Þegar hin þybbna Salka Valka var sölluð niður Auður Jónsdóttir skrifar 20. október 2021 11:30 Man þegar ég gaf út fyrstu skáldsöguna mína, sirka 24 ára, þá bauð pabbi mér að lesa upp á vinnustaðnum sínum. Ég mætti þangað með Huldari Breiðfjörð og á meðan hann las hlustaði ég á útvarpið, það átti að dæma bækurnar okkar. Man hvernig ég missti máttinn í fótunum við að heyra Kollu Bergþórs rífa bókina mína niður í útvarpi allra landsmanna, svo gagnrýnin að á endanum stundi spyrillinn: Getur hún þá skrifað? Já, það er nú ekki alveg útséð um það – eitthvað í þá veru svaraði Kolla. Mig sundlaði enn þegar ég staulaðist fram fyrir vinnufélaga pabba og man eftir tilfinningunni að ég væri svikin vara. Ég fann til með þeim öllum að hlusta á mig. Mér fannst ég vera feik. Alveg síðan það spurðist út að ég ætlaði að gefa út bók hafði ég reglulega heyrt hvíslað í kringum mig að ég væri bara vesenismanneskja að herma eftir afa mínum. Örfáum dögum síðar vorum við Huldar tilnefnd til Íslensku bókmenntaverðlaunanna, ég held yngstu kandídatarnir fram að því. Það vakti úlfaþyt, og hvíslið ágerðist að ég hefði fengið þetta út af afa mínum. Guðni Elísson hafði verið í valnefndinni og ég man að hann hringdi í mig og sagði eitthvað í þessa veru: Ekki taka nærri þér þó að allir séu að tala illa um þig! Þú varst ekki tilnefnd út af afa þínum. Á þessum árum var tilfinningahiti í menningarumfjöllun og stundum eins og fólk skiptist í fagurfræðilegar félagslúppur svo kornungt upplifði ungskáld að vera á síðum blaðanna þar sem því var ýmist hrósað eða það rakkað niður – já eða tekist á um það og það borið saman við vini sína. Menningarpólitíkin var meiri. Við vorum nokkur frekar ung þá að gefa út. Mikael Torfason, Guðrún Eva, Steinar Bragi, Stefán Máni, Gerður Kristný, Andri Snær, Huldar og fleiri. Flest upplifðu það líka kornung að verk þess voru stundum sölluð niður á opinberum vettvangi, en þá höfðu dagblöðin ólíkt meira vægi en nú. Ef það birtist vondur dómur í DV las landinn hann og maður þráði að deyja í nokkrar vikur á eftir. Einu sinni fékk ég svo vondan dóm í DV að Silja Aðalsteinsdóttir, þá menningarritstjóri, valdi sérstaklega góða mynd af mér því hún fann til með mér. Fyrir vikið varð dómurinn ennþá stærri. Næstum því síða um hversu hæfileikalaus ég væri og svo þessi flennistóra litmynd! Sami ritdómari reif í sig bók eftir vinkonu mína sama ár, held ég, og ég man við sátum tvær á Mokka og ég var að reyna að telja henni trú um að hún myndi lifa þetta af á meðan hún kreppti höndum utan um kaffibollann með lokuð augu og hvíslaði bara: Ekki tala! Stundum gat þetta verið svo sárt að það var eins og ástarsorg í tíunda veldi. Eftir margra mánaða strit kallaði eitthvað í manni á að vera klappað á bakið en í staðinn beið opinber niðurlæging á síðum dagblaðanna. Ég man eftir að hafa oftar en einu sinni legið eins og frosin og fundist átak að anda eftir svoleiðis salíbunu. Á þessum árum og árin á eftir fékk ég þó reglulega tilnefningu til Íslensku bókmenntaverðlaunanna og oftar en einu sinni lenti ég í því að tilnefning verks míns varð umdeild, eins og t.d. þegar ég skrifaði fræðibók handa börnum sem var tilnefnd í flokknum fræðibækur og verk almenns eðlis. Á endanum var það orðið svoleiðis um tíma að ég fann fyrir skömm ef ég var tilnefnd. Eins og ég hefði stolið einhverju frá öðrum sem ættu það frekar skilið og allir væru að tala illa um mig. Auðvitað var það gaman, en það var ekki að ástæðulausu sem einhver gerði grín að þybbnu Sölku Völku sem væri í áskrift að tilnefningum. Skömmin átti samt kannski líka rætur að rekja í það að ólíkt skrifandi jafnöldrum mínum hafði ég flosnaði ung upp úr skóla og þrátt fyrir bókmenntalegt bakland þá var mitt eina áunna bakland að hafa verið lestrarormur. Mér fannst ég ekki standa undir því að vera rithöfundur því ég var dropát. Það var alltaf þessi tilfinning, að ég væri að feika. En samt hélt maður áfram að skrifa, og líka hinir, og með tímanum varð til höfundaverk og maður skildi að sitt sýnist hverjum um hverja bók. Einhver gat þakkað manni sundur og saman fyrir bók sem einhver annar hafði rakkað niður. Bók varð að bíómynd eða fékk verðlaun á sama tíma og hún var harkalega gagnrýnd af öðrum. Einn þakkaði manni fyrir kærlega eina bók en sagði að sú á undan eða eftir hefði verið hræðileg. Svo hitti maður einhvern annan sem þakkaði innilega fyrir bókina sem hinum hafði þótt svona afleit. Þegar til dæmis bókin Fólkið í kjallaranum kom út hófst sú vegferð með að hún var sölluð niður í fyrsta blaðadómnum en endaði vertíðina með að fá bókmenntaverðlaunin. Jólabókaflóðið er rússíbani tilfinninga fyrir ungan höfund. Eina ráðið sem ég get gefið höfundum sem eru að byrja að gefa út er að halda áfram að skrifa, þó að þeir fái útreið. Svo margir sem skrifa upplifa annað slagið niðurrif í einhverri mynd. En líka svo margt gott og umfram allt tækifærið til að vera rödd sem skapar sögur úr óreiðu veruleikans. Höfundur er rithöfundur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bókmenntir Fjölmiðlar Auður Jónsdóttir Mest lesið Ég skvetti málningu á bandaríska sendiráðið en hér er opið bréf til utanríkisráðherra Margrét Rut Eddudóttir Skoðun Ný Selfossbrú yfir Ölfusá – bruðl eða skynsemi? Tómas Ellert Tómasson Skoðun Jafnlaunavottun átti aldrei að vera skylda Heiðrún Björk Gísladóttir Skoðun Það er þetta með þorpið Dagný Gísladóttir Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson Skoðun Tekst Samfylkingunni að virkja lýðræðið - Tekst henni að færa kjósendum aukið vald Birgir Dýrfjörð Skoðun Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir Skoðun Kostir gamaldags samræmdra prófa Pawel Bartoszek Skoðun Ábyrgð stjórnenda á netöryggi og NIS2 Unnur Kristín Sveinbjarnardóttir Skoðun Halldór 5.10.2024 Jón Þór Stefánsson Halldór Skoðun Skoðun Jafnlaunavottun átti aldrei að vera skylda Heiðrún Björk Gísladóttir skrifar Skoðun Tekst Samfylkingunni að virkja lýðræðið - Tekst henni að færa kjósendum aukið vald Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Ný Selfossbrú yfir Ölfusá – bruðl eða skynsemi? Tómas Ellert Tómasson skrifar Skoðun Það er þetta með þorpið Dagný Gísladóttir skrifar Skoðun Kostir gamaldags samræmdra prófa Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Ábyrgð stjórnenda á netöryggi og NIS2 Unnur Kristín Sveinbjarnardóttir skrifar Skoðun Ég skvetti málningu á bandaríska sendiráðið en hér er opið bréf til utanríkisráðherra Margrét Rut Eddudóttir skrifar Skoðun Uppeldi frá gamla einmenningar eins-skin-litar viðhorfum Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Af ofurhetjum og störfum þeirra Kristín Björnsdóttir skrifar Skoðun Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson skrifar Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur skrifar Skoðun Framtíðarkvíði er ekki gott veganesti Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Orkan á Vestfjörðum Þorsteinn Másson skrifar Skoðun Smábátar eru þjóðhagslega hagkvæmari en togarar Kjartan Sveinsson skrifar Skoðun Foreldrar eru sérfræðingar í sínum börnum Valdimar Víðisson skrifar Skoðun Vísindin vakna til nýsköpunar! Einar Mäntylä skrifar Skoðun Risastórt lýðheilsumál sem Alþingi hunsar Sigurður Hólmar Jóhannesson skrifar Skoðun Þess vegna býð ég mig fram Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson skrifar Skoðun Einstakur atburður og viðbúnaður Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Framboð er eina leiðin Eiríkur St. Eiríksson skrifar Skoðun Háskóli Íslands er ekki að sinna skyldum sínum Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Verðmætasköpun og kennarar Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Nýjar lausnir gegn ofbeldi Drífa Snædal skrifar Skoðun Lögin um það sem er bannað Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Að dansa í regninu Lóa Björk Ólafsdóttir skrifar Skoðun Dauðarefsing Pírata Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Af hverju erum við að þessu? Kjartan Sveinn Guðmundsson skrifar Sjá meira
Man þegar ég gaf út fyrstu skáldsöguna mína, sirka 24 ára, þá bauð pabbi mér að lesa upp á vinnustaðnum sínum. Ég mætti þangað með Huldari Breiðfjörð og á meðan hann las hlustaði ég á útvarpið, það átti að dæma bækurnar okkar. Man hvernig ég missti máttinn í fótunum við að heyra Kollu Bergþórs rífa bókina mína niður í útvarpi allra landsmanna, svo gagnrýnin að á endanum stundi spyrillinn: Getur hún þá skrifað? Já, það er nú ekki alveg útséð um það – eitthvað í þá veru svaraði Kolla. Mig sundlaði enn þegar ég staulaðist fram fyrir vinnufélaga pabba og man eftir tilfinningunni að ég væri svikin vara. Ég fann til með þeim öllum að hlusta á mig. Mér fannst ég vera feik. Alveg síðan það spurðist út að ég ætlaði að gefa út bók hafði ég reglulega heyrt hvíslað í kringum mig að ég væri bara vesenismanneskja að herma eftir afa mínum. Örfáum dögum síðar vorum við Huldar tilnefnd til Íslensku bókmenntaverðlaunanna, ég held yngstu kandídatarnir fram að því. Það vakti úlfaþyt, og hvíslið ágerðist að ég hefði fengið þetta út af afa mínum. Guðni Elísson hafði verið í valnefndinni og ég man að hann hringdi í mig og sagði eitthvað í þessa veru: Ekki taka nærri þér þó að allir séu að tala illa um þig! Þú varst ekki tilnefnd út af afa þínum. Á þessum árum var tilfinningahiti í menningarumfjöllun og stundum eins og fólk skiptist í fagurfræðilegar félagslúppur svo kornungt upplifði ungskáld að vera á síðum blaðanna þar sem því var ýmist hrósað eða það rakkað niður – já eða tekist á um það og það borið saman við vini sína. Menningarpólitíkin var meiri. Við vorum nokkur frekar ung þá að gefa út. Mikael Torfason, Guðrún Eva, Steinar Bragi, Stefán Máni, Gerður Kristný, Andri Snær, Huldar og fleiri. Flest upplifðu það líka kornung að verk þess voru stundum sölluð niður á opinberum vettvangi, en þá höfðu dagblöðin ólíkt meira vægi en nú. Ef það birtist vondur dómur í DV las landinn hann og maður þráði að deyja í nokkrar vikur á eftir. Einu sinni fékk ég svo vondan dóm í DV að Silja Aðalsteinsdóttir, þá menningarritstjóri, valdi sérstaklega góða mynd af mér því hún fann til með mér. Fyrir vikið varð dómurinn ennþá stærri. Næstum því síða um hversu hæfileikalaus ég væri og svo þessi flennistóra litmynd! Sami ritdómari reif í sig bók eftir vinkonu mína sama ár, held ég, og ég man við sátum tvær á Mokka og ég var að reyna að telja henni trú um að hún myndi lifa þetta af á meðan hún kreppti höndum utan um kaffibollann með lokuð augu og hvíslaði bara: Ekki tala! Stundum gat þetta verið svo sárt að það var eins og ástarsorg í tíunda veldi. Eftir margra mánaða strit kallaði eitthvað í manni á að vera klappað á bakið en í staðinn beið opinber niðurlæging á síðum dagblaðanna. Ég man eftir að hafa oftar en einu sinni legið eins og frosin og fundist átak að anda eftir svoleiðis salíbunu. Á þessum árum og árin á eftir fékk ég þó reglulega tilnefningu til Íslensku bókmenntaverðlaunanna og oftar en einu sinni lenti ég í því að tilnefning verks míns varð umdeild, eins og t.d. þegar ég skrifaði fræðibók handa börnum sem var tilnefnd í flokknum fræðibækur og verk almenns eðlis. Á endanum var það orðið svoleiðis um tíma að ég fann fyrir skömm ef ég var tilnefnd. Eins og ég hefði stolið einhverju frá öðrum sem ættu það frekar skilið og allir væru að tala illa um mig. Auðvitað var það gaman, en það var ekki að ástæðulausu sem einhver gerði grín að þybbnu Sölku Völku sem væri í áskrift að tilnefningum. Skömmin átti samt kannski líka rætur að rekja í það að ólíkt skrifandi jafnöldrum mínum hafði ég flosnaði ung upp úr skóla og þrátt fyrir bókmenntalegt bakland þá var mitt eina áunna bakland að hafa verið lestrarormur. Mér fannst ég ekki standa undir því að vera rithöfundur því ég var dropát. Það var alltaf þessi tilfinning, að ég væri að feika. En samt hélt maður áfram að skrifa, og líka hinir, og með tímanum varð til höfundaverk og maður skildi að sitt sýnist hverjum um hverja bók. Einhver gat þakkað manni sundur og saman fyrir bók sem einhver annar hafði rakkað niður. Bók varð að bíómynd eða fékk verðlaun á sama tíma og hún var harkalega gagnrýnd af öðrum. Einn þakkaði manni fyrir kærlega eina bók en sagði að sú á undan eða eftir hefði verið hræðileg. Svo hitti maður einhvern annan sem þakkaði innilega fyrir bókina sem hinum hafði þótt svona afleit. Þegar til dæmis bókin Fólkið í kjallaranum kom út hófst sú vegferð með að hún var sölluð niður í fyrsta blaðadómnum en endaði vertíðina með að fá bókmenntaverðlaunin. Jólabókaflóðið er rússíbani tilfinninga fyrir ungan höfund. Eina ráðið sem ég get gefið höfundum sem eru að byrja að gefa út er að halda áfram að skrifa, þó að þeir fái útreið. Svo margir sem skrifa upplifa annað slagið niðurrif í einhverri mynd. En líka svo margt gott og umfram allt tækifærið til að vera rödd sem skapar sögur úr óreiðu veruleikans. Höfundur er rithöfundur.
Ég skvetti málningu á bandaríska sendiráðið en hér er opið bréf til utanríkisráðherra Margrét Rut Eddudóttir Skoðun
Tekst Samfylkingunni að virkja lýðræðið - Tekst henni að færa kjósendum aukið vald Birgir Dýrfjörð Skoðun
Skoðun Tekst Samfylkingunni að virkja lýðræðið - Tekst henni að færa kjósendum aukið vald Birgir Dýrfjörð skrifar
Skoðun Ég skvetti málningu á bandaríska sendiráðið en hér er opið bréf til utanríkisráðherra Margrét Rut Eddudóttir skrifar
Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur skrifar
Ég skvetti málningu á bandaríska sendiráðið en hér er opið bréf til utanríkisráðherra Margrét Rut Eddudóttir Skoðun
Tekst Samfylkingunni að virkja lýðræðið - Tekst henni að færa kjósendum aukið vald Birgir Dýrfjörð Skoðun