Skilin milli fagmanns og leikmanns Ólöf Skaftadóttir skrifar 26. ágúst 2015 09:01 Menntamálastofnun gaf út greiningu í síðustu viku sem segir að kennsluaðferðin byrjendalæsi skili ekki þeim árangri sem vonir voru bundnar við. Aðstandendur byrjendalæsis svara og segja framsetningu greiningarinnar villandi og ranga. Menntamálastofnun svarar aftur og segir ekkert athugavert við greininguna. Þessi umræða fer fram og aftur eins og borðtenniskúla. Stór orð eru látin falla. Er byrjendalæsi góð aðferð eða er hún slæm? Er hún kannski aðferð sem hentar sumum og öðrum ekki? Ég veit það ekki. Ég er hvorki kennari né móðir og ég hef ekki lagt stund á neins konar menntavísindi. Ráðherra menntamála gerði athugasemd við að aðferð sem hefur ekki verið prófuð eða rannsökuð á fullnægjandi hátt sé notuð í 80 skólum, eða um helming allra grunnskóla á landinu. Rósa Eggertsdóttir, hjá Miðstöð skólaþróunar við Háskólann á Akureyri og forsprakki byrjendalæsis sagði að ef fara ætti eftir athugasemdum Illuga Gunnarssonar, og prófa allar þær aðferðir sem við notum til að mennta börnin okkar yrði að leggja niður alla skóla í landinu, því engar aðferðir væru prófaðar. Þar kviknaði áhugi minn á málinu og hann hefur ekkert að gera með kennsluaðferðina byrjendalæsi. Er það virkilega svo að grunnskólarnir okkar tileinki sér nýjar kennsluaðferðir í skólum án þess að prófa þær fyrst? Er ekki eðlileg krafa til háskóla þessa lands að þeir noti aðferðir sem hafa fengið einhvers konar vottun? Læknar taka það skýrt fram við sjúklinga ef þeir bjóða þeim tilraunameðferðir sem ekki hafa staðist klínisk próf, sem lúta kúnstarinnar reglum. Þannig veit sjúklingurinn fyrirfram að um tilraunameðferð er að ræða. Ég hefði haldið að það sem skilur milli fagmanns og leikmanns væri fagkunnáttan, sem byggðist á aðferðum sem staðist hafa ákveðin próf. Auðvitað þarf að gera tilraunir á einhverjum. En er ekki eðlileg krafa að foreldrar viti af því þegar börnin þeirra eru notuð sem tilraunadýr? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólöf Skaftadóttir Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson Skoðun Er þetta sanngjarnt? Sigríður Clausen Skoðun Ert þú áhorfandi ofbeldis? Carmen Maja Valencia Skoðun Það er dýrt að reka ríkissjóð alltaf á yfirdrætti Þórður Snær Júlíusson Skoðun Niðurskurðurinn sem enginn bað um Halla Gunnarsdóttir Skoðun Fjöleignarhús og vátryggingar Jónína Þórdís Karlsdóttir Skoðun Slæm stjórnsýsla heilbrigðismála - dauðans alvara Markús Ingólfur Eiríksson Skoðun
Menntamálastofnun gaf út greiningu í síðustu viku sem segir að kennsluaðferðin byrjendalæsi skili ekki þeim árangri sem vonir voru bundnar við. Aðstandendur byrjendalæsis svara og segja framsetningu greiningarinnar villandi og ranga. Menntamálastofnun svarar aftur og segir ekkert athugavert við greininguna. Þessi umræða fer fram og aftur eins og borðtenniskúla. Stór orð eru látin falla. Er byrjendalæsi góð aðferð eða er hún slæm? Er hún kannski aðferð sem hentar sumum og öðrum ekki? Ég veit það ekki. Ég er hvorki kennari né móðir og ég hef ekki lagt stund á neins konar menntavísindi. Ráðherra menntamála gerði athugasemd við að aðferð sem hefur ekki verið prófuð eða rannsökuð á fullnægjandi hátt sé notuð í 80 skólum, eða um helming allra grunnskóla á landinu. Rósa Eggertsdóttir, hjá Miðstöð skólaþróunar við Háskólann á Akureyri og forsprakki byrjendalæsis sagði að ef fara ætti eftir athugasemdum Illuga Gunnarssonar, og prófa allar þær aðferðir sem við notum til að mennta börnin okkar yrði að leggja niður alla skóla í landinu, því engar aðferðir væru prófaðar. Þar kviknaði áhugi minn á málinu og hann hefur ekkert að gera með kennsluaðferðina byrjendalæsi. Er það virkilega svo að grunnskólarnir okkar tileinki sér nýjar kennsluaðferðir í skólum án þess að prófa þær fyrst? Er ekki eðlileg krafa til háskóla þessa lands að þeir noti aðferðir sem hafa fengið einhvers konar vottun? Læknar taka það skýrt fram við sjúklinga ef þeir bjóða þeim tilraunameðferðir sem ekki hafa staðist klínisk próf, sem lúta kúnstarinnar reglum. Þannig veit sjúklingurinn fyrirfram að um tilraunameðferð er að ræða. Ég hefði haldið að það sem skilur milli fagmanns og leikmanns væri fagkunnáttan, sem byggðist á aðferðum sem staðist hafa ákveðin próf. Auðvitað þarf að gera tilraunir á einhverjum. En er ekki eðlileg krafa að foreldrar viti af því þegar börnin þeirra eru notuð sem tilraunadýr?