Í byrjun árs 2018 útskrifaðist Berglaug úr Ljósmyndaskólanum og síðan þá hefur hún getið sér góðs orðspors sem ljósmyndari í tónlistarsenunni.
Makamál fengu að sjá myndir eftir Berglaugu frá næturlífinu í Reykjavík og forvitnast aðeins um ljósmyndunina og hvernig það er að vera ung og einhleyp í borginni.
Berglaug segist hafa verið sjúk í hiphop og rapp síðan hún var unglingur og þar af leiðandi sé hún undir áhrifum frá þeirri senu í ljósmyndun sinni.
Ég hef svolítið verið að sækjast í að mynda hiphop senuna á Íslandi. Ég mynda mikið á tónleikum og hef svo verið að skjóta cover og fleira fyrir listamenn
Ætli ég hafi ekki byrjað þegar ég fékk litla stafræna myndavél í fermingargjöf. Þá var ég með allskonar emo/norna myndatökur, það var svolítið stemmningin sem ég var að vinna með þá, mikið Avril Lavigne og Charmed í bland við Sex and the City.
Myndavélin fór á hilluna á meðan ég var í menntaskóla en eftir það fór ég að mynda frekar mikið og fór svo í Ljósmyndaskólann. Amma mín var mjög dugleg að mynda fólkið í kringum sig. Ætli ég hafi ekki smitast af henni.Er eitthvað sérstakt sem þú ert að reyna að fanga með myndunum þínum?
Ætli ég sé ekki aðalega að reyna að fanga stemminguna. Eitthvað sem fær þig til að brosa eða langa til að hafa verið á staðnum. Svo vill maður að myndirnar veki upp spurningar.
Þetta er svo mikið reflex dæmi, sérstaklega þegar ég er að mynda næturlífið eða t.d tónleika. Myndirnar sýna bara hvað greip mig á ákveðnu augnabliki.
Sitt lítið af hvoru. Ég reyni að pæla ekki of mikið í því sem ég er að gera, ég treysti því bara að ef ég er að gera eitthvað sem mér finnst skemmtilegt og er dugleg þá kemur þetta allt heim og saman á endanum.
Talandi um næturlífið í Reykjavík, hvernig myndir þú lýsa því í dag?
Ég myndi ekki titla mig sem neinn sérfræðing þegar kemur að næturlífinu, þar sem ég er afskaplega heimakær á Prikinu. Vissulega á maður það til að kíkja eitthvert annað, svona á tyllidögum.
Ég er samt yfirleitt fljót að skila mér aftur uppá Prik. Það er bara einhvern veginn alltaf eitthvað í gangi þar, tónleikar, pop up viðburðir, skemmtilegt fólk, bestu plötusnúðarnir og bara almennt frekar góð stemmning (ath. þetta er ekki auglýsing samt).
Það er skít-fínt að vera single í Reykjavík. Ég er sjálf utan af landi, úr 650 manna bæ, þannig það er allavega meira úrval hér en þar. Ég var bara í léttu sjokki fyrstu mánuðina eftir að ég flutti í bæinn, svo mikið af sætum strákum allt í einu. Svo verður hver stórborg eins og smábær ef maður eyðir nógu miklum tíma þar.
Sumir eru æði aðrir ekki. Maður á náttúrlega aldrei að alhæfa, en út frá mínum óformlegu rannsóknum þá eru þeir nú flestir ágætir. Þori ekki að tjá mig meira um það.
Ertu á einhverjum stefnumótaforritum?
Já ég er á Tinder.
Ég var í sambandi þegar Tinder kom fyrst og ég ætlaði gjörsamlega að FOMO-a yfir mig. Var svo fljót að komast að því að ég væri ekki að missa af miklu. Þetta er bara tölvuleikur. Miklu skemmtilegra að fá útvarpskveðju eða póstkort.(Fyrir þá sem ekki vita þá þýðir skammstöfunin FOMO, Fear of missing out, eða á íslensku óttinn við að missa af)
Berglaug bætir því svo við að henni finnist samfélagsmiðillinn Instagram verða orðinn stærsta stefnumótaforritið.
Nei get ekki sagt að ég fari oft á stefnumót. Er það stefnumót þegar maður hittir sætan strák niðrí bæ kl. 03:00? Eða er það ísrúntur kl 22:00?
Hvað finnst þér heillandi í fari manneskju?
Það er svo ótrúlega margt. Mér finnst það alltaf mjög heillandi þegar fólk hefur metnað fyrir því sem það er að gera. Jákvætt hugarfar og taka lífinu ekki of alvarlega. Líka alltaf mikill plús þegar fólk er fyndið. Svo agalega gaman að hlægja.
Ég hugsa að bestu sögurnar séu bannaðar innan 18 ára svo veit ekki hvort þær eigi heima hér á Vísi.Að lokum, myndir þú segja að þú værir að leita að ástinni?
Ég er bara að leita að hamingjunni, kannski er það ástin kannski eitthvað annað. Það verður bara að koma í ljós.
