Vangaveltur hjúkrunarfræðings í kjarabaráttu Anna Karen Þórisdóttir skrifar 1. júlí 2015 10:21 Ég man hvað ég fylltist stolti fyrir þremur árum síðan þegar ég útskrifaðist sem hjúkrunarfræðingur. Loksins var fjögurra ára krefjandi háskólanámi lokið, ég fékk verðlaun fyrir árangur og dagurinn var sá allra besti. Ég flutti suður og fór að vinna á krabbameinsdeild, þar liggur áhugasvið mitt. Ég vinn mjög erfitt og krefjandi starf, skemmtilegt og virkilega gefandi. Ég keyri mig út hverja vakt, geri mitt allra besta fyrir sjúklinga mína og er til staðar fyrir þá á erfiðum tímum. Stundum á maður ekkert eftir, andlega og líkamlega búinn á því eftir vaktina. Starfinu fylgir mikil ábyrgð, öndunarvélar, blóðgjafir, krabbameinslyf, flóknar verkjastillingar og svo mætti lengi telja. Ég ber mikla ábyrgð, þarf að þekkja lyfin sem sjúklingar mínir eiga að fá, þekkja skammtastærðir, hvenær má gefa lyfið og hvenær ekki. Kunna að túlka blóðprufur, blanda lyf í dælur, gefa krabbameinslyf, taka blóðprufur og ýmis önnur sýni. Síðast en ekki síst þarf ég að kunna að bregðast snögglega við ef eitthvað bregður út af, oftast er hjúkrunarfræðingur fyrstur að koma augum á það því það erum við sem erum alltaf við rúm sjúklingsins eða rétt hjá. Ég geri ekki bara það sem læknarnir gefa fyrirmæli um að gera, ég þarf að hafa þekkinguna og vita hvað ég er að gera, hvers vegna o.s.frv. Öðruvísi get ég ekki brugðist við ef eitthvað bregður út af. Ég kem með hugmyndir um verkjastillingar og annað slíkt, læt vita þegar ég sé að blóðprufur, lífsmörk o.fl. er ekki eins og það á að vera. Þetta er teymisvinna. Klósettferðir og annað slíkt er vissulega hlutur sem ég þarf að aðstoða sjúklinga mína við, sem og aðrar athafnir daglegs lífs, því oftar en ekki eru sjúklingar mínir það veikir að þeir þurfa alla aðstoð, allt frá því að fara á klósett, hagræðingu í rúmi o.fl. Það er líka teymisvinna með sjúkraliðum. Starfið er ekki síður andlega erfitt. Ég sit fundi með læknum þar sem alvarleg mál eru rædd, sjúklingum og aðstandendum þeirra færðar erfiðar fréttir. Ég held í höndina á sjúklingum mínum, þeir gráta oft á tíðum á öxlinni á mér og ég reyni að styðja þá og fjölskyldu þeirra eftir bestu getu. Það er oft erfitt að halda andlitinu sjálfur en að vera til staðar skiptir öllu máli. Ég er til staðar fyrir sjúklinga mína á þeirra erfiðustu tímum, ég reyni að gera allt sem ég get til að aðstoða þá, þannig að þeim og fjölskyldu þeirra líði sem best. Hver dagur er krefjandi, ég veit aldrei hvað bíður mín þegar ég mæti til vinnu. Ég get verið með marga mismunandi sjúklinga. Sumir eru inniliggjandi í lyfjameðferð, aðrir í verkjastillingu, geislum, einkennameðferð og svo sinni ég deyjandi fólki. Allt þetta er mikilvægt og krefjandi. Ég veit ekki hversu margar vaktir ég hef unnið þar sem ég næ varla að fá mér vatnssopa eða fara á klósettið. Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég þarf að borða og drekka í vinnunni. Aftur á móti er staðreyndin sú að þegar mikið er að gera, sjúklingur er að krassa eða líður illa, þá snýst málið fyrst og fremst að vera til staðar fyrir sjúklinginn og sinna honum. Það að fá sér vatnssopa situr á hakanum þar til færi gefst. Sjúklingurinn og hans þarfir er nr. 1,2 og 3, alltaf. Í dag mætti ég til vinnu eftir rúmlega viku frí. Hugurinn reikar, mig langar til að vinna áfram á 11E, ég hef ekki sagt upp störfum. Það þýðir ekki að ég sé sátt við þau kjör sem eru í boði, þvert á móti. Mig langar ekki að vinna við hvað sem er, mig langar að vinna við að hjúkra fólki. Það gefur mér svo mikið. Mig langar ekki að fara úr landi, ég vil vera á 11E, einnig væri óskandi að dagvinna væri kostur fyrir þá sem það kjósa. Það á ekki að vera þannig að hjúkrunarfræðingar þurfi að vinna kvöld og nætur, jól og páska til að fá laun í takt við menntun og ábyrgð. Hins vegar reikar hugurinn, ég sit og skoða annað háskólanám, en alltaf kemst ég að sömu niðurstöðu, hjúkrun er mitt fag. Ég veit ég stend mig vel, sjúklingar mínir og aðstandendur eru þakklátir og hrósa mér oft og tíðum, það eru forréttindi og gefur mér mikið. Ég er oft spurð hvernig ég geti unnið á krabbameinsdeild, ætli þetta sé ekki stór hluti þess að ég er í þessu starfi sem og allt frábæra fólkið sem ég vinn með! Hver lokaákvörðun mín verður veit ég ekki. Ég veit bara að ég er leið yfir því að þessa dagana gleðst ég ekki yfir því að vera hjúkrunarfræðingur. Þrátt fyrir að elska starfið mitt, það ríkir svo mikil reiði yfir því hversu lítið menntunin, starfið og ábyrgðin sem því fylgir er metin! Anna Karen Þórisdóttir, hjúkrunarfræðingur á krabbameinsdeild 11E á Landspítalanum á Hringbraut. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Lummuleg áform heilbrigðisráðherra Ragnar Sigurður Kristjánsson Skoðun Lýðskrum Skattfylkingarinnar Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy Skoðun Málþóf spillingar og græðgi á Alþingi Jón Frímann Jónsson Skoðun Valdið yfir sjávarútvegsmálunum Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Krabbamein – reddast þetta? Halla Þorvaldsdóttir Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. Skoðun Strandveiðar í gíslingu – Alþingi sveltir sjávarbyggðir Árni Björn Kristbjörnsson Skoðun Að fortíð skal hyggja þegar framtíð skal byggja Einar G. Harðarson Skoðun Elsku Íslendingar, styðjum saman Grindavík Dagmar Valsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Strandveiðar í gíslingu – Alþingi sveltir sjávarbyggðir Árni Björn Kristbjörnsson skrifar Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy skrifar Skoðun Að fortíð skal hyggja þegar framtíð skal byggja Einar G. Harðarson skrifar Skoðun Málþóf spillingar og græðgi á Alþingi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Lýðskrum Skattfylkingarinnar Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Krabbamein – reddast þetta? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Valdið yfir sjávarútvegsmálunum Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lummuleg áform heilbrigðisráðherra Ragnar Sigurður Kristjánsson skrifar Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. skrifar Skoðun Baráttan um kjör eldra fólks Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Menntamál íslenskra grunnskólabarna hafa verið til umfjöllunar – sem er vel. Miklu verra er tilefnið Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Elsku Íslendingar, styðjum saman Grindavík Dagmar Valsdóttir skrifar Skoðun Svigrúm Eydísar á fölskum grunni Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Betri vegur til Þorlákshafnar er samkeppnismál Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Lík brennd í Grafarvogi Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Er handahlaup valdeflandi? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Á jaðrinum með Jesú Daníel Ágúst Gautason skrifar Skoðun Þeir sem verja stórútgerðina – og heimsvaldastefnuna Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Gervigreindin beisluð Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Kúnstin að vera ósammála sjálfum sér Heiða Ingimarsdóttir skrifar Skoðun Óboðlegt ástand á Landspítala – okkar sjónarhorn Hildur Jónsdóttir,Einar Freyr Ingason,Þórir Bergsson skrifar Skoðun Geislameðferð sem lífsbjörg Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Þetta eru ekki eðlileg vinnubrögð Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Stöðvum helvíti á jörðu Birna Þórarinsdóttir,Bjarni Gíslason,Gísli Rafn Ólafsson,Sigríður Schram,Stella Samúelsdóttir,Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Hversu mikið er nóg? Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Til þeirra sem fagna Sigurður Gísli Bond Snorrason skrifar Skoðun Að semja er ekki veikleiki – það er forsenda lýðræðis Elliði Vignisson skrifar Skoðun Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Sumar og sól – en ekki alltaf sátt í sálinni Ellen Calmon skrifar Sjá meira
Ég man hvað ég fylltist stolti fyrir þremur árum síðan þegar ég útskrifaðist sem hjúkrunarfræðingur. Loksins var fjögurra ára krefjandi háskólanámi lokið, ég fékk verðlaun fyrir árangur og dagurinn var sá allra besti. Ég flutti suður og fór að vinna á krabbameinsdeild, þar liggur áhugasvið mitt. Ég vinn mjög erfitt og krefjandi starf, skemmtilegt og virkilega gefandi. Ég keyri mig út hverja vakt, geri mitt allra besta fyrir sjúklinga mína og er til staðar fyrir þá á erfiðum tímum. Stundum á maður ekkert eftir, andlega og líkamlega búinn á því eftir vaktina. Starfinu fylgir mikil ábyrgð, öndunarvélar, blóðgjafir, krabbameinslyf, flóknar verkjastillingar og svo mætti lengi telja. Ég ber mikla ábyrgð, þarf að þekkja lyfin sem sjúklingar mínir eiga að fá, þekkja skammtastærðir, hvenær má gefa lyfið og hvenær ekki. Kunna að túlka blóðprufur, blanda lyf í dælur, gefa krabbameinslyf, taka blóðprufur og ýmis önnur sýni. Síðast en ekki síst þarf ég að kunna að bregðast snögglega við ef eitthvað bregður út af, oftast er hjúkrunarfræðingur fyrstur að koma augum á það því það erum við sem erum alltaf við rúm sjúklingsins eða rétt hjá. Ég geri ekki bara það sem læknarnir gefa fyrirmæli um að gera, ég þarf að hafa þekkinguna og vita hvað ég er að gera, hvers vegna o.s.frv. Öðruvísi get ég ekki brugðist við ef eitthvað bregður út af. Ég kem með hugmyndir um verkjastillingar og annað slíkt, læt vita þegar ég sé að blóðprufur, lífsmörk o.fl. er ekki eins og það á að vera. Þetta er teymisvinna. Klósettferðir og annað slíkt er vissulega hlutur sem ég þarf að aðstoða sjúklinga mína við, sem og aðrar athafnir daglegs lífs, því oftar en ekki eru sjúklingar mínir það veikir að þeir þurfa alla aðstoð, allt frá því að fara á klósett, hagræðingu í rúmi o.fl. Það er líka teymisvinna með sjúkraliðum. Starfið er ekki síður andlega erfitt. Ég sit fundi með læknum þar sem alvarleg mál eru rædd, sjúklingum og aðstandendum þeirra færðar erfiðar fréttir. Ég held í höndina á sjúklingum mínum, þeir gráta oft á tíðum á öxlinni á mér og ég reyni að styðja þá og fjölskyldu þeirra eftir bestu getu. Það er oft erfitt að halda andlitinu sjálfur en að vera til staðar skiptir öllu máli. Ég er til staðar fyrir sjúklinga mína á þeirra erfiðustu tímum, ég reyni að gera allt sem ég get til að aðstoða þá, þannig að þeim og fjölskyldu þeirra líði sem best. Hver dagur er krefjandi, ég veit aldrei hvað bíður mín þegar ég mæti til vinnu. Ég get verið með marga mismunandi sjúklinga. Sumir eru inniliggjandi í lyfjameðferð, aðrir í verkjastillingu, geislum, einkennameðferð og svo sinni ég deyjandi fólki. Allt þetta er mikilvægt og krefjandi. Ég veit ekki hversu margar vaktir ég hef unnið þar sem ég næ varla að fá mér vatnssopa eða fara á klósettið. Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég þarf að borða og drekka í vinnunni. Aftur á móti er staðreyndin sú að þegar mikið er að gera, sjúklingur er að krassa eða líður illa, þá snýst málið fyrst og fremst að vera til staðar fyrir sjúklinginn og sinna honum. Það að fá sér vatnssopa situr á hakanum þar til færi gefst. Sjúklingurinn og hans þarfir er nr. 1,2 og 3, alltaf. Í dag mætti ég til vinnu eftir rúmlega viku frí. Hugurinn reikar, mig langar til að vinna áfram á 11E, ég hef ekki sagt upp störfum. Það þýðir ekki að ég sé sátt við þau kjör sem eru í boði, þvert á móti. Mig langar ekki að vinna við hvað sem er, mig langar að vinna við að hjúkra fólki. Það gefur mér svo mikið. Mig langar ekki að fara úr landi, ég vil vera á 11E, einnig væri óskandi að dagvinna væri kostur fyrir þá sem það kjósa. Það á ekki að vera þannig að hjúkrunarfræðingar þurfi að vinna kvöld og nætur, jól og páska til að fá laun í takt við menntun og ábyrgð. Hins vegar reikar hugurinn, ég sit og skoða annað háskólanám, en alltaf kemst ég að sömu niðurstöðu, hjúkrun er mitt fag. Ég veit ég stend mig vel, sjúklingar mínir og aðstandendur eru þakklátir og hrósa mér oft og tíðum, það eru forréttindi og gefur mér mikið. Ég er oft spurð hvernig ég geti unnið á krabbameinsdeild, ætli þetta sé ekki stór hluti þess að ég er í þessu starfi sem og allt frábæra fólkið sem ég vinn með! Hver lokaákvörðun mín verður veit ég ekki. Ég veit bara að ég er leið yfir því að þessa dagana gleðst ég ekki yfir því að vera hjúkrunarfræðingur. Þrátt fyrir að elska starfið mitt, það ríkir svo mikil reiði yfir því hversu lítið menntunin, starfið og ábyrgðin sem því fylgir er metin! Anna Karen Þórisdóttir, hjúkrunarfræðingur á krabbameinsdeild 11E á Landspítalanum á Hringbraut.
Skoðun Menntamál íslenskra grunnskólabarna hafa verið til umfjöllunar – sem er vel. Miklu verra er tilefnið Karen Rúnarsdóttir skrifar
Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson skrifar
Skoðun Óboðlegt ástand á Landspítala – okkar sjónarhorn Hildur Jónsdóttir,Einar Freyr Ingason,Þórir Bergsson skrifar
Skoðun Stöðvum helvíti á jörðu Birna Þórarinsdóttir,Bjarni Gíslason,Gísli Rafn Ólafsson,Sigríður Schram,Stella Samúelsdóttir,Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar
Skoðun Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson skrifar