Hálendisþjóðgarður fyrir hverja? Ágústa Ágústsdóttir skrifar 10. janúar 2021 13:01 Í grein Önnu Dóru Sæþórsdóttur varaformanns stjórnar Vatnajökulsþjóðgarðs á dögunum um hálendisþjóðgarð, hnýtur maður svo vægt sé tekið til orða um margt sem vekur spurnir. Orðin gefa til kynna að gera eigi allt sem hægt er til að hrúga hér inn ferðamönnum til að bjarga þjóðarskútunni, og að „hálendisþjóðgarður geti orðið stóra tromp Íslands, því lítt spillt náttúra sé svo mikil auðlind fyrir ferðaþjónustuna sem nú sé skærasta vonarstjarna Íslands eftir kreppu. Hún sé grundvöllur gjaldeyrisöflunar þeirra þjóða sem eiga slíka auðlind“. Hún telur ef stjórnarfrumvarpið verði samþykkt muni það „skapa Íslandi sérstöðu byggða á því að 30% landsins væri þjóðgarður“. Ég dreg það stórlega í efa að nokkur einasta lýðræðisþjóð, myndi samþykkja að gefa 30% lands síns undir þjóðgarð til þess eins að geta stært sig af því að eitt stærsta, ósnortnasta víðerni Evrópu sé notað sem aðdráttarafl fyrir svokallaðan „massatúrisma“ sem fyrir þó nokkrum árum hóf innreið sína hér á landi. Það þarf ekki háþróaðar rannsóknir til að sjá hvernig komið er fyrir þjóðgarðinum á Þingvöllum t.d.. Þar hefur hinn almenni íslendingur litla ánægju lengur af að heimsækja. Skaftafell hefur svipaða sögu að segja, sem og ansi margir staðir á landinu og þá á suðurlandinu sérstaklega. Ekki þarf annað en að „googla“ setninguna „how the tourism industry is affecting national parks“ til þess að komast í vel unnar greiningar á þeirri þróun. Ferðamannaiðnaðurinn og fjöldi þeirra er ferðast á heimsvísu er svo risavaxinn tala að við erum öreind í því samhengi. Og að tala fyrir því að við séum mögulega að missa af einhverju á þeim vettvangi nema við breytum hálendinu okkar í þjóðgarð er vondur áróður. Anna Dóra fræðir okkur um að hlutverk þjóðgarðs sé „að vernda náttúru og menningarminjar annars vegar og hinsvegar að gefa fólki kost á að kynnast og njóta svæðisins“. Er ekki hægt að vernda náttúru og menningarminjar öðruvísi en undir hatti þjóðgarðs ? Eigum við ekki Umhverfisstofnun ríkissins og Minjastofnun ríkisins ? Ég veit ekki betur en að bæði verndun og útivera sé búin að eiga sér stað nú þegar í yfir hundrað ár án aðkomu þjóðgarða og ástæða þess að við getum ferðast um hálendið í dag er einmitt vegna þeirra frumkvöðla sem fyrstir ruddu brautina og bjuggu sér til í tímans rás gríðarlega mikla þekkingu og reynslu, sem var skilað áfram til næstu kynslóða. Það er mönnum í lófa lagt, ef vilji er fyrir hendi að auka eftirlit á hálendinu sem og að friða einstök svæði eða náttúruperlur þar sem mestur umgangur er án þess að kalla það þjóðgarð. Annars staðar í greininni stendur að „aðdráttarafl hálendis felist ekki síður í fámenninu og fjarveru hins manngerða. Að þjóðararfurinn liggi þar en náttúra þess sé hinsvegar viðkvæm fyrir álagi og því þurfi að fara varlega í allri umgengni við hana. Til þess að vernda hálendið þyrftu ferðamenn að dvelja sem mest í byggð og mannvirkin helst að vera á jöðrum þess“. Það er ótrúlegt að lesa þessar mótsagnir. Í einu orði er talað um nauðsyn fjölgunar ferðamanna í nafni gróða og gjaldeyris þar sem hálendisþjóðgarður leikur hetjuna. Í öðru orði er talað um að vegna þess hversu náttúran á hálendinu sé viðkvæm verði að halda ferðamönnum sem mest frá því. Hvernig ælta menn að fara að því ? Eina svarið við því eru lokanir, gjaldtaka og kvótar sem útvaldir fá að njóta. Ætla menn þá að margfalda magn ferðamanna í nafni hálendisþjóðgarðs, sem koma í þeim tilgangi að njóta fámennis og þess ómanngerða með því að byggja upp mannvirki fjarri því, svo menn fái ekki notið þess ? Við viljum fá peningana þeirra en á fölskum forsendum ? Skrifað er að í frumvarpinu „sé tekið tillit til sjónarmiða ólíkra hópa og landsmenn geti sannarlega haldið áfram að ferðast um svæðið án þess að þjóðgarðurinn hefti för“. Þessi orð eru í beinni andstöðu við það sem hún skrifar hér að ofan. Þetta er einnig í beinni andstöðu við heilu sveitarstjórnirnar sem og minjastofnun ríkisins m.a. sem aldrei fékk sæti við borðið hjá umhverfisráðherra. Anna Dóra segir einnig að „stjórnun svæðisins og uppbygging innviða verði markvissari en ella“. Með þessu er sagt að vinna allra sem koma að rekstri hálendisins að öllu eða einhverju leyti, sé ómarkviss og engan vegin ásættanleg . Þess vegna þurfi þjóðgarður að eignast landið og taka við stjórn. Þrátt fyrir þennan endalausa áróður hefur aldrei verið bent á hvaða vankanta núverandi fyrirkomulags er verið að tala um. Hvar er þessi svokalla óreiða sem svo oft er talað um ? Ég ráðlegg fólki að fletta upp orðinu „samvinna“ og reyna að skilja hvað í því orði felst. Því samvinna er akkúrat það sem búið er að eiga sér stað hjá ríki, sveitarstjórnum og einkaaðilum með góðum árangri. Slíkt fyrirkomulag felur ekki í sér yfirráð bákns sem mun seilast enn lengra ofan í nú þegar slitna skattvasa þeirra okkar sem byggja þetta land og þjónar þeim eina tilgangi að fjölga ríkisstarfsmönnum. Nú þegar eru uppi áætlanir um þjóðgarð á sunnanverðum Vestfjörðum og þreifingar eru fyrir slíku á Breiðafirði. Hvar á þetta að enda ? Að stofnanavæða hálendið er óafturkræf aðgerð. Við búum á lifandi eldfjallaeyju þar sem náttúruöflin eru mjög svo lifandi. Þau lúta ekki stjórn okkar manna og munu aldrei gera sem betur fer. Hafa menn velt fyrir sér hvar við stæðum ef yfir okkur gengju náttúruhamfarir sem jafna myndu t.d. Nesjavallavirkjun og Hengilsvæðið við jörðu ? Hvar værum við stödd ef við hefðum ekki Sogið t.d. sem kemur úr Þingvallavatni ? Við þurfum sannarlega að vernda náttúru landsins fyrir öfgasjónarmiðum manna. Og ég met það til jafns hvort það teljast hægri- eða vinstri öfgar. Það er aldrei réttlætanlegt að mæta öfgum með öfgum. Það skaðar eingöngu möguleika komandi kynslóða sem taka eiga við og þannig vinnubrögð snúast ævinlega þegar öllu er á botninn hvolft um völd. Höfundur rekur ferðaþjónustu á barmi Ásbyrgis á norðausturlandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hálendisþjóðgarður Ágústa Ágústsdóttir Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Skoðun Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Sjá meira
Í grein Önnu Dóru Sæþórsdóttur varaformanns stjórnar Vatnajökulsþjóðgarðs á dögunum um hálendisþjóðgarð, hnýtur maður svo vægt sé tekið til orða um margt sem vekur spurnir. Orðin gefa til kynna að gera eigi allt sem hægt er til að hrúga hér inn ferðamönnum til að bjarga þjóðarskútunni, og að „hálendisþjóðgarður geti orðið stóra tromp Íslands, því lítt spillt náttúra sé svo mikil auðlind fyrir ferðaþjónustuna sem nú sé skærasta vonarstjarna Íslands eftir kreppu. Hún sé grundvöllur gjaldeyrisöflunar þeirra þjóða sem eiga slíka auðlind“. Hún telur ef stjórnarfrumvarpið verði samþykkt muni það „skapa Íslandi sérstöðu byggða á því að 30% landsins væri þjóðgarður“. Ég dreg það stórlega í efa að nokkur einasta lýðræðisþjóð, myndi samþykkja að gefa 30% lands síns undir þjóðgarð til þess eins að geta stært sig af því að eitt stærsta, ósnortnasta víðerni Evrópu sé notað sem aðdráttarafl fyrir svokallaðan „massatúrisma“ sem fyrir þó nokkrum árum hóf innreið sína hér á landi. Það þarf ekki háþróaðar rannsóknir til að sjá hvernig komið er fyrir þjóðgarðinum á Þingvöllum t.d.. Þar hefur hinn almenni íslendingur litla ánægju lengur af að heimsækja. Skaftafell hefur svipaða sögu að segja, sem og ansi margir staðir á landinu og þá á suðurlandinu sérstaklega. Ekki þarf annað en að „googla“ setninguna „how the tourism industry is affecting national parks“ til þess að komast í vel unnar greiningar á þeirri þróun. Ferðamannaiðnaðurinn og fjöldi þeirra er ferðast á heimsvísu er svo risavaxinn tala að við erum öreind í því samhengi. Og að tala fyrir því að við séum mögulega að missa af einhverju á þeim vettvangi nema við breytum hálendinu okkar í þjóðgarð er vondur áróður. Anna Dóra fræðir okkur um að hlutverk þjóðgarðs sé „að vernda náttúru og menningarminjar annars vegar og hinsvegar að gefa fólki kost á að kynnast og njóta svæðisins“. Er ekki hægt að vernda náttúru og menningarminjar öðruvísi en undir hatti þjóðgarðs ? Eigum við ekki Umhverfisstofnun ríkissins og Minjastofnun ríkisins ? Ég veit ekki betur en að bæði verndun og útivera sé búin að eiga sér stað nú þegar í yfir hundrað ár án aðkomu þjóðgarða og ástæða þess að við getum ferðast um hálendið í dag er einmitt vegna þeirra frumkvöðla sem fyrstir ruddu brautina og bjuggu sér til í tímans rás gríðarlega mikla þekkingu og reynslu, sem var skilað áfram til næstu kynslóða. Það er mönnum í lófa lagt, ef vilji er fyrir hendi að auka eftirlit á hálendinu sem og að friða einstök svæði eða náttúruperlur þar sem mestur umgangur er án þess að kalla það þjóðgarð. Annars staðar í greininni stendur að „aðdráttarafl hálendis felist ekki síður í fámenninu og fjarveru hins manngerða. Að þjóðararfurinn liggi þar en náttúra þess sé hinsvegar viðkvæm fyrir álagi og því þurfi að fara varlega í allri umgengni við hana. Til þess að vernda hálendið þyrftu ferðamenn að dvelja sem mest í byggð og mannvirkin helst að vera á jöðrum þess“. Það er ótrúlegt að lesa þessar mótsagnir. Í einu orði er talað um nauðsyn fjölgunar ferðamanna í nafni gróða og gjaldeyris þar sem hálendisþjóðgarður leikur hetjuna. Í öðru orði er talað um að vegna þess hversu náttúran á hálendinu sé viðkvæm verði að halda ferðamönnum sem mest frá því. Hvernig ælta menn að fara að því ? Eina svarið við því eru lokanir, gjaldtaka og kvótar sem útvaldir fá að njóta. Ætla menn þá að margfalda magn ferðamanna í nafni hálendisþjóðgarðs, sem koma í þeim tilgangi að njóta fámennis og þess ómanngerða með því að byggja upp mannvirki fjarri því, svo menn fái ekki notið þess ? Við viljum fá peningana þeirra en á fölskum forsendum ? Skrifað er að í frumvarpinu „sé tekið tillit til sjónarmiða ólíkra hópa og landsmenn geti sannarlega haldið áfram að ferðast um svæðið án þess að þjóðgarðurinn hefti för“. Þessi orð eru í beinni andstöðu við það sem hún skrifar hér að ofan. Þetta er einnig í beinni andstöðu við heilu sveitarstjórnirnar sem og minjastofnun ríkisins m.a. sem aldrei fékk sæti við borðið hjá umhverfisráðherra. Anna Dóra segir einnig að „stjórnun svæðisins og uppbygging innviða verði markvissari en ella“. Með þessu er sagt að vinna allra sem koma að rekstri hálendisins að öllu eða einhverju leyti, sé ómarkviss og engan vegin ásættanleg . Þess vegna þurfi þjóðgarður að eignast landið og taka við stjórn. Þrátt fyrir þennan endalausa áróður hefur aldrei verið bent á hvaða vankanta núverandi fyrirkomulags er verið að tala um. Hvar er þessi svokalla óreiða sem svo oft er talað um ? Ég ráðlegg fólki að fletta upp orðinu „samvinna“ og reyna að skilja hvað í því orði felst. Því samvinna er akkúrat það sem búið er að eiga sér stað hjá ríki, sveitarstjórnum og einkaaðilum með góðum árangri. Slíkt fyrirkomulag felur ekki í sér yfirráð bákns sem mun seilast enn lengra ofan í nú þegar slitna skattvasa þeirra okkar sem byggja þetta land og þjónar þeim eina tilgangi að fjölga ríkisstarfsmönnum. Nú þegar eru uppi áætlanir um þjóðgarð á sunnanverðum Vestfjörðum og þreifingar eru fyrir slíku á Breiðafirði. Hvar á þetta að enda ? Að stofnanavæða hálendið er óafturkræf aðgerð. Við búum á lifandi eldfjallaeyju þar sem náttúruöflin eru mjög svo lifandi. Þau lúta ekki stjórn okkar manna og munu aldrei gera sem betur fer. Hafa menn velt fyrir sér hvar við stæðum ef yfir okkur gengju náttúruhamfarir sem jafna myndu t.d. Nesjavallavirkjun og Hengilsvæðið við jörðu ? Hvar værum við stödd ef við hefðum ekki Sogið t.d. sem kemur úr Þingvallavatni ? Við þurfum sannarlega að vernda náttúru landsins fyrir öfgasjónarmiðum manna. Og ég met það til jafns hvort það teljast hægri- eða vinstri öfgar. Það er aldrei réttlætanlegt að mæta öfgum með öfgum. Það skaðar eingöngu möguleika komandi kynslóða sem taka eiga við og þannig vinnubrögð snúast ævinlega þegar öllu er á botninn hvolft um völd. Höfundur rekur ferðaþjónustu á barmi Ásbyrgis á norðausturlandi.
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun
Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar
Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun