Erfiður tími þegar barnið kom út sem trans

Guðrún var í löngu hátíðarviðtali við Þórdísi Valsdóttur á Bylgjunni í morgun þar sem rætt var meðal annars um trúmál og hlutverk kirkjunnar í samfélaginu.

Hinsegin málin alltaf mikilvæg

Málefni hinsegin fólks hafa alltaf skipt Guðrúnu miklu máli, og mannréttindi í víðum skilningi. Hún segist hafa brunnið fyrir þessum málefnum áður en hún vissi að nokkur í kringum hana væri hinsegin, en dóttir hennar kom út sem trans rétt eftir fermingu.

„Þannig það er ekki eitthvað sem gerðist bara eftir að ég eignaðist barn sem er hinsegin. Aftur á móti er það samt sem áður þannig að þegar það snertir þig og þitt persónulega líf, þá náttúrulega skiptir þetta þig meira máli vegna þess að þér þykir vænt um manneskjuna, þá líka ertu bara meira inni í því,“ segir Guðrún.

Allar manneskjur séu skapaðar í guðs mynd og séu allar jafnmikið elskaðar.

„Það er hlutverk kirkjunnar eins og það var hlutverk Jesú krists að reisa allar manneskjur við og standa með þeim sem af einhverjum ástæðum verða undir,“ segir Guðrún.

Áfall að komast að því að barninu líði ekki vel

Guðrún segir að árið sem dóttir hennar kom úr skápnum hafi verið erfitt, sérstaklega hafi ein önn verið mjög erfið.

„Það var náttúrulega svolítið áfall að komast að því að barninu þínu líði ekki nógu vel, og að barnið þitt muni lifa lífi sem að verður altlaf flókið. Það er erfitt fyrir foreldra, en auðvitað er þetta bara fyrst og fremst flókið fyrir barnið,“ segir Guðrún.

Vanlíðan barnsins hafi verið það langerfiðasta í ferlinu.

Guðrún segist hafa leitað sér aðstoðar hjá trúnaðarvinum og hjá Samtökunum 78. Þar sé hópur fyrir foreldra trans barna, hún segir það hafa hjálpað mjög mikið að hitta foreldra annarra trans barna.

Einnig hafi verið verulega erfitt að bíða eftir því að komast að hjá trans teyminu, til að fá þá aðstoð sem þurfti.

„Lífið snerist um það í næstum því ár, að komast inn í þetta teymi. Þessi bið er bara algjörlega hræðilega erfið, hún er alltof löng. Þegar hún var komin inn í teymið þá varð allt miklu betra, vegna þess að þetta teymi er algjörlega frábært, og aðstoðin sem þau fá er svo góð, á allan hátt. Þar fara þau í gegnum greiningar og það er virkilega reynt að ganga úr skugga um það að þau séu raunverulega trans.“

Guðrún segir að yfirleitt sé hún þolinmóð týpa og bíði róleg í röðinni, en þarna hafi hún verið að hringja og spyrja: „Halló, er ekkert að fara koma að henni?“

„Ég varð alveg ljónynjumamman sem að gerði það sem hún þurfti til að hjálpa barninu.“

Erfitt að fylgjast með þróuninni erlendis

Guðrún segir að ýmis teikn séu á lofti um að staða hinsegin mála sé ekki alveg eins og hún á að vera á Íslandi, og staðan hvað þau mál varðar, og kvenréttindi líka,sé ekkert sérstaklega góð á mörgum stöðum í heiminum. Þá sé hún að hugsa til dæmis um Bandaríkin og Austur-Evrópu.

Þá finnst henni einnig erfitt að fylgjast með þróuninni í Bretlandi, þar sem búið er að banna það að börn undir 18 ára fái kynþroskabælandi lyfjameðferðir, sem hún segir skipta mjög miklu máli.

„Ég er mjög hrædd við að pólitíkusar taki einhverjar ákvarðanir án þess að það sé faglega og raunverulega vel gert. Það er náttúrulega þannig að það er ekki búið að rannsaka mjög marga hluti nægilega vel, við vitum það alveg. En mín reynsla af geðdeildinni hér er að þetta sé alveg ofboðslega faglega unnið,“ segir Guðrún.

Hún segir að ákveðins misskilnings gæti í umræðunni, og það sé góð regla að hafa ekki skoðun á lífi fólks nema þú getir sett þig í þeirra spor.

Trúin í hjarta hvers og eins

Guðrún segir að biblían segi fólki ekki að þau eigi að trúa á einn ákveðinn hátt. hún sé samansafn fjölda bóka, sem hafi að fyrst og fremst að geyma reynslu fólks af guði, og síðan Jesú kristi.

„Þetta er ekki leiðbeiningabók um það hvernig við eigum að trúa. Hver einasta manneskja hefur rétt á að trúa eins og hún vill, því að trúin er í þínu hjarta. Það er það sem stýrir þinni trú raunverulega.“