Að duga eða drepast að hætti fortíðar Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 25. október 2012 00:01 Frankenweenie Leikstjórn: Tim Burton. Leikarar: Charlie Tahan, Winona Ryder, Catherine O'Hara, Martin Short, Martin Landau, Robert Capron, Frank Welker og Atticus Shaffer. Það er dugnaður í Tim Burton og aðeins hálfu ári eftir Dark Shadows færir hann okkur Frankenweenie, hrollvekjandi stop-motion fjölskyldumynd í svarthvítri þrívídd. Myndina byggir hann á samnefndri stuttmynd sinni frá árinu 1984, og segir frá ungum dreng sem vekur dauðan hund sinn til lífsins að hætti vísindaskáldsagna fortíðar. Þessi vandaða mynd inniheldur öll helstu höfundareinkenni leikstjórans og því ætti það ekki að koma á óvart að yngstu börnin gætu orðið skelkuð á köflum. Burton vísar í gamlar skrímslamyndir eins og hann eigi lífið að leysa og fyrir spekinga í hryllingsfræðum er þetta þrælskemmtilegt. Á köflum er samt eins og Disney (framleiðandi myndarinnar) hafi skipt sér of mikið af. Fyrst þeir samþykktu litleysið fannst mér ég geta átt von á hverju sem er, en Frankenweenie heldur sig mestmegnis á troðnum slóðum. Útfærsla leikbrúðanna og öll listræn stjórnun er til fyrirmyndar. Þetta þykja seint tíðindi þegar um þennan leikstjóra er að ræða, en ég hafði gaman af því að sjá glitta í grófleika hér og þar, en mér hefur þótt Burton helst til slípaður í seinni tíð. Tónlistin eftir Danny Elfman (nema hvað) olli þó vonbrigðum og líkt og þegar börn masa í kennslustund finnst mér einhver þurfa að stía þeim kumpánum í sundur. Af nokkrum minniháttar göllum var fyrirsjáanlegur endirinn samt það eina sem angraði mig virkilega. Burton virtist stefna í að brjóta eina stærstu óskrifuðu reglu barnamyndanna, en sneri svo við rétt við marklínuna. Svekkjandi. Þetta hefði getað orðið frábær mynd. Niðurstaða: Fyndin, falleg, en skortir hugrekkið sem þarf til að verða frábær. Gagnrýni Mest lesið Flaug alla leið frá Ástralíu til að heimsækja Eiðistorg Lífið Fréttatían: Gömul mannshvörf, rukkanir og gos Lífið Khalid kemur út úr skápnum Lífið Vængir, bjór og lófaklapp þegar Kaninn var forsýndur Lífið Sykurlausar og dísætar smákökur Lífið Óhugnanlegt neyðarlínusímtal: „Hann var bara dáinn“ Lífið Jay Leno illa leikinn og með lepp Lífið Skautasvellið opnað í tíunda sinn Lífið Frumsýning á Vísi: Villi Vill fer á kostum í tónlistarmyndbandi Luigi Tónlist „Þetta var það erfitt, að við vorum öll dofin“ Lífið Fleiri fréttir Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira
Frankenweenie Leikstjórn: Tim Burton. Leikarar: Charlie Tahan, Winona Ryder, Catherine O'Hara, Martin Short, Martin Landau, Robert Capron, Frank Welker og Atticus Shaffer. Það er dugnaður í Tim Burton og aðeins hálfu ári eftir Dark Shadows færir hann okkur Frankenweenie, hrollvekjandi stop-motion fjölskyldumynd í svarthvítri þrívídd. Myndina byggir hann á samnefndri stuttmynd sinni frá árinu 1984, og segir frá ungum dreng sem vekur dauðan hund sinn til lífsins að hætti vísindaskáldsagna fortíðar. Þessi vandaða mynd inniheldur öll helstu höfundareinkenni leikstjórans og því ætti það ekki að koma á óvart að yngstu börnin gætu orðið skelkuð á köflum. Burton vísar í gamlar skrímslamyndir eins og hann eigi lífið að leysa og fyrir spekinga í hryllingsfræðum er þetta þrælskemmtilegt. Á köflum er samt eins og Disney (framleiðandi myndarinnar) hafi skipt sér of mikið af. Fyrst þeir samþykktu litleysið fannst mér ég geta átt von á hverju sem er, en Frankenweenie heldur sig mestmegnis á troðnum slóðum. Útfærsla leikbrúðanna og öll listræn stjórnun er til fyrirmyndar. Þetta þykja seint tíðindi þegar um þennan leikstjóra er að ræða, en ég hafði gaman af því að sjá glitta í grófleika hér og þar, en mér hefur þótt Burton helst til slípaður í seinni tíð. Tónlistin eftir Danny Elfman (nema hvað) olli þó vonbrigðum og líkt og þegar börn masa í kennslustund finnst mér einhver þurfa að stía þeim kumpánum í sundur. Af nokkrum minniháttar göllum var fyrirsjáanlegur endirinn samt það eina sem angraði mig virkilega. Burton virtist stefna í að brjóta eina stærstu óskrifuðu reglu barnamyndanna, en sneri svo við rétt við marklínuna. Svekkjandi. Þetta hefði getað orðið frábær mynd. Niðurstaða: Fyndin, falleg, en skortir hugrekkið sem þarf til að verða frábær.
Gagnrýni Mest lesið Flaug alla leið frá Ástralíu til að heimsækja Eiðistorg Lífið Fréttatían: Gömul mannshvörf, rukkanir og gos Lífið Khalid kemur út úr skápnum Lífið Vængir, bjór og lófaklapp þegar Kaninn var forsýndur Lífið Sykurlausar og dísætar smákökur Lífið Óhugnanlegt neyðarlínusímtal: „Hann var bara dáinn“ Lífið Jay Leno illa leikinn og með lepp Lífið Skautasvellið opnað í tíunda sinn Lífið Frumsýning á Vísi: Villi Vill fer á kostum í tónlistarmyndbandi Luigi Tónlist „Þetta var það erfitt, að við vorum öll dofin“ Lífið Fleiri fréttir Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira