Að þora – Ísland í Mannréttindaráði S.þ. Vilborg Ása Guðjónsdóttir skrifar 20. apríl 2020 10:30 Þátttaka Íslands í starfi Mannréttindaráðs Sameinuðu þjóðanna árin 2018-2019 er fyrir margra hluta sakir stórmerkileg. Talað er um tímamót í íslenskri utanríkisþjónustu enda er það rétt að Ísland hefur ekki áður tekið að sér svo stórt hlutverk á alþjóðavettvangi. Það sem meira máli skiptir er hins vegar það hvernig íslenska utanríkisþjónustan nýtti þau tækifæri sem gáfust með setu í ráðinu til fulls, tók forystu og þorði að beita sér af krafti gegn stjórnvöldum einhverra harðsvíruðustu ríkja heims, fordæma mannréttindabrot þeirra og krefjast aðgerða. Því fer fjarri að slíkur kraftur hafi einkennt Mannréttindaráðið, eða fyrirrennara þess, í gegnum tíðina. Mannréttindastofnanir Sameinuðu þjóðanna, Mannréttindanefndin frá 1946-2006 og Mannréttindaráðið frá 2006 til dagsins í dag, hafa alla tíð verið harðlega gagnrýndar fyrir getuleysi og ótrúverðugleika í baráttunni fyrir mannréttindum á heimsvísu. Tvískinnungurinn hefur oft á tíðum varpað skugga á orðspor Sameinuðu þjóðanna í heild sinni. Þau ríki sem standa sig hvað verst í vernd mannréttinda hafa sóst stíft eftir aðild að þessum stofnunum til að geta varist gagnrýni í sinn garð. Reglur og skipulag Mannréttindaráðsins gera þessum ríkjum kleift að tryggja sér aðild að ráðinu og hópa sig saman til varnar aðgerðum gegn sér. Það skal því engan undra að ríki á borð við Sádi-Arabíu, Kúbu, Venesúela, Kína, Egyptaland, Rússland, Pakistan, Kenía, Filippseyjar, Sameinuðu arabísku furstadæmin, Kongó, Katar, Bangladesh, Indland og El Salvador hafi átt aðild að ráðinu á síðastliðnum áratug. Þó svo að þær breytingar sem gerðar voru þegar Mannréttindaráðið tók við af Mannréttindanefndinni árið 2006 hafi skilað töluverðum árangri eru ríki sem hafa orðið uppvís af stórvægilegum mannréttindabrotum heima fyrir enn fyrirferðamikil í starfi ráðsins. Skortur hefur verið á að þau ríki sem hafa mannréttindi í hávegum taki forystu og sýni vilja og þor til að beita sér af krafti á vettvangi ráðsins, fordæma alvarleg mannréttindabrot og krefjast aðgerða. Pólitískir og efnahagslegir hagsmunir virðast einfaldlega hafa verið mannréttindavernd yfirsterkari. Í sinni stuttu aðildartíð tók Ísland einmitt þá forystu og sýndi þann vilja og þor sem skortur hefur verið á í starfi ráðsins þegar íslenska sendinefndin leiddi aðgerðir gegn stjórnvöldum í Sádi-Arabíu og á Filippseyjum. Aldrei áður í sögu Mannréttindaráðsins höfðu stjórnvöld í Sádi-Arabíu verið tekin sérstaklega fyrir. Það segir allt sem segja þarf. Í yfirlýsingu meirihluta ríkja ráðsins, undir forystu Íslands, var framganga stjórnvalda í Sádi-Arabíu harðlega gagnrýnd. Lýst var yfir miklum áhyggjum af handtökum og fangelsun baráttufólks fyrir mannréttindum án dóms og laga og kallað sérstaklega eftir því að níu nafngreindar baráttukonur fyrir réttindum kvenna yrðu leystar úr haldi. Þá fordæmdu ríkin morðið á sádi-arabíska blaðamanninum Jamal Khashoggi og kröfðust þess að fram færi sjálfstæð og óhlutdræg rannsókn á morðinu og hinir ábyrgu dregnir til ábyrgðar. Líkt og í tilfelli Sádi-Arabíu hafði aldrei áður verið fjallað sérstaklega um mannréttindabrot stjórnvalda á Filippseyjum í Mannréttindaráðinu. Ástand mannréttindamála í landinu hefur farið síversnandi frá árinu 2016 í forsetatíð Rodrigo Duterte með aftökum á þúsundum borgara án dóms og laga sem stjórnvöld hafa réttlætt á grundvelli svokallaðs stríðs gegn eiturlyfjum. Í ályktun um ástandið á Filippseyjum, undir forystu Íslands, voru stjórnvöld í landinu hvött til að stöðva aftökur án dóms og laga og draga þá til ábyrgðar sem hafa staðið fyrir slíku. Enn fremur var farið fram á að stjórnvöld á Filippseyjum sýndu stofnunum Sameinuðu þjóðanna fullan samstarfsvilja og var mannréttindafulltrúa Sameinuðu þjóðanna falin skýrslugerð um stöðu mannréttindamála á Filippseyjum fyrir fund Mannréttindaráðsins í júní nk. Þessu til viðbótar beitti Ísland sér sérstaklega fyrir jafnrétti kynjanna, réttindum hinsegin fólks, málefnum barna, tengslum umhverfismála og mannréttinda og nauðsynlegum umbótum á starfsemi Mannréttindaráðsins. Ekki var síður full þörf á því. Það er ekki sjálfgefið að smáríki eins og Ísland setji á þennan hátt sitt mark á starf stofnunar á borð við Mannréttindaráð Sameinuðu þjóðanna. Hvað þá á helmingi styttri tíma en aðildarríki hafa almennt til umráða þar sem Ísland tók sæti Bandaríkjanna á miðju þriggja ára kjörtímabili. Eins mikilvægt og það er að veita íslenskum stjórnvöldum ríkt aðhald í störfum sínum í hvívetna er einnig vert að hrósa þeim fyrir vel unnin störf þegar svo á við. Þegar kemur að aðild Íslands að Mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna eiga utanríkisráðherra og utanríkisþjónustan tvímælalaust hrós skilið. Höfundur er alþjóðastjórnmálafræðingur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Vilborg Ása Guðjónsdóttir Utanríkismál Ísland í mannréttindaráði SÞ Mest lesið Iðjuþjálfun í verki Þóra Leósdóttir Skoðun Geta öll dýrin í skóginum verið vinir? Steinar Bragi Sigurjónsson Skoðun Kirkjur og kynfræðsla Bjarni Karlsson Skoðun Stóriðjutíminn á Íslandi er að renna sitt skeið Guðmundur Franklin Jónsson Skoðun Í nafni frelsis og valdeflingar Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Að læra íslensku sem annað mál: ný brú milli íslensku og ensku Guðrún Nordal Skoðun Hamona Benedikt S. Benediktsson Skoðun Stúlka frá Gaza sem að missti allt Asil Jihad Al-Masri Skoðun Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir Skoðun Núll mínútur og þrjátíuogeittþúsund Grétar Birgisson Skoðun Skoðun Skoðun Geta öll dýrin í skóginum verið vinir? Steinar Bragi Sigurjónsson skrifar Skoðun Iðjuþjálfun í verki Þóra Leósdóttir skrifar Skoðun Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íbúðalán Landsbankans og fyrstu kaupendur Helgi Teitur Helgason skrifar Skoðun Að læra íslensku sem annað mál: ný brú milli íslensku og ensku Guðrún Nordal skrifar Skoðun Hamona Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Ógn og ofbeldi á vinnustöðum – hvað er til ráða Gísli Níls Einarsson skrifar Skoðun Lesum meira með börnunum okkar Steinn Jóhannsson skrifar Skoðun Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Stóriðjutíminn á Íslandi er að renna sitt skeið Guðmundur Franklin Jónsson skrifar Skoðun Núll mínútur og þrjátíuogeittþúsund Grétar Birgisson skrifar Skoðun Barnvæn borg byggist á traustu leikskólakerfi Stefán Pettersson skrifar Skoðun Kirkjur og kynfræðsla Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Ójöfnuður í fjármögnun nýsköpunarverkefna Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar Skoðun „Dánaraðstoð er viðurkenning á sjálfræði sjúklings og mannlegri reisn” Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Þjóð án máls – hver þegir, hver fær að tala? Guðjón Heiðar Pálsson skrifar Skoðun Hvað vilja sumarbústaðaeigendur í Grímsnes- og Grafningshreppi? Bergdís Linda Kjartansdóttir skrifar Skoðun Lýðræði og samfélagsmiðlar Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun „Þú þarft ekki að skilja, bara virða“ Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Þetta er ekki tölfræði, heldu líf fólks Sandra B. Franks skrifar Skoðun Stjórnmálaklækir og hræsni Salvör Gullbrá Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Samfélag sem stendur saman Benóný Valur Jakobsson skrifar Skoðun Er biðin á enda? Halla Thoroddsen skrifar Skoðun Lífsstílsvísindi og breytingaskeiðið Harpa Lind Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hærri skattar á ferðamenn draga úr tekjum ríkissjóðs Þórir Garðarsson skrifar Skoðun Ég þarf ekki að læra íslensku til að búa hérna Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Ósýnilegu bjargráð lögreglumannsins Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Óttast Þorgerður úrskurð EFTA-dómstólsins? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisþjóðin sem gleymdi dansinum Brogan Davison,Pétur Ármannsson skrifar Sjá meira
Þátttaka Íslands í starfi Mannréttindaráðs Sameinuðu þjóðanna árin 2018-2019 er fyrir margra hluta sakir stórmerkileg. Talað er um tímamót í íslenskri utanríkisþjónustu enda er það rétt að Ísland hefur ekki áður tekið að sér svo stórt hlutverk á alþjóðavettvangi. Það sem meira máli skiptir er hins vegar það hvernig íslenska utanríkisþjónustan nýtti þau tækifæri sem gáfust með setu í ráðinu til fulls, tók forystu og þorði að beita sér af krafti gegn stjórnvöldum einhverra harðsvíruðustu ríkja heims, fordæma mannréttindabrot þeirra og krefjast aðgerða. Því fer fjarri að slíkur kraftur hafi einkennt Mannréttindaráðið, eða fyrirrennara þess, í gegnum tíðina. Mannréttindastofnanir Sameinuðu þjóðanna, Mannréttindanefndin frá 1946-2006 og Mannréttindaráðið frá 2006 til dagsins í dag, hafa alla tíð verið harðlega gagnrýndar fyrir getuleysi og ótrúverðugleika í baráttunni fyrir mannréttindum á heimsvísu. Tvískinnungurinn hefur oft á tíðum varpað skugga á orðspor Sameinuðu þjóðanna í heild sinni. Þau ríki sem standa sig hvað verst í vernd mannréttinda hafa sóst stíft eftir aðild að þessum stofnunum til að geta varist gagnrýni í sinn garð. Reglur og skipulag Mannréttindaráðsins gera þessum ríkjum kleift að tryggja sér aðild að ráðinu og hópa sig saman til varnar aðgerðum gegn sér. Það skal því engan undra að ríki á borð við Sádi-Arabíu, Kúbu, Venesúela, Kína, Egyptaland, Rússland, Pakistan, Kenía, Filippseyjar, Sameinuðu arabísku furstadæmin, Kongó, Katar, Bangladesh, Indland og El Salvador hafi átt aðild að ráðinu á síðastliðnum áratug. Þó svo að þær breytingar sem gerðar voru þegar Mannréttindaráðið tók við af Mannréttindanefndinni árið 2006 hafi skilað töluverðum árangri eru ríki sem hafa orðið uppvís af stórvægilegum mannréttindabrotum heima fyrir enn fyrirferðamikil í starfi ráðsins. Skortur hefur verið á að þau ríki sem hafa mannréttindi í hávegum taki forystu og sýni vilja og þor til að beita sér af krafti á vettvangi ráðsins, fordæma alvarleg mannréttindabrot og krefjast aðgerða. Pólitískir og efnahagslegir hagsmunir virðast einfaldlega hafa verið mannréttindavernd yfirsterkari. Í sinni stuttu aðildartíð tók Ísland einmitt þá forystu og sýndi þann vilja og þor sem skortur hefur verið á í starfi ráðsins þegar íslenska sendinefndin leiddi aðgerðir gegn stjórnvöldum í Sádi-Arabíu og á Filippseyjum. Aldrei áður í sögu Mannréttindaráðsins höfðu stjórnvöld í Sádi-Arabíu verið tekin sérstaklega fyrir. Það segir allt sem segja þarf. Í yfirlýsingu meirihluta ríkja ráðsins, undir forystu Íslands, var framganga stjórnvalda í Sádi-Arabíu harðlega gagnrýnd. Lýst var yfir miklum áhyggjum af handtökum og fangelsun baráttufólks fyrir mannréttindum án dóms og laga og kallað sérstaklega eftir því að níu nafngreindar baráttukonur fyrir réttindum kvenna yrðu leystar úr haldi. Þá fordæmdu ríkin morðið á sádi-arabíska blaðamanninum Jamal Khashoggi og kröfðust þess að fram færi sjálfstæð og óhlutdræg rannsókn á morðinu og hinir ábyrgu dregnir til ábyrgðar. Líkt og í tilfelli Sádi-Arabíu hafði aldrei áður verið fjallað sérstaklega um mannréttindabrot stjórnvalda á Filippseyjum í Mannréttindaráðinu. Ástand mannréttindamála í landinu hefur farið síversnandi frá árinu 2016 í forsetatíð Rodrigo Duterte með aftökum á þúsundum borgara án dóms og laga sem stjórnvöld hafa réttlætt á grundvelli svokallaðs stríðs gegn eiturlyfjum. Í ályktun um ástandið á Filippseyjum, undir forystu Íslands, voru stjórnvöld í landinu hvött til að stöðva aftökur án dóms og laga og draga þá til ábyrgðar sem hafa staðið fyrir slíku. Enn fremur var farið fram á að stjórnvöld á Filippseyjum sýndu stofnunum Sameinuðu þjóðanna fullan samstarfsvilja og var mannréttindafulltrúa Sameinuðu þjóðanna falin skýrslugerð um stöðu mannréttindamála á Filippseyjum fyrir fund Mannréttindaráðsins í júní nk. Þessu til viðbótar beitti Ísland sér sérstaklega fyrir jafnrétti kynjanna, réttindum hinsegin fólks, málefnum barna, tengslum umhverfismála og mannréttinda og nauðsynlegum umbótum á starfsemi Mannréttindaráðsins. Ekki var síður full þörf á því. Það er ekki sjálfgefið að smáríki eins og Ísland setji á þennan hátt sitt mark á starf stofnunar á borð við Mannréttindaráð Sameinuðu þjóðanna. Hvað þá á helmingi styttri tíma en aðildarríki hafa almennt til umráða þar sem Ísland tók sæti Bandaríkjanna á miðju þriggja ára kjörtímabili. Eins mikilvægt og það er að veita íslenskum stjórnvöldum ríkt aðhald í störfum sínum í hvívetna er einnig vert að hrósa þeim fyrir vel unnin störf þegar svo á við. Þegar kemur að aðild Íslands að Mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna eiga utanríkisráðherra og utanríkisþjónustan tvímælalaust hrós skilið. Höfundur er alþjóðastjórnmálafræðingur.
Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir Skoðun
Skoðun Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir skrifar
Skoðun Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun „Dánaraðstoð er viðurkenning á sjálfræði sjúklings og mannlegri reisn” Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Hvað vilja sumarbústaðaeigendur í Grímsnes- og Grafningshreppi? Bergdís Linda Kjartansdóttir skrifar
Skoðun Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir Skoðun