Ég hef verið áðdáandi Evu Rúnar núna í þónokkur ár. Ljóðabækurnar hennar og örsagnasöfn hafa verið í miklu uppáhaldi hjá mér og þá sérstaklega ljóðabókin Fræ sem frjóvga myrkrið sem kom út árið 2018.
Nú hefur hún skrifað sína fyrstu skáldsögu og ber hún þann skemmtilega titil Eldri konur. Hér segir frá ónefndri konu sem fjallar um allar þær konur sem hafa heltekið huga hennar í gegnum lífið. Og þær eiga það allar sameiginlegt að vera töluvert eldri en hún.
Að steypa sér í glötun
Lesandi kynnist breyskri aðalsögupersónu bókarinnar í gegnum frásagnir hennar af fjölbreyttum og rómantíseruðum konum sem ganga inn og út úr lífi hennar. Oft dáist konan að þeim úr fjarlægð, uppfull af draumórum um ástarævintýri þeirra saman sem sjaldan raungerast. Konan segist alltaf hafa „verið rótlaus og vannærð.“ (bls. 7) Lífið verður blómlegra og meira spennandi með áfengi, en það sem gerir hana alveg hömlulausa eru eldri konur:
„Efnið mitt, það sem gerir mig heila, fyllir mig krafti, lífi fær mig til að engjast um af fráhvörfum og þráhyggju, lemja, slá, fær mig til að steypa mér í glötun, eru eldri konur.“ (bls. 7)
Barnæska hennar var erfið, hún flakkaði á milli félagsíbúða með Hildi, móðursystur sinni, og upplifði mikið stjórnleysi þar sem hún gat aldrei kallað Hildi mömmu og Hildur gat aldrei komið henni í alvöru móðurstað. Hún var inn og út úr fangelsi og djammaði óhóflega. Utan frá virðist söguhetjan þó frekar heilsteypt, hún flakkar á milli ólíkra vinna, menntar sig, fer í listaháskólann og útvegar sér kærustur sem eru henni trúar. Það breytir þó ekki kjarna hennar sem er óstöðugur.
Hér er hægt að lesa umfjöllunina í heild sinni. Fleiri bókadóma er að finna á Lestrarklefinn.is
