Þú hlýtur nú að trúa á eitthvað Inga Auðbjörg K. Straumland skrifar 21. júní 2021 14:01 Stundum lendi ég í samræðum við trúað fólk um lífsskoðun mína, sem er sú að langbest sé að leita svara við lífsins spurningum í vísindum, frekar en í hindurvitnum. Mér er svo sem alls ekkert kappsmál að sannfæra þau sem trúa um að taka upp mína afstöðu, enda finnst mér mikilvægt að öllum sé frjálst að trúa því sem þeim sýnist, þó frelsi til orða og athafna í nafni trúar eða sannfæringar megi vitanlega ekki bitna á réttindum annarra. Mér er hins vegar kappsmál að samfélagið okkar sé veraldlegt og að engin ákveðin trúarbrögð njóti afgerandi forréttinda. Ég kýs að nota hugtakið trúleysi til að lýsa afstöðu minni til trúarbragða og svo orðið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Þessar samræður fela oftast í sér að viðmælandi minn hváir og spyr: „...en þú hlýtur nú að trúa á eitthvað“, sem ég svara með því að í hefðbundnum skilningi þess „að trúa á eitthvað“ þá trúi ég ekki á neitt. Ég trúi ekki á guði, æðri máttarvöld og enn síður á eilíft líf eða helvíti. Viðkomandi glottir þá og telur mig hafa málað mig út í horn og bætir við: „En trúirðu þá ekki á sjálfa þig?“ Og jú. Auðvitað trúi ég á sjálfa mig. Ég trúi á ástina, náungakærleikann og alls konar sammannleg gildi sem sum vilja eigna kristninni einni. Trúin á kaffið Ég hef verið virk í skátastarfi frá barnsaldri og fór með skátaheitið í fyrsta sinn, rjóð í kinnum, í blárri skyrtu og með klút, í Bessastaðakirkju 11 ára gömul. Þegar ég vígðist inn í skátahreyfinguna hafði ég kannski ekki aldur og þroska til að átta mig alveg á því hvað fælist í kröfu skátaheitsins um að gera það sem í mínu valdi stæði til þess að gera skyldu mína við Guð og ættjörðina - og var þar að auki vikulegur þátttakandi í kristilegu æskulýðsstarfi, svo trúarlega tengingin fór varla fyrir brjóstið á mér á þeim tímapunkti. Síðar áttaði ég mig þó á því að ég gat engan veginn staðið undir þessum kröfum og upphófst þá fimm ára barátta þar sem ég, ásamt litlum en fjölbreyttum hópi innan skátahreyfingarinnar, börðumst fyrir því að skátaheitinu yrði breytt. Krafa okkar var sú að öll sem vildu og samsömuðu sig annars veraldlegum gildagrunni skátahreyfingarinnar gætu unnið skátaheitið án þess að lofa hollustu við Guð (eða ættjörðina svo sem). Baráttan fyrir betra heiti var þörf en sársaukafull. Valdamesti maður hreyfingarinnar á þeim tíma spurði á opinberum vettvangi hvort að — fyrst leyfa ætti trúleysingjum að taka þátt í skátastarfi — það ætti ekki bara að opna hreyfinguna fyrir barnaníðingum líka. Stjórnarmaður í heimsstjórn skáta benti mér á það að trúlaus manneskja gæti aldrei náð fullum andlegum þroska og ætti því ekki heima í skátastarfi. Ekkert af þessu kom mér sérstaklega á óvart. Trúleysingjar hafa verið sakaðir um skort á siðferði áður. Það sem kom mér hins vegar á óvart var að ítrekað var mér ráðlagt að skipta bara út orðinu Guð í huganum fyrir eitthvað annað; trú á sjálfa mig, frið eða jafnvel kaffibolla. Kaffibolli, eins dýrðlegur og hann getur verið á köldum morgni, er ekki sambærilegur aðalpersónunni í trúarkerfum heimsins í mínum huga — og mér fyndist hreinlega óvirðing af minni hálfu að líkja þeim saman í hátíðlegu loforði, þó það væri bara í huganum. Í dag hefur sem betur fer mikið vatn runnið til sjávar: Skátaheitið er nú einnig til í veraldlegri útgáfu og afstaða heimssamtakanna þokast áfram líka. Í íslensku skátastarfi eru öll börn velkomin, óháð trú og uppruna, og trúarleg innræting á sér ekki lengur stað. En hvað trúir þú þá á? Eins og áður sagði nota ég hugtakið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Húmanismi er lýðræðisleg og siðræn lífsskoðun sem gefur manneskjunni rými og rétt til þess að móta líf sitt og gefa því merkingu. Húmanismi er guðlaus og hafnar yfirnáttúrulegum túlkunum á tilverunni, en hallar sér frekar að sammannlegum siðferðislegum gildum eins og samkennd, ábyrgð og víðsýni. Húmanistar gera gagnrýninni hugsun hátt undir höfði og horfa á heiminn með augum vísindanna. Húmanistar trúa því að við getum verið góð án guðs - að það þurfi ekki trúarlegar kennisetningar, hótun um helvíti og loforð um umbun í eftirlífinu til þess að fá okkur til þess að vera góð hvert við annað, haga okkur eftir siðferðislögmálum samfélagsins og breyta rétt. Húmanistar hafa svo fundið sér félagskap í lífsskoðunarfélaginu Siðmennt, sem er félag siðrænna húmanista á Íslandi, berst fyrir veraldlegu samfélagi, býður upp á veraldlegar athafnir á tímamótum og skapar vettvang fyrir húmanista til að koma saman. Þessi grein er skrifuð í tilefni af Heimsdegi húmanista, sem haldinn er 21. júní ár hvert. Höfundur er formaður Siðmenntar, félags siðrænna húmanista á Íslandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Trúmál Inga Auðbjörg K. Straumland Mest lesið Sjö staðreyndir í útlendingamálum Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Sjálfstæðisstefnan og frelsið Helgi Áss Grétarsson Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Sumarorlofið fór í baráttuna fyrir barni - er það sanngjarnt? Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Skoðun Skoðun Sumarorlofið fór í baráttuna fyrir barni - er það sanngjarnt? Sigríður Auðunsdóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisstefnan og frelsið Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Sjö staðreyndir í útlendingamálum Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Þegar fjölbreytileikinn verður ógn: Afneitun, andstaða og ótti við hið mannlega Haukur Logi Jóhannsson skrifar Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Fjölbreytni í endurhæfingu skiptir máli Hólmfríður Einarsdóttir skrifar Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason skrifar Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon skrifar Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon skrifar Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenska stóðhryssan og Evrópa Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Hvammsvirkjun – Skyldur ráðherra og réttur samfélagsins Eggert Valur Guðmundsson skrifar Skoðun Norska leiðin er fasismi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Höfum alla burði til þess Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Tímabær rannsókn dómsmálaráðuneytisins Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Umsókn krefst ákvörðunar – ekki ákalls Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir skrifar Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Sjá meira
Stundum lendi ég í samræðum við trúað fólk um lífsskoðun mína, sem er sú að langbest sé að leita svara við lífsins spurningum í vísindum, frekar en í hindurvitnum. Mér er svo sem alls ekkert kappsmál að sannfæra þau sem trúa um að taka upp mína afstöðu, enda finnst mér mikilvægt að öllum sé frjálst að trúa því sem þeim sýnist, þó frelsi til orða og athafna í nafni trúar eða sannfæringar megi vitanlega ekki bitna á réttindum annarra. Mér er hins vegar kappsmál að samfélagið okkar sé veraldlegt og að engin ákveðin trúarbrögð njóti afgerandi forréttinda. Ég kýs að nota hugtakið trúleysi til að lýsa afstöðu minni til trúarbragða og svo orðið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Þessar samræður fela oftast í sér að viðmælandi minn hváir og spyr: „...en þú hlýtur nú að trúa á eitthvað“, sem ég svara með því að í hefðbundnum skilningi þess „að trúa á eitthvað“ þá trúi ég ekki á neitt. Ég trúi ekki á guði, æðri máttarvöld og enn síður á eilíft líf eða helvíti. Viðkomandi glottir þá og telur mig hafa málað mig út í horn og bætir við: „En trúirðu þá ekki á sjálfa þig?“ Og jú. Auðvitað trúi ég á sjálfa mig. Ég trúi á ástina, náungakærleikann og alls konar sammannleg gildi sem sum vilja eigna kristninni einni. Trúin á kaffið Ég hef verið virk í skátastarfi frá barnsaldri og fór með skátaheitið í fyrsta sinn, rjóð í kinnum, í blárri skyrtu og með klút, í Bessastaðakirkju 11 ára gömul. Þegar ég vígðist inn í skátahreyfinguna hafði ég kannski ekki aldur og þroska til að átta mig alveg á því hvað fælist í kröfu skátaheitsins um að gera það sem í mínu valdi stæði til þess að gera skyldu mína við Guð og ættjörðina - og var þar að auki vikulegur þátttakandi í kristilegu æskulýðsstarfi, svo trúarlega tengingin fór varla fyrir brjóstið á mér á þeim tímapunkti. Síðar áttaði ég mig þó á því að ég gat engan veginn staðið undir þessum kröfum og upphófst þá fimm ára barátta þar sem ég, ásamt litlum en fjölbreyttum hópi innan skátahreyfingarinnar, börðumst fyrir því að skátaheitinu yrði breytt. Krafa okkar var sú að öll sem vildu og samsömuðu sig annars veraldlegum gildagrunni skátahreyfingarinnar gætu unnið skátaheitið án þess að lofa hollustu við Guð (eða ættjörðina svo sem). Baráttan fyrir betra heiti var þörf en sársaukafull. Valdamesti maður hreyfingarinnar á þeim tíma spurði á opinberum vettvangi hvort að — fyrst leyfa ætti trúleysingjum að taka þátt í skátastarfi — það ætti ekki bara að opna hreyfinguna fyrir barnaníðingum líka. Stjórnarmaður í heimsstjórn skáta benti mér á það að trúlaus manneskja gæti aldrei náð fullum andlegum þroska og ætti því ekki heima í skátastarfi. Ekkert af þessu kom mér sérstaklega á óvart. Trúleysingjar hafa verið sakaðir um skort á siðferði áður. Það sem kom mér hins vegar á óvart var að ítrekað var mér ráðlagt að skipta bara út orðinu Guð í huganum fyrir eitthvað annað; trú á sjálfa mig, frið eða jafnvel kaffibolla. Kaffibolli, eins dýrðlegur og hann getur verið á köldum morgni, er ekki sambærilegur aðalpersónunni í trúarkerfum heimsins í mínum huga — og mér fyndist hreinlega óvirðing af minni hálfu að líkja þeim saman í hátíðlegu loforði, þó það væri bara í huganum. Í dag hefur sem betur fer mikið vatn runnið til sjávar: Skátaheitið er nú einnig til í veraldlegri útgáfu og afstaða heimssamtakanna þokast áfram líka. Í íslensku skátastarfi eru öll börn velkomin, óháð trú og uppruna, og trúarleg innræting á sér ekki lengur stað. En hvað trúir þú þá á? Eins og áður sagði nota ég hugtakið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Húmanismi er lýðræðisleg og siðræn lífsskoðun sem gefur manneskjunni rými og rétt til þess að móta líf sitt og gefa því merkingu. Húmanismi er guðlaus og hafnar yfirnáttúrulegum túlkunum á tilverunni, en hallar sér frekar að sammannlegum siðferðislegum gildum eins og samkennd, ábyrgð og víðsýni. Húmanistar gera gagnrýninni hugsun hátt undir höfði og horfa á heiminn með augum vísindanna. Húmanistar trúa því að við getum verið góð án guðs - að það þurfi ekki trúarlegar kennisetningar, hótun um helvíti og loforð um umbun í eftirlífinu til þess að fá okkur til þess að vera góð hvert við annað, haga okkur eftir siðferðislögmálum samfélagsins og breyta rétt. Húmanistar hafa svo fundið sér félagskap í lífsskoðunarfélaginu Siðmennt, sem er félag siðrænna húmanista á Íslandi, berst fyrir veraldlegu samfélagi, býður upp á veraldlegar athafnir á tímamótum og skapar vettvang fyrir húmanista til að koma saman. Þessi grein er skrifuð í tilefni af Heimsdegi húmanista, sem haldinn er 21. júní ár hvert. Höfundur er formaður Siðmenntar, félags siðrænna húmanista á Íslandi.
Skoðun Sumarorlofið fór í baráttuna fyrir barni - er það sanngjarnt? Sigríður Auðunsdóttir skrifar
Skoðun Þegar fjölbreytileikinn verður ógn: Afneitun, andstaða og ótti við hið mannlega Haukur Logi Jóhannsson skrifar
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar