Drápsleikir dátanna Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 7. júní 2011 07:00 Ekki hefur það farið sérstaklega hátt í fjölmiðlum, en undanfarna daga hafa nokkur hundruð manns leikið sér í stríðsleik hér á landi. Settar hafa verið á svið sem „raunverulegastar aðstæður" svo dátarnir venjist því sem best hvernig er að drepa aðra dáta. Líklega hafa þó margir þeirra nokkra reynslu í því. Til að kóróna stráksskapinn heitir þessi leikur Norðurvíkingur, en byssuleikurinn hefur verið haldinn reglulega hér á landi frá árinu 1991. Kostnaður íslenska ríkisins í ár nemur 30 milljónum króna. Á meðan Natódátarnir leika sér í drápsleikjum á Íslandi standa kollegar þeirra í alvöru drápum um allan heim. Þeir eru til dæmis að sprengja fólk í Líbíu þessa dagana, allt með stuðningi Íslands. Reyndar er fjöldi landa þar sem þeir munu aldrei drepa fólk og valdhafar fara sínu fram hvað sem líður mannréttindabrotum. Hneykslan hins velmektandi vestræna heims fer nefnilega oftar en ekki saman við hagsmuni hinna vestrænu ríkja og erum við Íslendingar ekki undanskildir þar. Og á meðan dátarnir drepa ekki fólk í fjarlægum löndum leika þeir sér í drápsleikjum á Íslandi. Það ríkir merkilegt sinnuleysi um þessa stríðsleiki hér á landi. Þeir sem þeim mótmæla eru taldir bláeygir sakleysingjar sem ekki skilja hvernig heimurinn er skrúfaður saman. Staðreyndin er hins vegar sú að drápstól eru drápstól og hermenn hermenn, hvar í heiminum sem þeir eru. Hér á landi er það sport að fara með börnin og skoða herskip, að ekki sé nú talað um herþotur. Kannski væri réttast að um borð væru myndir af fórnarlömbunum, sundurtættum líkum og grátandi mæðrum. Kannski það mundi duga til að Íslendingar gerðu sér grein fyrir því til hvers drápstól eru gerð. Það er þó allsendis óvíst að það mundi duga til. Trauðla verður friður í heiminum í bráð. Tækifærinu sem endalok Kalda stríðsins buðu upp á til að byggja upp friðsælli heim var fórnað á altari hagsmuna hinna vestrænu ríkja. Þar ber Ísland sína ábyrgð. Ekki er ástæða til bjartsýni í þessum efnum þegar litið er til þess að við ákvarðanir um innrásir og loftárásir á önnur lönd virðist mönnum fyrirmunað að læra af sögunni. Gúbbífiskaminnið ræður ríkjum og alltaf skal árás vera eina rétta svarið akkúrat núna; þó að dæmin séu mýmörg um hvernig hlutir klúðruðust áður. Og á meðan það þykir eðlilegasti hlutur í heimi að í litlu, herlausu landi, sem ekki stafar ógn af neinum, leiki sér hundruð morðmenna með byssur og sprengjutól; tja, þá er ekki von á friðvænlegri heimi í bráð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir Skoðun Reynir Samband sveitarfélaga að spilla gerð kennarasamninga? Ragnar Þór Pétursson Skoðun Gekk ég yfir sjó og land og ríkisstofnanir líka Magnús Guðmundsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun
Ekki hefur það farið sérstaklega hátt í fjölmiðlum, en undanfarna daga hafa nokkur hundruð manns leikið sér í stríðsleik hér á landi. Settar hafa verið á svið sem „raunverulegastar aðstæður" svo dátarnir venjist því sem best hvernig er að drepa aðra dáta. Líklega hafa þó margir þeirra nokkra reynslu í því. Til að kóróna stráksskapinn heitir þessi leikur Norðurvíkingur, en byssuleikurinn hefur verið haldinn reglulega hér á landi frá árinu 1991. Kostnaður íslenska ríkisins í ár nemur 30 milljónum króna. Á meðan Natódátarnir leika sér í drápsleikjum á Íslandi standa kollegar þeirra í alvöru drápum um allan heim. Þeir eru til dæmis að sprengja fólk í Líbíu þessa dagana, allt með stuðningi Íslands. Reyndar er fjöldi landa þar sem þeir munu aldrei drepa fólk og valdhafar fara sínu fram hvað sem líður mannréttindabrotum. Hneykslan hins velmektandi vestræna heims fer nefnilega oftar en ekki saman við hagsmuni hinna vestrænu ríkja og erum við Íslendingar ekki undanskildir þar. Og á meðan dátarnir drepa ekki fólk í fjarlægum löndum leika þeir sér í drápsleikjum á Íslandi. Það ríkir merkilegt sinnuleysi um þessa stríðsleiki hér á landi. Þeir sem þeim mótmæla eru taldir bláeygir sakleysingjar sem ekki skilja hvernig heimurinn er skrúfaður saman. Staðreyndin er hins vegar sú að drápstól eru drápstól og hermenn hermenn, hvar í heiminum sem þeir eru. Hér á landi er það sport að fara með börnin og skoða herskip, að ekki sé nú talað um herþotur. Kannski væri réttast að um borð væru myndir af fórnarlömbunum, sundurtættum líkum og grátandi mæðrum. Kannski það mundi duga til að Íslendingar gerðu sér grein fyrir því til hvers drápstól eru gerð. Það er þó allsendis óvíst að það mundi duga til. Trauðla verður friður í heiminum í bráð. Tækifærinu sem endalok Kalda stríðsins buðu upp á til að byggja upp friðsælli heim var fórnað á altari hagsmuna hinna vestrænu ríkja. Þar ber Ísland sína ábyrgð. Ekki er ástæða til bjartsýni í þessum efnum þegar litið er til þess að við ákvarðanir um innrásir og loftárásir á önnur lönd virðist mönnum fyrirmunað að læra af sögunni. Gúbbífiskaminnið ræður ríkjum og alltaf skal árás vera eina rétta svarið akkúrat núna; þó að dæmin séu mýmörg um hvernig hlutir klúðruðust áður. Og á meðan það þykir eðlilegasti hlutur í heimi að í litlu, herlausu landi, sem ekki stafar ógn af neinum, leiki sér hundruð morðmenna með byssur og sprengjutól; tja, þá er ekki von á friðvænlegri heimi í bráð.