Þarf ekki pungapróf Guðmundur Andri Thorsson skrifar 27. febrúar 2017 08:00 Heiðrún Lind Marteinsdóttir, sem er í forsvari fyrir samtök Sjávarútvegsfyrirtækja, hefur vakið athygli fyrir vasklega framgöngu í þágu umbjóðenda sinna og þótti standa sig vel í nýlegu verkfalli sjómanna. Hún var í viðtali við helgarútgáfu Fréttablaðsins og sagði þar margt skynsamlegt um jafnréttismál, þörfina á auknum hlut kvenna í forystu atvinnulífsins, jöfn laun fyrir sömu vinnu og þar fram eftir götunum. Heiðrún talaði líka um þörfina á einkavæðingu í heilbrigðiskerfinu til þess að bæta kjör kvenna sem þar starfa. Segja má að hún vilji nýta aukna stéttaskiptingu til að hækka laun kvennastéttanna fremur en að nýta sameiginlega sjóði til þess. Samkvæmt þessum hugsjónum verða til sérstakar heilbrigðisstofnanir handa því fólki sem orðið er auðkýfingar vegna kvótakerfisins í sjávarútvegi og geymir auð sinn í skattaskjólum, meðan almennir spítalar, handa almenningi, verða látnir grotna áfram niður, því ekki viljum við fara að borga meiri skatta, er það?Líffærafræði atvinnulífsinsHeiðrún talar um að konur séu ekki nógu duglegar við að krefjast þeirra launa sem þeim ber – sem eflaust er rétt – og segir í því sambandi að konur vanti „dálítinn pung“. Ég hjó eftir þessu. Kannski er óþarfi að gera of mikið veður út af svona tali – og ekki vil ég gera lítið úr þörfinni á því að konur og karlar hljóti sanngjörn laun fyrir vinnu sína. Ég er bara ekki sammála því að konur þurfi á pung að halda. Ég er reyndar ekki heldur sammála því að fólk í forstjórastöðum eigi að hafa svona miklu hærri laun en annað fólk – og gildir þá einu hvers kyns forstjórinn er. Maður heyrir stundum talað um punginn – að maður þurfi pung í hitt og þetta – ekki síst í tengslum við karlaíþróttir, þar sem pungurinn verður nokkurs konar ímynd hreysti, harðdrægni, þolgæðis, þróttar og sókndirfsku – eitthvað svoleiðis. Maður svona lætur sér detta í hug að þetta sé komið úr amerísku bíótali, þar sem oft heyrist talað um „balls“ í svipuðu samhengi. Og er þá ekki fjarri því að yfirgangur og frekja séu gerð að karlmannlegum dyggðum, sem er fráleitt. Síst vil ég ég lasta punginn. Hann er dásamlegur – hann er dýrmætur – hann er beinlínis djásn, þessi lafandi húðpoki sem geymir framlag karlmannsins til lífsins og viðhalds þess. Það þarf ekki að hafa mörg orð um það hversu kær pungurinn er hverjum karli. Hitt er aftur á móti undrunarefni – og til marks um það hversu mikla vitleysu við karlar getum étið upp hver eftir öðrum umhugsunarlaust í okkar kynlega hópefli – hvernig pungurinn af öllum líffærum fór eiginlega að því að verða ímynd hörku og hreysti. Á gjörvöllum mannslíkamanum – karla jafnt sem kvenna – er ekki til staður sem er berskjaldaðri og viðkvæmari fyrir hnjaski. Ekkert er aumingjalegra en pungurinn. Hann þolir varla minnsta högg – varla selbita – og maður liggur óvígur og gólandi af sársauka. Pungspark er það versta sem karlmann getur hent, slíkur er sársaukinn sem af því getur hlotist. Svo sannarlega eru eistun full af spriklandi og kátum sæðisfrumum sem iða í skinninu eftir því að láta ærlega til sín taka og keppast við að ná að frjóvga egg þegar stóra stundin rennur upp en það eitt og sér getur naumast talist nægilegt tilefni til að gera punginn að svo stálslegnu tákni hörku og atgervis. Frekar glaðværðar, fyrirhyggjuleysis, lífsþorsta?… Á forsendum karla Er það ekki almennt vitað að konur hafa upp til hópa til að bera meiri styrk en karlar þegar kemur að því að þola líkamlegt harðræði og sársauka? Karlar þola víst áfengi betur, því að lifrin í konum er lengur að brjóta niður alkóhól vegna annarra starfa, og karlar hafa líka yfirleitt stærri vöðva og breiðara bak og eiga því auðveldara með að lyfta þungum hlutum. Sem er mjög skemmtilegt og full ástæða til að gleðjast yfir því. Og öll höfum við eitthvað okkur til ágætis nokkuð. Þetta pungtal er svo sem ekki stórvægilegt en það sýnir samt vissan þankagang; að konur eigi að taka þátt í samfélaginu og sækja réttindi sín á forsendum karla fremur en sínum eigin – eða öllu heldur þeim tilbúnu karlaforsendum sem svo mörgum bræðra okkar hafa reynst áþján því að okkur gengur mjög misjafnlega að lifa okkur inn í og starfa samkvæmt þeim stífu og hamlandi kröfum sem hefðbundin karlmennsku-ímynd gerir til okkar. En það er alveg óþarfi að líta til karla um fyrirmyndir þegar kemur að hörku og kappsemi. Konur hafa til dæmis leg – og skyldi vera til öflugra tákn um styrk og gefandi vald en það? Við þekkjum sögur íslenskra kvenna sem gengu í öll störf úti og inni meðan karlarnir voru að heiman. Við þekkjum sterkar konur úr okkar ættum sem stjórnuðu ekki bara heimilum heldur heilu ættunum. Við þekkjum sögur af sjósókn kvenna sem var óvenju mikil hér á landi á fyrri öldum, þegar konur réru í alls konar veðrum, jafnvel þungaðar og komnar að barnsburði. Við eigum hér á landi hefð fyrir sterkum og sjálfstæðum konum og í þessum skrifuðum orðum heyri ég fyrir mér kuldahláturinn í formæðrunum þegar þær heyra þá frétt að þær vanti pung. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Andri Thorsson Mest lesið Þarf ég að flytja úr landi? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Foreldrar, ömmur og afar þessa lands - áskorun til ykkar! Ragnheiður Stephensen Skoðun Bannað að lækna sykursýki II Lukka Pálsdóttir Skoðun Borgið lausnargjaldið Ólafur Hauksson Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Helvítis fokking fokk!! Er ekki nóg komið? Maríanna H. Helgadóttir Skoðun Íslenski fasteignamarkaðurinn: spilavíti þar sem húsið vinnur alltaf Ingvar Þóroddsson Skoðun Þegar Skagamenn glöddu lítið hjarta María Rut Kristinsdóttir Skoðun Flokkur fólksins ræðst gegn hagsmunum eldra fólks og komandi kynslóða Þorsteinn Sæmundsson Skoðun Jólaheimsóknir á aðventunni Guðrún Karls Helgudóttir Skoðun Skoðun Skoðun Heimilislæknir ----- þverfaglegt heilsugæsluteymi! Pétur Heimisson skrifar Skoðun Til friðarsinna á Íslandi Saga Unnsteinsdóttir skrifar Skoðun Að segja satt skiptir máli Þórunn Sveinbjörnsdóttir skrifar Skoðun Jöfnuður í heilbrigðisþjónustu fyrir öll börn – óháð búsetu Sif Huld Albertsdóttir skrifar Skoðun Að drepa eða drepast!? og þar fór það Bakir Anwar Nassar skrifar Skoðun Jane Goodall hvetur íslensk stjórnvöld til að hætta hvalveiðum Jane Goodall skrifar Skoðun Endurnýjun stjórnmálanna Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Árangur og áskoranir í iðnmenntun Arna Arnardóttir,Magnús Hilmar Helgason,Vignir Steinþór Halldórsson skrifar Skoðun Hvar enda skattahækkanir? Bessí Þóra Jónsdóttir skrifar Skoðun Svört orka tekur 2 ár en græn 32 ár Magnús Jóhannesson skrifar Skoðun Ákall um aðgerðir gegn þjóðarmorði í Gaza Eva Dögg Davíðsdóttir skrifar Skoðun Það þarf samfélag til að ala upp barn Ástþór Ólafsson skrifar Skoðun Skömm Reykjavíkurborgar: Hvernig er staðan í leikskólum borgarinnar? Elín Einarsdóttir skrifar Skoðun Á ég að slökkva með fjarstýringunni? Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Samfélag án Pírata Lenya Rún Taha Karim skrifar Skoðun Burt með biðlista barna…nema þau búi í Reykjavík! Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Það byrjaði sem gola en brátt var komið rok Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar Skoðun Helvítis fokking fokk!! Er ekki nóg komið? Maríanna H. Helgadóttir skrifar Skoðun Foreldrar, ömmur og afar þessa lands - áskorun til ykkar! Ragnheiður Stephensen skrifar Skoðun Framsókn í forystu fyrir meira og hagkvæmara húsnæði Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Raforka til garðyrkjubænda hækkar um 25%. Verða heimilin næst? Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar Skoðun Á tíundu hverri mínútu er kona myrt af einhverjum sem hún þekkir Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Flokkur fólksins ræðst gegn hagsmunum eldra fólks og komandi kynslóða Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Kerfisbreytingar á Réttindagæslu fatlaðra – óvissa og áhyggjur Aileen Soffia Svensdóttir skrifar Skoðun Þegar Skagamenn glöddu lítið hjarta María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Betra veður fyrir íþróttakrakkana okkar! Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Grjótið í eggjakörfunni Gunnsteinn R. Ómarsson skrifar Skoðun Vondar hugmyndir í verðbólgu Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Jólaheimsóknir á aðventunni Guðrún Karls Helgudóttir skrifar Skoðun Íslenski fasteignamarkaðurinn: spilavíti þar sem húsið vinnur alltaf Ingvar Þóroddsson skrifar Sjá meira
Heiðrún Lind Marteinsdóttir, sem er í forsvari fyrir samtök Sjávarútvegsfyrirtækja, hefur vakið athygli fyrir vasklega framgöngu í þágu umbjóðenda sinna og þótti standa sig vel í nýlegu verkfalli sjómanna. Hún var í viðtali við helgarútgáfu Fréttablaðsins og sagði þar margt skynsamlegt um jafnréttismál, þörfina á auknum hlut kvenna í forystu atvinnulífsins, jöfn laun fyrir sömu vinnu og þar fram eftir götunum. Heiðrún talaði líka um þörfina á einkavæðingu í heilbrigðiskerfinu til þess að bæta kjör kvenna sem þar starfa. Segja má að hún vilji nýta aukna stéttaskiptingu til að hækka laun kvennastéttanna fremur en að nýta sameiginlega sjóði til þess. Samkvæmt þessum hugsjónum verða til sérstakar heilbrigðisstofnanir handa því fólki sem orðið er auðkýfingar vegna kvótakerfisins í sjávarútvegi og geymir auð sinn í skattaskjólum, meðan almennir spítalar, handa almenningi, verða látnir grotna áfram niður, því ekki viljum við fara að borga meiri skatta, er það?Líffærafræði atvinnulífsinsHeiðrún talar um að konur séu ekki nógu duglegar við að krefjast þeirra launa sem þeim ber – sem eflaust er rétt – og segir í því sambandi að konur vanti „dálítinn pung“. Ég hjó eftir þessu. Kannski er óþarfi að gera of mikið veður út af svona tali – og ekki vil ég gera lítið úr þörfinni á því að konur og karlar hljóti sanngjörn laun fyrir vinnu sína. Ég er bara ekki sammála því að konur þurfi á pung að halda. Ég er reyndar ekki heldur sammála því að fólk í forstjórastöðum eigi að hafa svona miklu hærri laun en annað fólk – og gildir þá einu hvers kyns forstjórinn er. Maður heyrir stundum talað um punginn – að maður þurfi pung í hitt og þetta – ekki síst í tengslum við karlaíþróttir, þar sem pungurinn verður nokkurs konar ímynd hreysti, harðdrægni, þolgæðis, þróttar og sókndirfsku – eitthvað svoleiðis. Maður svona lætur sér detta í hug að þetta sé komið úr amerísku bíótali, þar sem oft heyrist talað um „balls“ í svipuðu samhengi. Og er þá ekki fjarri því að yfirgangur og frekja séu gerð að karlmannlegum dyggðum, sem er fráleitt. Síst vil ég ég lasta punginn. Hann er dásamlegur – hann er dýrmætur – hann er beinlínis djásn, þessi lafandi húðpoki sem geymir framlag karlmannsins til lífsins og viðhalds þess. Það þarf ekki að hafa mörg orð um það hversu kær pungurinn er hverjum karli. Hitt er aftur á móti undrunarefni – og til marks um það hversu mikla vitleysu við karlar getum étið upp hver eftir öðrum umhugsunarlaust í okkar kynlega hópefli – hvernig pungurinn af öllum líffærum fór eiginlega að því að verða ímynd hörku og hreysti. Á gjörvöllum mannslíkamanum – karla jafnt sem kvenna – er ekki til staður sem er berskjaldaðri og viðkvæmari fyrir hnjaski. Ekkert er aumingjalegra en pungurinn. Hann þolir varla minnsta högg – varla selbita – og maður liggur óvígur og gólandi af sársauka. Pungspark er það versta sem karlmann getur hent, slíkur er sársaukinn sem af því getur hlotist. Svo sannarlega eru eistun full af spriklandi og kátum sæðisfrumum sem iða í skinninu eftir því að láta ærlega til sín taka og keppast við að ná að frjóvga egg þegar stóra stundin rennur upp en það eitt og sér getur naumast talist nægilegt tilefni til að gera punginn að svo stálslegnu tákni hörku og atgervis. Frekar glaðværðar, fyrirhyggjuleysis, lífsþorsta?… Á forsendum karla Er það ekki almennt vitað að konur hafa upp til hópa til að bera meiri styrk en karlar þegar kemur að því að þola líkamlegt harðræði og sársauka? Karlar þola víst áfengi betur, því að lifrin í konum er lengur að brjóta niður alkóhól vegna annarra starfa, og karlar hafa líka yfirleitt stærri vöðva og breiðara bak og eiga því auðveldara með að lyfta þungum hlutum. Sem er mjög skemmtilegt og full ástæða til að gleðjast yfir því. Og öll höfum við eitthvað okkur til ágætis nokkuð. Þetta pungtal er svo sem ekki stórvægilegt en það sýnir samt vissan þankagang; að konur eigi að taka þátt í samfélaginu og sækja réttindi sín á forsendum karla fremur en sínum eigin – eða öllu heldur þeim tilbúnu karlaforsendum sem svo mörgum bræðra okkar hafa reynst áþján því að okkur gengur mjög misjafnlega að lifa okkur inn í og starfa samkvæmt þeim stífu og hamlandi kröfum sem hefðbundin karlmennsku-ímynd gerir til okkar. En það er alveg óþarfi að líta til karla um fyrirmyndir þegar kemur að hörku og kappsemi. Konur hafa til dæmis leg – og skyldi vera til öflugra tákn um styrk og gefandi vald en það? Við þekkjum sögur íslenskra kvenna sem gengu í öll störf úti og inni meðan karlarnir voru að heiman. Við þekkjum sterkar konur úr okkar ættum sem stjórnuðu ekki bara heimilum heldur heilu ættunum. Við þekkjum sögur af sjósókn kvenna sem var óvenju mikil hér á landi á fyrri öldum, þegar konur réru í alls konar veðrum, jafnvel þungaðar og komnar að barnsburði. Við eigum hér á landi hefð fyrir sterkum og sjálfstæðum konum og í þessum skrifuðum orðum heyri ég fyrir mér kuldahláturinn í formæðrunum þegar þær heyra þá frétt að þær vanti pung.
Skoðun Árangur og áskoranir í iðnmenntun Arna Arnardóttir,Magnús Hilmar Helgason,Vignir Steinþór Halldórsson skrifar
Skoðun Skömm Reykjavíkurborgar: Hvernig er staðan í leikskólum borgarinnar? Elín Einarsdóttir skrifar
Skoðun Raforka til garðyrkjubænda hækkar um 25%. Verða heimilin næst? Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Á tíundu hverri mínútu er kona myrt af einhverjum sem hún þekkir Stella Samúelsdóttir skrifar
Skoðun Flokkur fólksins ræðst gegn hagsmunum eldra fólks og komandi kynslóða Þorsteinn Sæmundsson skrifar
Skoðun Kerfisbreytingar á Réttindagæslu fatlaðra – óvissa og áhyggjur Aileen Soffia Svensdóttir skrifar
Skoðun Íslenski fasteignamarkaðurinn: spilavíti þar sem húsið vinnur alltaf Ingvar Þóroddsson skrifar