Konurnar sem sigruðu heiminn Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar 4. júlí 2014 08:36 Eitt kvöld í vikunni var ég staðráðin í því að fara snemma að sofa. Svo gerðist það. Ég fann heimildarmynd sem ég þurfti að horfa á. Helst strax í gær. Heimildarmynd um konur sem mótuðu æsku mína. Konur sem ég elskaði meira en lífið sjálft þegar ég var akfeitt ungmenni að alast upp í Fellunum. Heimildarmynd um stúlknasveitina Spice Girls. Ég var tólf ára þegar Spice Girls var stofnuð. Ég gleymi því aldrei þegar ég beið í óþreyju eftir Nágrönnum einn sumardag, með kexmylsnu niður á höku, og myndband við lagið Wannabe kom á skjáinn. Þær náðu mér strax. Og þær héldu mér til ársins 1998 þegar uppáhaldið mitt, Geri Halliwell, yfirgaf sveitina. Ég hélt samt að þær ættu ást mína ekki lengur. Þar skjátlaðist mér. Við áhorf heimildarmyndarinnar helltist nostalgían yfir mig. Gömlu myndbrotin, sem ég hafði horft á aftur og aftur á útjöskuðum VHS-spólum, fóru með mig til baka í tímann og ég felldi meira að segja tár. Alveg nokkur. Ég uppgötvaði nefnilega að ég hafði vanmetið Kryddpíurnar. Þær voru mín fyrirmynd þegar ég var að alast upp og þvílíkar fyrirmyndir. Þær gerðu bara nákvæmlega það sem þær vildu. Þær komu fram við alla eins, hvort sem það var Nelson Mandela eða Jói litli í hornbúðinni. Stundum voru þær kappklæddar, stundum voru þær léttklæddar – það fór allt eftir veðri og vindum. Þær voru alltaf með húmorinn í lagi. Og þær voru, eins og Victoria Beckham segir sjálf í heimildarmyndinni, bara venjulegar, lágvaxnar, breskar stelpur sem litu ágætlega út eftir nokkra klukkutíma í sminki. Langt var liðið á nóttina þegar ég rankaði við mér, grátbólgin og full fortíðarþrár, og myndin búin. Mest langaði mig til að hlaupa fram á náttfötunum, vekja barnunga dóttur mína, draga fram gömlu VHS-spólurnar og sýna henni þessi kjarnakvendi. Konur sem reyndu ekki sí og æ að hneyksla til að vekja á sér athygli. Konur sem þurftu ekki að snerta hvor aðra kynferðislega til að selja plötur. Bara venjulegar konur sem ætluðu að sigra heiminn. Og gerðu það. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Lilja Katrín Gunnarsdóttir Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun
Eitt kvöld í vikunni var ég staðráðin í því að fara snemma að sofa. Svo gerðist það. Ég fann heimildarmynd sem ég þurfti að horfa á. Helst strax í gær. Heimildarmynd um konur sem mótuðu æsku mína. Konur sem ég elskaði meira en lífið sjálft þegar ég var akfeitt ungmenni að alast upp í Fellunum. Heimildarmynd um stúlknasveitina Spice Girls. Ég var tólf ára þegar Spice Girls var stofnuð. Ég gleymi því aldrei þegar ég beið í óþreyju eftir Nágrönnum einn sumardag, með kexmylsnu niður á höku, og myndband við lagið Wannabe kom á skjáinn. Þær náðu mér strax. Og þær héldu mér til ársins 1998 þegar uppáhaldið mitt, Geri Halliwell, yfirgaf sveitina. Ég hélt samt að þær ættu ást mína ekki lengur. Þar skjátlaðist mér. Við áhorf heimildarmyndarinnar helltist nostalgían yfir mig. Gömlu myndbrotin, sem ég hafði horft á aftur og aftur á útjöskuðum VHS-spólum, fóru með mig til baka í tímann og ég felldi meira að segja tár. Alveg nokkur. Ég uppgötvaði nefnilega að ég hafði vanmetið Kryddpíurnar. Þær voru mín fyrirmynd þegar ég var að alast upp og þvílíkar fyrirmyndir. Þær gerðu bara nákvæmlega það sem þær vildu. Þær komu fram við alla eins, hvort sem það var Nelson Mandela eða Jói litli í hornbúðinni. Stundum voru þær kappklæddar, stundum voru þær léttklæddar – það fór allt eftir veðri og vindum. Þær voru alltaf með húmorinn í lagi. Og þær voru, eins og Victoria Beckham segir sjálf í heimildarmyndinni, bara venjulegar, lágvaxnar, breskar stelpur sem litu ágætlega út eftir nokkra klukkutíma í sminki. Langt var liðið á nóttina þegar ég rankaði við mér, grátbólgin og full fortíðarþrár, og myndin búin. Mest langaði mig til að hlaupa fram á náttfötunum, vekja barnunga dóttur mína, draga fram gömlu VHS-spólurnar og sýna henni þessi kjarnakvendi. Konur sem reyndu ekki sí og æ að hneyksla til að vekja á sér athygli. Konur sem þurftu ekki að snerta hvor aðra kynferðislega til að selja plötur. Bara venjulegar konur sem ætluðu að sigra heiminn. Og gerðu það.