Bakþankar

Stampy og co

María Bjarnadóttir skrifar
Þrátt fyrir krúttlegan aðdáanda Boga Ágústssonar held ég að fá börn þekki fréttalesara. Krakkar læra ekki föndur í Stundinni okkar heldur á YouTube og fylgjast beint með stjörnum eins og Stampy og Zoella í gengum þeirra vettvang, ekki í gegnum milliliði.

Sama gildir um fullorðna með stöku Ófærðar-undartekningum. Við sækjum það sem við höfum áhuga á þegar okkur hentar, ekki þegar dagskrárstjórar ákveða. Það eru tækifæri í þessum veruleika fyrir auglýsendur. Þeir geta náð beint til markhópa sinna, án þess að lúta regluverkinu sem fjölmiðlar búa við. Og almenningur sem er alinn upp við aðgreiningu auglýsinga og fjölmiðlaefnis virðist ekki greina á milli auglýsinga og meðmæla þegar Kardashian mælir með nýju megrunartei á Instagram.

Fjölmiðlar standa svo frammi fyrir því að fjármagna sig þegar neytendur velja sig frá auglýsingatímum og framleiðendur nota Tupperware-auglýsingaaðferðir í gegnum netið. Þessi veruleiki hefur valdið tilvistarkreppu fjölmiðla um allan heim, en ekki síst þeirra sem starfa á litlum mál- og markaðssvæðum eins og Íslandi.

Umræða um stöðu íslenskra fjölmiðla ætti að eiga sér stað á þessum forsendum en ekki 7 mínútna fýlukasti yfir því að RÚV megi auglýsa eða gamaldags forsjárhyggjusjónarmiðum um að fjölmiðlar þurfi að vinna að ákveðinni stefnu. Hún þarf líka að vera heiðarleg, sem verður væntanlega áskorun fyrir marga þegar kemur að hlutverki RÚV. Þá þarf að taka tillit til þess að internetið er ekki bóla.

Þessi grein birtist upphaflega í Fréttablaðinu.






×