Bakþankar

Geri þetta bara á morgun

Tómas Þór Þórðarson skrifar
Ég sló garðinn í fyrradag. Ykkur er alveg frjálst að standa upp frá morgunkorninu og klappa augnablik áður en lestri er haldið áfram. Þetta tók sinn tíma að gerast enda hef ég verið haldinn ævintýralegri frestunaráráttu í mörg ár.

Formaður húsfélagsins sem einnig er kærastan mín keypti sláttuvél fyrir húsið fyrir einhverjum þremur vikum og fól mér það verkefni að slá garðinn. Sláttuvélin var enn þá ofan í kassa í forstofunni þar til í fyrradag þegar ég loks fór af stað.

Mér til varnar ætlaði ég margsinnis að drífa í þessu en hér á Fróni hefur bara ekki hætt að rigna í margar vikur og loks þegar það var þurrt var ég annaðhvort að vinna eða gera eitthvað annað töluvert skemmtilegra en að slá gras.

Það sem vakti athygli hjá sjálfum mér var hversu pirrandi það var samt að hafa þetta hangandi yfir mér. Mér fannst það ákveðið elli- og/eða þroskamerki. Að hafa hluti hangandi yfir sér hefur hingað til ekki truflað mig í frestunaráráttunni.

Ég skrifaði ótal ritgerðir og hef skrifað upp heilu helgarviðtölin og unnið mörg verkefni nóttu fyrir skil og fram á morgun í staðinn fyrir að gera það í rólegheitum á kristilegum tímum. Þetta er ákveðin unglingaveiki sem seint eldist af manni en batnandi mönnum og allt það.

Alltaf þegar ég þarf að tækla svona fullorðinsvandamál fer ég að hugsa um hversu gamall maður er að verða eða hversu gamall manni finnst maður vera að verða. Hvert ár eftir þrítugt er ákveðin pína á meðan maður er enn að sætta sig við að fjarlægjast ungdóminn. En hei, ég á enn eftir að setja saman náttborð sem ég keypti í mars.






×