Huldufólk 21. aldarinnar Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 26. september 2017 09:30 Fátt er leiðinlegra fyrir unga stúlku en að sitja lengi í bíl sem hossast eftir hálfgerðri vegleysu klukkutímum saman. Þetta var þó hlutskipti eldri dóttur minnar í mörg ár þar sem við fórum oft vestur á firði. Til að létta undir með henni sagði ég henni sögur af álfum og huldufólki og til þess að ýta enn undir skemmtanagildið sagði ég að ef við stoppuðum uppi á Hjallahálsi myndum við eflaust sjá huldufólki bregða fyrir. Í það minnsta gætum við heyrt í því ef við settum eyrun upp í vindinn. Þetta bætti stemninguna en þegar upp á hálsinn var komið varð ég líka að standa mína plikt og hefja huldufólksskoðun. Stelpan fór náttúrlega að skima í allar áttir og lagði vel við hlustir. En þá kom þar að þýsk kona á mjög svo klyfjuðu reiðhjóli. Fannst mér það skemmtileg nýlunda enda var þetta fyrir þá tíð að ekki varð þverfótað fyrir ferðafólki. Tókum við tal saman og var hún afar sæl með veru sína á Vestfjörðum. Svo kvaddi ég þessa mætu konu sem hjólaði fimlega suður á leið. Dóttir mín var hins vegar afar vonsvikin því ekki hafði sést tangur né tetur af huldufólki. Þá freistaðist ég til þess að spyrja: „Sástu konuna á hjólinu?“ Hún játti því. „Þetta var huldukona,“ sagði ég þá með dulúðlegum svip. Var þetta þá strax orðin hin mesta skemmtiferð. Eftir þetta horfði hún grunsemdaraugum á fólk sem talaði með þýskum hreim. Hún var svo orðin tólf ára þegar hún komst að því, sér til mikillar gremju, að það væri ekkert huldufólk uppi á Hjallahálsi heldur niðri í Teigsskógi. Eflaust verður því þó ekki vært þar nú þegar verið er að svipta hulunni af huldufólki 21. aldarinnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Tímaskekkjan skólaíþróttir Davíð Már Sigurðsson Skoðun Nei, við skulum ekki kaupa handa þeim fleiri vopn Haraldur Ólafsson Skoðun Ég kýs mælskan og mannlegan leiðtoga sem rektor Engilbert Sigurðsson Skoðun Eigandinn smánaður Sigurjón Þórðarson Skoðun VR á krossgötum - félagsmenn verða að hafna sundrungu Harpa Sævarsdóttir Skoðun Bakpokinn sem þyngist þegar á brattann sækir Gunnar Úlfarsson Skoðun Að kenna eða ekki kenna Helga Margrét Marzellíusardóttir Skoðun Hvað er kona? - Þörf kynjakerfisins til að skilgreina og stjórna konum Arna Magnea Danks Skoðun Er þetta satt eða heyrði ég þetta bara nógu oft? Gunnhildur Birna Gunnarsdóttir Skoðun Sólarhringur til stefnu Flosi Eiríksson Skoðun
Fátt er leiðinlegra fyrir unga stúlku en að sitja lengi í bíl sem hossast eftir hálfgerðri vegleysu klukkutímum saman. Þetta var þó hlutskipti eldri dóttur minnar í mörg ár þar sem við fórum oft vestur á firði. Til að létta undir með henni sagði ég henni sögur af álfum og huldufólki og til þess að ýta enn undir skemmtanagildið sagði ég að ef við stoppuðum uppi á Hjallahálsi myndum við eflaust sjá huldufólki bregða fyrir. Í það minnsta gætum við heyrt í því ef við settum eyrun upp í vindinn. Þetta bætti stemninguna en þegar upp á hálsinn var komið varð ég líka að standa mína plikt og hefja huldufólksskoðun. Stelpan fór náttúrlega að skima í allar áttir og lagði vel við hlustir. En þá kom þar að þýsk kona á mjög svo klyfjuðu reiðhjóli. Fannst mér það skemmtileg nýlunda enda var þetta fyrir þá tíð að ekki varð þverfótað fyrir ferðafólki. Tókum við tal saman og var hún afar sæl með veru sína á Vestfjörðum. Svo kvaddi ég þessa mætu konu sem hjólaði fimlega suður á leið. Dóttir mín var hins vegar afar vonsvikin því ekki hafði sést tangur né tetur af huldufólki. Þá freistaðist ég til þess að spyrja: „Sástu konuna á hjólinu?“ Hún játti því. „Þetta var huldukona,“ sagði ég þá með dulúðlegum svip. Var þetta þá strax orðin hin mesta skemmtiferð. Eftir þetta horfði hún grunsemdaraugum á fólk sem talaði með þýskum hreim. Hún var svo orðin tólf ára þegar hún komst að því, sér til mikillar gremju, að það væri ekkert huldufólk uppi á Hjallahálsi heldur niðri í Teigsskógi. Eflaust verður því þó ekki vært þar nú þegar verið er að svipta hulunni af huldufólki 21. aldarinnar.