávarútvegi sá ritstjóri Fréttablaðins ástæðu til að hnýta í (sumir myndu segja sparka í ) fyrirtækin á landsbyggðinni sem stutt hafa íþrótta og menningarlíf í sinni heimabyggð. Hann skrifar fimmtudaginn 24. Mars : „Þessa sér stað í öflugustu sjávarþorpunum um allt land þar sem stórútgerðin er orðin að eins konar hliðarsjálfi bæjarsjóðs sem deilir út fjármagni til íþrótta-, frístunda- og menningarstarfs í svo ríkum mæli að það skiptir deildum í orðspori og árangri.“ Hér er gefið í skyn að útgerðin styrki sjálfboðastarfið í sjávarplássunum svo óhóflega að verulega halli á aðra, ef ég skil frumleg skrif og orðaval rithöfundarins Sigmundar rétt. En er það svo? Það er pínu kaldhæðnislegt að á næstu opnu frá forystugrein ritsjórans í hans eigin blaði á sama degi er mjög góð samantekt Harðar Jónssonar um knattspyrnufélög frá sjávarplássum og í Reykjavík. Tölurnar tala sínu máli. Rekstrartekjur Vals og KR 300 - 400 milljónir, Breiðbliks 600 milljónir. Tekjur Grindavíkur og Skagans 200 milljónir. Myndin sem fylgir umfjölluninni er af tveimur knattspyrnuliðum, merktum í bak og fyrir með merki „Norðuráls“ að hita upp á „Origó“ vellinum og á öðru þeirra sést merki „Íslandsbanka“ ásamt merkjum annara fyrirtækja sem þannig sýna velvilja sinn í verki gagnvart íþróttafólki landsins. Ekkert þeirra er þó í sjávarútvegi. Hið ótrúlega öfluga og fjölbreytta sjálfboðastarf á Íslandi hefur í gegnum áratugina verið stutt af fyrirtækjum og einstaklingum í nærumhverfi hverrar starfsemi. Þátttaka sjávarútvegsins er ekkert frábrugðin öðrum atvinnugreinum, hvorki er varðar umfang né upphæðir. Það sem skilur hann að frá öðrum er að hann er sú atvinnugrein sem öflugust er og dreifðust um landið. Löngu fyrir daga kvótakerfis hefur þetta verið siður og ljúf skylda allra landsbyggðarfyrirtækjanna og hefur hún verið innt af hendi með mikilli ánægju eigendanna nánast hvernig sem afkoman hefur verið. Ég reikna með að sama megi segja um öll þau flottu fyrirtæki sem starfað hafa við hlið sjálfboðastarfsins á höfuðborgarsvæðinu. Þetta verkefni hefur einfaldlega notið mikils velvilja allra fyrirtækja landsins vegna þess að stjórnendur og eigendur þeirra gera sér grein fyrir mikilvægi þess og er í raun mjög merkilegur og fallegur íslenskur kúltúr. Þó flest fyrirtæki á landinu nálgist þetta verkefni á sama hátt, hvort sem þau eru á höfuðborgarsvæðinu eða landsbyggðinni, þá er aðstaða félagasamtakanna sjálfra ólík að öllu leyti. Vegna stærðarhagkvæmni Reykjavíkursvæðisins geta sveitarfélögin þar boðið sínum ungmennum og keppnisfólki upp á mun betri og nútímalegri aðstöðu en sveitarfélögin á landsbyggðinni geta nokkurn tímann gert. Tekjur stóru íþróttaklúbbanna SV lands eru miklu meiri vegna fjöldans og sterkara nærumhverfis. Það gerir þeim auðveldar fyrir að laða til sín besta keppnisfólkið sem síðan verður fyrirmynd og hvatning unga fólksins í þeirra klúbbum. Aðstöðumunur ungs afreksfólks er því mikill höfuðborginni í vil. Eðlilega ná fá landsbyggðafélög að komast í úrvalsdeildir hópíþróttanna og ein afleiðing þess er að Íslandsmótin eru oft lítið annað en stór Reykjavíkurmót. Það leiðir aftur af sér að ferðakostnaður landbyggðarinnar er miklu meiri en hinna. Sem dæmi þarf Akureyrarlið sem er eitt í efstu deild í knattspyrnu að ferðast 11 sinnum til SV svæðisins á meðan höfuðborgarliðin fara eina ferð norður. Kostnaðarlega hallar því líka á landsbyggðina. Ábyrgð landsbyggðafyritækjanna er því talsvert meiri en þeirra sem starfa í fjölmenninu. Takist Sigmundi og hans skoðanabræðrum að gera sjávarútveginn á landsbyggðinni ófæran um að sinna þessum ljúfu skyldum sínum að einhverju eða öllu leyti, sem ég get ekki betur séð en að sé bæði markmið og vilji ritstjórans, þá þurfa hvunndagshetjur sjálfboðastarfsins að fá svör við því hvað eigi að koma í staðinn og hvort Sigmundur sé almennt á móti því að fyrirtæki styrki sitt nærumhverfi eða hvort það eigi bara við um sjávarútveginn. Þetta atriði skiptir öllu máli er varðar „orðspor og árangur“ hverrar starfsemi. Að endingu Sigmundur, eigum við ekki bara að sammælast um að hafa umræðuna um sjávarútveginn málefnalegri en þessi skrif þín? Höfundur er framkvæmdastjóri.
Skoðun Frjálsar handfæraveiðar - Opið svar til Strandveiðifélags Íslands Álfheiður Eymarsdóttir skrifar
Skoðun Ofbeldisvarnir og alhliða kynfræðsla alla skólagönguna! Sigrún Birna Björnsdóttir Kaaber skrifar
Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn – svarið fyrir fjölskyldur og ungt fólk Guðbjörg Oddný Jónasdóttir skrifar
Skoðun Fjárfestum í vellíðan – því hver króna skilar sér margfalt til baka Theodór Ingi Ólafsson skrifar