Sökudólgar miðbæjarvandans 12. september 2007 00:01 Fáir hrekkir eru fyndnari í fertugsafmælum en að sýna hallærislega myndaseríu af afmælisbarninu frá æskuárum. Á þeim sjást ómótstæðilegar hárgreiðslur og glæsilegir herðapúðar að ógleymdri sífelldri sígarettu á milli fingra. Við vorum ekkert smá töff í menntó og strompreyktum við öll tækifæri. Forstofa skólans gegndi hlutverki reykherbergis og var þar með samkomustaður skemmtilega fólksins. Frelsið til reykinga hefur horfið með ljóshraða og við erum næstum öll löngu hætt. Ég veit varla lengur hvaða örfáir vinir mínir reykja enn þá því fólk laumast með það eins og þýfi. Þegar vinnustaðurinn varð reyklaus hvarf fyrsta skjólið og þá var gott að eiga góða úlpu. En svo varð lóðin líka reyklaus. Makinn hætti og setti lögbann á heimilisreykingar. Börnin stara ásakandi á hið sakbitna foreldri sem hímir á svölunum í norðangarra og reynir þrátt fyrir niðurlæginguna að halda dálitlum myndugleika. Svipt síðasta víginu, félagslegum reykingum á kaffihúsum, halda sumir enn þá tryggð þótt öll spjót standi á þeim. Ekki má lengur reykja í vinnunni, ekki heima, ekki í bílnum auðvitað, alls ekki í heimsóknum og ekki einu sinni á barnum. Til að mega reykja inni við þarf að fara til austantjaldslanda. Seigla hins dygga reykingafólks er aðdáunarverð. Að norpa úti að meðaltali tuttugu sinnum á dag í sjö mínútur hverju sinni gerir vikulega meira en tvo heila vinnudaga. Þetta sýnir afburða karakterstyrk við hörmulegar aðstæður. Við sem pússum geislabauginn yfir að vera hætt getum líklega fæst státað af þvílíkri einbeitingu. Ekki aðeins fylgir athyglisbrestur reykleysinu, heldur hefur reykingabannið á skemmtistöðum haft afleitar afleiðingar fyrir drykkjusiði mína. Í tæru fjallaloftinu er nú fátt skemmtilegra en að hanga á barnum. Án nokkurra sönnunargagna finnst mér líklegt að fleiri handhafar geislabauga séu mér um þessar mundir samferða í ræsið. Kannski samanstendur miðbæjarósóminn bara af reyklausu fólki sem fær loks útrás fyrir djammþörfina eftir marga ára bælingu. Ef svo er mun ástandið róast sjálfkrafa um leið og kólnar. Við höfum nefnilega ekki þjálfun reykingafólksins til að skjálfa af kulda fyrir fíknina. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Er loftlagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Tvær leiðir færar til þess að skóli fyrir alla geti virkað Íris Björk Eysteinsdóttir Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson Skoðun Skrift er málið Guðbjörg Rut Þórisdóttir Skoðun
Fáir hrekkir eru fyndnari í fertugsafmælum en að sýna hallærislega myndaseríu af afmælisbarninu frá æskuárum. Á þeim sjást ómótstæðilegar hárgreiðslur og glæsilegir herðapúðar að ógleymdri sífelldri sígarettu á milli fingra. Við vorum ekkert smá töff í menntó og strompreyktum við öll tækifæri. Forstofa skólans gegndi hlutverki reykherbergis og var þar með samkomustaður skemmtilega fólksins. Frelsið til reykinga hefur horfið með ljóshraða og við erum næstum öll löngu hætt. Ég veit varla lengur hvaða örfáir vinir mínir reykja enn þá því fólk laumast með það eins og þýfi. Þegar vinnustaðurinn varð reyklaus hvarf fyrsta skjólið og þá var gott að eiga góða úlpu. En svo varð lóðin líka reyklaus. Makinn hætti og setti lögbann á heimilisreykingar. Börnin stara ásakandi á hið sakbitna foreldri sem hímir á svölunum í norðangarra og reynir þrátt fyrir niðurlæginguna að halda dálitlum myndugleika. Svipt síðasta víginu, félagslegum reykingum á kaffihúsum, halda sumir enn þá tryggð þótt öll spjót standi á þeim. Ekki má lengur reykja í vinnunni, ekki heima, ekki í bílnum auðvitað, alls ekki í heimsóknum og ekki einu sinni á barnum. Til að mega reykja inni við þarf að fara til austantjaldslanda. Seigla hins dygga reykingafólks er aðdáunarverð. Að norpa úti að meðaltali tuttugu sinnum á dag í sjö mínútur hverju sinni gerir vikulega meira en tvo heila vinnudaga. Þetta sýnir afburða karakterstyrk við hörmulegar aðstæður. Við sem pússum geislabauginn yfir að vera hætt getum líklega fæst státað af þvílíkri einbeitingu. Ekki aðeins fylgir athyglisbrestur reykleysinu, heldur hefur reykingabannið á skemmtistöðum haft afleitar afleiðingar fyrir drykkjusiði mína. Í tæru fjallaloftinu er nú fátt skemmtilegra en að hanga á barnum. Án nokkurra sönnunargagna finnst mér líklegt að fleiri handhafar geislabauga séu mér um þessar mundir samferða í ræsið. Kannski samanstendur miðbæjarósóminn bara af reyklausu fólki sem fær loks útrás fyrir djammþörfina eftir marga ára bælingu. Ef svo er mun ástandið róast sjálfkrafa um leið og kólnar. Við höfum nefnilega ekki þjálfun reykingafólksins til að skjálfa af kulda fyrir fíknina.
Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun
Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun