Sælir eru einfaldir Kolbeinn Óttarsson Proppe skrifar 12. ágúst 2009 00:01 Raunveruleikinn er fyrirbæri sem oft og tíðum er ofmetið. Þannig getur það verið mun auðveldara að lifa lífinu í þeirri von að hlutirnir æxlist eftir þeim formerkjum sem manni sjálfum líkar, en að horfast í augu við blákaldan veruleikann; sumsé að oftar en ekki er þetta allt saman ansi skítt. Ósanngjarnt. Gremjulegt. Og þó að vissulega geti verið fínt að loka augunum fyrir því og treysta á að lífið geti einfaldlega ekki verið svona ósanngjarnt, þá er það ekki mjög gefandi afstaða. Ansi margir virðast undanfarið hafa fengið heimsókn frá raunveruleikanum. Þannig furða margir sig á því að það hafi verið höfuðmarkmið kapítalistanna sem áttu peninga fyrir hrunið að eignast meiri peninga. Menn spyrja sig í forundran að því hvort það hafi verið aðalmarkmiðið? Voru menn virkilega bara að hugsa um að græða meiri peninga fyrir sjálfan sig og sáust ekki fyrir í gerðum sínum að öðru leyti? Sú mýta hafði nefnilega skotið rótum að íslensku kapítalistarnir væru ólíkir öllum öðrum í heiminum. Þeir væru ekki bara klárari, þeir bæru hag lands og þjóðar fyrir brjósti. Og þess vegna myndi eigin gróðavon aldrei verða þjóðarhag ofar. Þess vegna vöknuðu sumir upp við vondan draum þegar þeir áttuðu sig á því að sama hreyfiafl réði gjörðum íslenskra auðmanna sem annarra slíkra; að græða meiri peninga. Þetta hefðu allir átt að sjá, en glýja gullsins getur verið blindandi. Eins virðast ansi margir trúa því að sanngirnissjónarmið ráði í samskiptum ríkja á millum. Það að öflugri ríki kúski hin veikari til hlýðni tilheyri horfnum tíma, þegar „real"-pólitíkin réði ríkjum. Nútíma utanríkispólitík snúist um að færa nógu sterk rök fyrir máli sínu; nokkurs konar milliríkja-Morfís. Mögulega geti eiginhagsmunir ráðið ríkjum, en alls ekki á milli vestrænna vinaþjóða. Þar muni sanngirnin ein ríkja. Þeir sem hafa þá skoðun þyrftu að leggja við hlustir þegar veruleikinn ræskir sig og átta sig á því að ansi lítið hefur breyst í henni versu. Hinir sterku kúga enn þá veikari og auðmenn sækjast fyrst og fremst eftir frekari auði. Fyrir sjálfa sig. Raunveruleikinn getur stundum verið fjandanum ósanngjarnari, en valið við hann er blekkingin. Og hún dugar ekki til lengdar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Að vera ung kona á Íslandi árið 2024 Eden Ósk Eyjólfsdóttir Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Þegar Vestfjörðum gengur vel, gengur Íslandi vel Jón Páll Hreinsson Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun
Raunveruleikinn er fyrirbæri sem oft og tíðum er ofmetið. Þannig getur það verið mun auðveldara að lifa lífinu í þeirri von að hlutirnir æxlist eftir þeim formerkjum sem manni sjálfum líkar, en að horfast í augu við blákaldan veruleikann; sumsé að oftar en ekki er þetta allt saman ansi skítt. Ósanngjarnt. Gremjulegt. Og þó að vissulega geti verið fínt að loka augunum fyrir því og treysta á að lífið geti einfaldlega ekki verið svona ósanngjarnt, þá er það ekki mjög gefandi afstaða. Ansi margir virðast undanfarið hafa fengið heimsókn frá raunveruleikanum. Þannig furða margir sig á því að það hafi verið höfuðmarkmið kapítalistanna sem áttu peninga fyrir hrunið að eignast meiri peninga. Menn spyrja sig í forundran að því hvort það hafi verið aðalmarkmiðið? Voru menn virkilega bara að hugsa um að græða meiri peninga fyrir sjálfan sig og sáust ekki fyrir í gerðum sínum að öðru leyti? Sú mýta hafði nefnilega skotið rótum að íslensku kapítalistarnir væru ólíkir öllum öðrum í heiminum. Þeir væru ekki bara klárari, þeir bæru hag lands og þjóðar fyrir brjósti. Og þess vegna myndi eigin gróðavon aldrei verða þjóðarhag ofar. Þess vegna vöknuðu sumir upp við vondan draum þegar þeir áttuðu sig á því að sama hreyfiafl réði gjörðum íslenskra auðmanna sem annarra slíkra; að græða meiri peninga. Þetta hefðu allir átt að sjá, en glýja gullsins getur verið blindandi. Eins virðast ansi margir trúa því að sanngirnissjónarmið ráði í samskiptum ríkja á millum. Það að öflugri ríki kúski hin veikari til hlýðni tilheyri horfnum tíma, þegar „real"-pólitíkin réði ríkjum. Nútíma utanríkispólitík snúist um að færa nógu sterk rök fyrir máli sínu; nokkurs konar milliríkja-Morfís. Mögulega geti eiginhagsmunir ráðið ríkjum, en alls ekki á milli vestrænna vinaþjóða. Þar muni sanngirnin ein ríkja. Þeir sem hafa þá skoðun þyrftu að leggja við hlustir þegar veruleikinn ræskir sig og átta sig á því að ansi lítið hefur breyst í henni versu. Hinir sterku kúga enn þá veikari og auðmenn sækjast fyrst og fremst eftir frekari auði. Fyrir sjálfa sig. Raunveruleikinn getur stundum verið fjandanum ósanngjarnari, en valið við hann er blekkingin. Og hún dugar ekki til lengdar.
Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun
Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun