Þegar örlögin grípa inn í Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 7. febrúar 2014 06:00 Íslenskir íþróttamenn munu vafalítið fá væna gæsahúð þegar Vetrarólympíuleikarnir verða settir í borginni Sotsjí við Svartahaf síðar í dag. Eftir margra ára þrotlausar æfingar með langtímamarkið í huga er draumurinn orðinn að veruleika. Reyndar ekki hjá öllum. Akureyringurinn María Guðmundsdóttir, besta svigkona Íslands, féll í þýskri skíðabrekku á mánudaginn. Krossband að líkindum slitið í hné og ballið búið í bili. Engin Rússlandsferð. Það sorglega er að skíðakonan, sem verður 21 árs á árinu, var einnig nálægt því að komast á leikana í Vancouver í Kanada fyrir fjórum árum en meiðsli og kvótaskilyrði komu í veg fyrir það. Ég hitti Maríu í fyrsta og eina skiptið hingað til fyrir tveimur vikum í sendiráði Rússa í Garðastræti. Þá var verið að tilkynna hverjir færu til Rússlands fyrir hönd Íslands og var skíðakonan brosmilda vægast sagt spennt. Eftir samtal okkar er ég viss um að þar fer afar metnaðarfull stúlka með stórt hjarta. Ekki minnkaði álit mitt á henni þegar ég ræddi við hana daginn eftir slysið. Þrátt fyrir að vera skiljanlega í molum reyndi María að finna jákvæða hlið á málinu. Erla Ásgeirsdóttir, mjög góð vinkona hennar, fengi að fara í staðinn sem væri frábært fyrir hana. Fyrirmyndarviðhorf hjá afrekskonu skömmu eftir mikið áfall. María hefur ekki ákveðið hvað taki við. Hún útilokar ekki að leggja skíðin á hilluna sem hefur því miður verið algengt hjá íslensku skíðafólki upp úr tvítugu. María hafði hins vegar sýnt það í vetur að hún væri til alls líkleg, tók miklum framförum, og vonandi fyrir íslenskt íþróttalíf að hún snúi aftur í brekkurnar. Mestu skiptir þó auðvitað að hún taki þá ákvörðun sem henni líður best með sjálfri. Það gildir um íþróttafólk sem annað fólk. Slíka ákvörðun þarf ekki að taka í flýti. Þegar áfall dynur yfir er í lagi að gefa sér tíma, velta málunum fyrir sér og taka ákvörðun í sátt við sjálfan sig. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun
Íslenskir íþróttamenn munu vafalítið fá væna gæsahúð þegar Vetrarólympíuleikarnir verða settir í borginni Sotsjí við Svartahaf síðar í dag. Eftir margra ára þrotlausar æfingar með langtímamarkið í huga er draumurinn orðinn að veruleika. Reyndar ekki hjá öllum. Akureyringurinn María Guðmundsdóttir, besta svigkona Íslands, féll í þýskri skíðabrekku á mánudaginn. Krossband að líkindum slitið í hné og ballið búið í bili. Engin Rússlandsferð. Það sorglega er að skíðakonan, sem verður 21 árs á árinu, var einnig nálægt því að komast á leikana í Vancouver í Kanada fyrir fjórum árum en meiðsli og kvótaskilyrði komu í veg fyrir það. Ég hitti Maríu í fyrsta og eina skiptið hingað til fyrir tveimur vikum í sendiráði Rússa í Garðastræti. Þá var verið að tilkynna hverjir færu til Rússlands fyrir hönd Íslands og var skíðakonan brosmilda vægast sagt spennt. Eftir samtal okkar er ég viss um að þar fer afar metnaðarfull stúlka með stórt hjarta. Ekki minnkaði álit mitt á henni þegar ég ræddi við hana daginn eftir slysið. Þrátt fyrir að vera skiljanlega í molum reyndi María að finna jákvæða hlið á málinu. Erla Ásgeirsdóttir, mjög góð vinkona hennar, fengi að fara í staðinn sem væri frábært fyrir hana. Fyrirmyndarviðhorf hjá afrekskonu skömmu eftir mikið áfall. María hefur ekki ákveðið hvað taki við. Hún útilokar ekki að leggja skíðin á hilluna sem hefur því miður verið algengt hjá íslensku skíðafólki upp úr tvítugu. María hafði hins vegar sýnt það í vetur að hún væri til alls líkleg, tók miklum framförum, og vonandi fyrir íslenskt íþróttalíf að hún snúi aftur í brekkurnar. Mestu skiptir þó auðvitað að hún taki þá ákvörðun sem henni líður best með sjálfri. Það gildir um íþróttafólk sem annað fólk. Slíka ákvörðun þarf ekki að taka í flýti. Þegar áfall dynur yfir er í lagi að gefa sér tíma, velta málunum fyrir sér og taka ákvörðun í sátt við sjálfan sig.