Lög­brot ís­lenskrar stjórn­sýslu og dóm­stóla

Dugmiklir lögmenn hafa undanfarið bent á að dómarar dæmi ekki eftir gögnum mála. Að dómarar sakfelli jafnvel menn án þess að nein haldbær gögn liggi slíku til staðfestingar. Bent hefur verið á að í ákveðnum málaflokkum skoði dómarar ekki málsgögn, dæmi eftir geðþótta og í samræmi við rangar staðalímyndir um kynin (mismuni kynjunum).

Rannsókn Helgu Völu fyrrv. Alþingismanns frá árinu 2011 leiddi í ljós að mikill munur var á því hvaða meðferð karl og kona fékk í réttarkerfinu (https://skemman.is/handle/1946/9300). Sagði hún í viðtali að allir vissu af þessu, þetta væri alkunna. Engu að síður hefur ekki verið nein viðleitni þau þrettán ár sem liðin eru til að stöðva þessa mismunun í allri málsmeðferð, allt frá lögreglu til dómstóla. Auk þess hafa komið upp dæmi þar sem svokallaðir sérfræðingar, læknar og sálfræðingar, misnota vald sitt gróflega og gefa út fölsuð vottorð eða einhliða lýsingar sem byggja ekki á neinum raunverulegum gögnum. Nýverið féll dómur yfir geðlækni sem endurtók einhliða fullyrðingar móður til að aðstoða hana í forsjármáli (Landsréttarmál nr. 321/2023), en dæmin eru ótal mörg. Siðanefnd sálfræðinga og Landlæknir kóa með slíkum brotum.

Nýlegir dómsúrskurðir undirstrika svo enn frekar að ástandið er ólíðandi. Fólki er gróflega mismunað út frá kyni sínu, og stundum falla dómar sem ganga þvert á staðreyndir mála og lög landsins.

En stöldrum aðeins við. Að dæma ekki eftir lögum, að mismuna fólki eftir kyni sínu, felur í sér alvarleg lögbrot. Í lögum um dómstóla (24.gr.) segir að dómarar skuli dæma eftir lögum. Þeir eiga ekki að dæma eftir hugsjónabylgjum eða geðþótta.

Í hegningarlögum (130. gr) er tekið fram að brot handhafa dómsvaldsins á réttlátri málsmeðferð sem ætlað er að hafa í för með sér velferðarmissi fyrir þolanda, varði við að lágmarki 2 ára fangelsi. Þegar dómarar dæma ekki eftir lögum, eða mismuna fólki út frá geðþótta eða kyni þeirra, eru þeir ekki að tryggja réttláta málsmeðferð og brjóta verulega á þeim sem sætir slíku misrétti. Hér erum við því að fjalla um mjög alvarleg lögbrot.

Hluti af vandanum er sú hugsýki sem hefur skotið rótum í takt við hugmyndafræði Metoo um að trúa eigi konum í blindni. Stórhættuleg nálgun en fyrrv. Dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, dansaði þó eftir slíkum áróðri í áróðursmyndbandi Eddu Falak, sem og háttsettur lögreglumaður, Víðir Reynisson. Þetta fólk sem á að gæta hlutleysis predikaði að hugsanalaust ætti að styðja og trúa þeim sem bera upp að hafa þolað eitthvað misjafnt. Þetta hefur leitt af sér að í samfélaginu hafa ódæmdir menn tekið út refsingu og misst vinnu og mannorð án dóms og laga, því samfélagið trúir og sakaðir taka út refsingu sína án dóms og laga. Nokkrum árum áður hafði annar Dómsmálaráðherrann, Hanna Birna Kristjánsdóttir, greitt hluta af kostnaði við brottnám barna frá Danmörku og lofað því að eftir barnsránið yrði börnunum ekki skilað. Það loforð stóð þó svo að móðirin væri framseld til Danmörku og sat þar í fangelsi. Í því máli tóku dómstólar beinan þátt í að eyðileggja mál föðurs uns hann gafst upp. Kona komst upp með brottnám barna.

Af þessu sést hvernig íslensk stjórnvöld hafa tekið beinan þátt í lögbrotum gagnvart karlmönnum og stuðningi við barnsrán, framin af konum.

Nýlegt dæmi þar sem Icelandair svipti mann atvinnu (lífsviðurværi sínu) án þess að nokkuð lægi fyrir um sannleiksgildi ásakananna, og maðurinn framdi sjálfsmorð, er dæmi um refsingar samfélagsins án dóms og laga, auk hinna mýmörgu mála KSÍ þar sem refsing fer á undan dómum. Menn eru teknir úr landsliðinu áður en mál þeirra eru skoðuð.

En verra er að dómarar eru farnir að haga sér með sama hætti, þeir eru í takti við dómstól götunnar og trúa konum í blindni og refsa einstaklingum án haldbærra gagna um sekt. Verstu dæmin eru svo brengluð, að dómarar jafnvel fullyrða um sekt einstaklinga þvert á málsgögn sem sanna sakleysi. Þegar dómarar eru farnir að dæma þvert á lög og málsgögn, þá er íslenskt réttarkerfi hrunið.

Verður nú farið yfir nokkur afgerandi dæmi um lögbrot dómara. Brot er varða við margra ára fangelsi en vegna þess að ekkert raunverulegt eftirlit er með dómurum, og samtrygging grasserar innan stéttarinnar, komast þeir upp með þessi lögbrot.

Forsjármálin

Forsjármál á Íslandi hafa lengi verið vettvangur stórfelldra lögbrota, framin á öllum stigum stjórnsýslu og dómstóla. Alþingi hefur ekki tryggt jafnan rétt barna til foreldra sinna og ekki stigið skref til að stöðva það ofbeldi sem felst í að svipta börn öðru foreldri sínu að ástæðulausu, en slíkt kallast tálmun.

Flestir þekkja eitthvert dæmi um að faðir fær lítið eða jafnvel ekkert að hitta börn sín. Lítil sem engin viðbrögð hafa verið við slíkum lögbrotum og brotamanneskjur jafnan verðlaunaðar af dómstólum! Þá hljóta mæður einar forsjá, því þær hafi verið meira með börnunum (dómarar horfa fram hjá alvarlegum brotum á réttindum barna, að faðir hafi verið tálmaður og ekki fengið að hitta börnin sín!)

Tálmanir og barnsrán

Hundruð kvenna tálma og halda börnum frá feðrum sínum án réttlætingar. Sumar hafa numið börn á brott frá heimalandi barnanna og íslenskt réttarkerfi hefur ekki brugðist við. Kærum tengdum slíkum lögbrotum hefur verið vísað frá.

En annað gildir um karlmann sem heldur barni frá móður. Þar mismunar lögregla og dómstólar kynjunum gróflega.

Nýfallinn dómur (frétt dags. 11.okt 2024) þar sem faðir var dæmdur í 2 ára skilorðsbundið fangelsi og til greiðslu hárra bóta staðfestir hvernig lögregla og dómstólar brjóta lög og afgreiða mál ólíkt eftir því hvort kynið fremur brotin.

Til samanburðar lagði greinarhöfundur fram kæru til lögreglu fyrir staðfest brottnám barns/barnsrán (dómsúrskurður frá Finnlandi liggur fyrir til staðfestingar) en málinu var vísað frá!

Einnig var kona sýknuð sem fór af landi brott með börn, þó foreldrar færu með sameiginlega forsjá. Sjá Hæstaréttardóm nr. 27/2023.

En annað gildir þegar karlmaður á í hlut. Þá gaf lögregla út ákæru og dómari dæmdi sekt, því KARLMAÐUR framdi það sama og hundruð kvenna komast upp með.

Edda Björk var dæmd til fangelsisvistar í Noregi en ekkert bólar á að hún þurfi að taka út dóm hér á Íslandi frekar en aðrar konur sem hafa rænt börnum frá föðurfjölskyldum. Fréttir bárust jafnframt af því að þegar hún var eftirlýst hafi hluti lögreglunnar staðið með henni, haldið upplýsingum leyndum og hjálpað henni að komast undan framsali. Allt í takt við þau mýmörgu brot á málsmeðferð sem karlmenn þola innan lögreglunnar.

Meiðyrðamálin

Meiðyrðalöggjöfin á Íslandi, sem og Stjórnarskrá Íslands, veita fólki (bæði konum og körlum) vernd fyrir opinberu níði. En dómarar hafa sveigt þessi lög eftir geðþótta. Dæmi. Karlmaður, afi, sem hefur þurft að þola að hitta ekki barnabarnið sitt (tálmun), var dæmdur fyrir ummæli í garð barnsmóður sonar hans, mál E-6721/2019. Ummæli hans voru ómerkt þó afinn byggði á eigin upplifun um raunverulega siðferðislega ámælisverða hegðun frá konu. En dómstólar engu að síður dæma karlmanninn fyrir meiðyrði. Slík nauðsynleg umræða er þögguð af dómstólum!

En konur sem tjá sig út frá eigin upplifun, hafa allar verið sýknaðar.

Skoðum fleiri dæmi um lögbrot dómstóla:

María Lilja Þrastardóttir var dæmd fyrir ummæli gegn Kristínu Snæfells, meðal annars fyrir ummælin: „…tók þátt í því að láta ungt barn ljúga grófu kynferðisofbeldi upp á föður sinn í forræðis­deilu.“. í máli. E-3960/2013.

En sama kona, María Lilja Þrastardóttir var sýknuð þegar hún veittist skipulega að karlmönnum í níðherferð (samstarfskona hennar talaði um að rústa karlmönnum áður en níðummælin voru látin falla). Sagði hún meðal annars um karlmenn, sem voru nafngreindir og mynd birt af þeim: „Hér eru hrottar sem berja konur og börn að stunda grimma sögufölsun sér í hag”. Í þessu máli þekkti hún ekkert til, og sannað var að ummælin væru ósönn enda fullyrti hún án fyrirvara um fjóra menn svo ógeðfelldar sakir. Fjórir menn voru ranglega sakaðir um að berja börn! En níðummælin beindust að karlmönnum og þess vegna fékk konan klapp frá dómstólum. Hér um augljós lögbrot að ræða þar sem kynjunum er mismunað, og dómarar dæma ekki eftir lögum og dómavenjum.

Í öllum málum sem hafa komið fyrir Landsrétt hafa konur verið sýknaðar af opinberum árásum á karlmenn, þar sem þær segjast sjálfar hafa þolað eitthvað misjafnt. Engra sannanna hefur verið krafist þó í Stjórnarskrá Íslands sé þess krafist að einstaklingar ábyrgist orð sín. Sami dómari hefur setið í öllum þeim málum hjá Landsrétti sem greinarhöfundur hefur vitneskju um, og ljóst að fullyrðingar um að málum sé úthlutað tilviljanakennt hjá dómstólnum er þvættingur. Hæstiréttur hefur engin slík mál tekið fyrir og þannig kóað með dómum sem fara þvert á lög.

En þegar kona sagðist hafa þolað, fyrstu hendi, eitthvað misjafnt frá annarri konu, þá var dæmt á annan veg sbr. mál E-1548/2022. Þar fóru dómarar að lögum og dæmdu ummælin ógild. Því það var kona sem þoldi níðið, ekki karlmenn. Í því máli bar Agnes Bragadóttir upp á Aldísi Schram að hafa reynt að nauðga sér. Slík ummæli, sem hún gat ekki ábyrgst, voru dæmd dauð og ómerk því þau beindust að konu, sbr. ummælin: ”... hvernig hún reyndi að nauðga mér á læstri sjúkrastofu sinni á deild 33 geðdeild ...“ En allt annað er uppi á borðinu þegar konur bera sambærilegar eða alvarlegri ásakanir upp á karlmenn! Karlmenn má níða opinberlega samkvæmt dómstólum.

En dómarar ganga lengra en að sýkna konur fyrir ógeðfelld ummæli, þó þær geti ekki ábyrgst ummæli sín. Hugsýkin er orðin svo mikil, að trúa eigi konum, að þeir fullyrða þvert á staðreyndir mála, að konur séu „að segja frá eigin upplifun“ í takt við Metoo sannfæringuna.

Í Landsréttarmálinu 636/2022 var ítrekað sannað að sú stefnda laug að lögreglu, dómstólum og stefnuvottum. Hún meðal annars villti á sér heimildum (segist ekki vera sú sem hún er). Einnig var sannað að ásakanirnar sem viðhafðar voru opinberlega voru ósannar, að hún laug fyrir dómstólum o.s.frv. Hún lagði engin gögn fram, neitaði að mæta í skýrslutöku og hljópst undan stefnuvottum. Hún gat ekki ábyrgst ummæli sín. Dómarar ógilda samt ekki ummæli konunnar, auk þess ganga þeir enn lengra í lögbrotum sínum. Þeir beinlínis fullyrða, án nokkurra gagna og þvert á staðreyndir málsins, að konan sé að segja frá eigin upplifun. Þeir trúa í blindni, og hunsa málsgögn.

Dómstólar eru þar með orðnir dómstóll götunnar, klappstýrur í Metoo bylgjunni, en ekki dómarar. Slíkir dómarar eiga ekki að sitja í dómarasæti, þeir eiga heima í fangelsi.

Dómarar hafa í reynd ógilt meiðyrðalöggjöfina þegar þeim hentar, aðallega til að leyfa konum að níða karlmenn opinberlega. En með því brjóta þeir lög, því skv. lögum eiga þeir að dæma eftir lögum landsins!

Auga fyrir auga, hugsunin, að meintur þolandi megi meiða meintan geranda, virðist eiga upp á pallborðið hjá íslenskum dómurum. Þar að segja, ef meintur þolandi er kona.

Tjáningafrelsið

Konur á Íslandi gera opinberlega gys að karlmönnum, veitast að karlkyni í heild með upphrópunum um feðraveldi og að karlmenn séu líklegir nauðgarar. Það virðist samþykkt af samfélaginu að þær ráðist að nafngreindum einstaklingum og jafnvel börnum þeirra. Kennarar drulla yfir einstaklinga á netinu með eineltishegðun. Tjáning þeirra líðst, fjölmiðlar endurvarpa slíku níði o.s.frv.

Dósent í læknisfræði við HÍ óskaði þess að tilræðismaður Trump hefði tekist að drepa hann! Konan heldur starfi sínu. Fleiri kvenkyns starfsmenn háskólanna hafa gert gys að karlmönnum, smánað þá opinberlega og það eru engar afleiðingar. Þessum konum er jafnvel fagnað sem einhverskonar rokkstjörnum.

En þegar karlmaður, sem hafði sætt opinberu níði og verið bendlaður ranglega við ofbeldi af öfgahópi kvenna, lýsti áhyggjum sínum í lokuðum hópi, þá var hann rekinn. Ummælin voru í versta falli óheppileg. Ekkert hatur eða persónuníð, eins og konur innan háskólanna hafa gerst sekar um. Þrátt fyrir að hafa samning sem tryggði honum starfsöryggi á við ríkisstarfsmann tóku dómarar afstöðu gegn honum vegna geðþótta, þeim líkaði illa við manninn því hann hafði tjáð sig um konur. Þeir hunsuðu gögn málsins.

Mannauðsstjórinn sem svipti manninn vinnu sinni fyrir tjáningu (sem var afleiðing af opinberu níði sem hann mátti þola), hafði einmitt smættað karlmenn í fjölmörgum opinberum færslum á netinu. Það má, því hún er kona.

Karlmaður sem tjáir sig þarf að þola það að dómstólar dæmi ekki eftir staðreyndum máls. Ef dómurum líkar illa við þig, dæma þeir ekki eftir lögum og málsgögnum. Geðþóttadómar eru alvarleg lögbrot sem þó viðgangast á Íslandi!

Fíkniefnainnflutningur

Helga Vala nefnir í viðtölum eftir að birta niðurstöðu rannsókna sinna á mismunun kynjanna innan réttarkerfisins, að eitt bersýnilegasta dæmið um þessa mismunun var þegar systkini voru gripin við fíkniefnainnflutning. Það var himinn og haf á milli hversu þunga dóma þau fengu, þó þau væru bæði viðriðin sama málið! Þið getið rétt ímyndað ykkur, hvort þeirra fékk miklu þyngri dóm, karlinn eða konan …

Ofbeldismálin

Karlmenn sem eru sakaðir um eitthvað misjafnt taka strax út refsingu í samfélaginu. Fjölmiðlar hafa undafarin ár verið böðull og karlmenn hafa bæði svipt sig lífi og legið andlega laskaðir eftir. Einhliða ásakanir kvenna hafa verið birtar, en fjölmiðlar neitað að leyfa karlmönnum að segja sína sögu. Hýðingar á torgum úti virðast hafa fundið sér nýjan farveg í nútíma samfélagi.

Hjá lögreglu er brotaþolum gróflega mismunað. Karlmenn kæra ofbeldi, þar sem eru áverkar og jafnvel vitni, en málum er vísað frá.

Konur kæra ofbeldi og ítrekað eru gefnar út ákærur þar sem engin gögn liggja fyrir, ef þolandi er kona. Karlmenn eru dæmdir í fangelsi þó að orð standi á móti orði, eða jafnvel hitt, að kona viðurkenni að hafa gefið samþykki fyrir kynlífi, aldrei dregið það til baka, en eftir á að hyggja þyki henni það hafa gengið út fyrir hennar ramma. En hún sagði þó ekkert. Karlmaðurinn er dæmdur í margra ára fangelsi, því hann sá ekki inn í framtíðina. Þetta er raunverulegt dæmi úr íslensku réttarkerfi, maðurinn situr inni í fangelsi í dag.

Lögregla og dómstólar hafa gert karlmönnum nánast ómögulegt að leita réttar síns verði þeir fyrir ofbeldi. Nýfallinn dómur þar sem kona rýkur út og ræðst á karlmann er til marks um þetta. Konan viðurkennir að veitast að manninum, að hafa ýtt við honum, en maldar í móinn með að hafa ekki kýlt hann, hafi kannski rétt rekist utan í hann með hendinni. Maðurinn er með áverka í samræmi við lýsingar af ofbeldi. Konan er sýknuð! (mál. S-1112/2024).

Hugsýki dómara er sú, að fyrst maðurinn er stærri og sterkari sé varla um ofbeldi að ræða. Brengluð hugmyndafræði sem hefur þó sést áður frá fyrrv. stjórnarformanni Kvennaathvarfsins. En auðvitað geta karlmenn orðið fyrir ofbeldi þó þeir séu sterkari. Hundruð rannsókna staðfesta að karlmenn þola álíka mikið heimilisofbeldi og konur. En lögbrotin halda áfram innan lögreglu og dómstóla sem svívirða karlkyns þolendur ofbeldis. Má nefna að ríkið styður einungis við kvenkyns þolendur ofbeldis og neitar athvarfi fyrir karlmenn um fjárhagsstuðning. Misréttið er framið fyrir opnum tjöldum.

Ef karlmaður hefði rokið út og byrjað að berja konu, sem í sakleysi sínu var að skila hjóli barns þeirra, og hrint henni og kýlt, hefði sá maður 100% verið dæmdur fyrir líkamsárás. En kona, hún er sýknuð, sbr. málið hér að ofan.

Stafrænt ofbeldi/hefniklám

Enn og aftur eru brot kvenna liðin en karlmönnum refsað, þegar kemur að hefniklámi.

Í dómi Héraðsdóms Reykjaness var kona sýknuð þó hún dreifði nektarmyndum (hefndarklám) mál nr. S-1532/2022.

Karlmenn hafa þó verið dæmdir fyrir sambærileg brot sbr. mál í Héraðsdómi Reykjavíkur (S-3887/2021).

Grímulaus mismunun út frá kyni!

Kynferðisbrot

Það er eðlilegt að samfélag vilji taka á kynferðisbrotum. En slíkt má ekki gerast á kostnað réttlátrar málsmeðferðar, líkt og er orðið raunin.

Ítrekað eru gefnar út ákærur þar sem engar sannanir eru til staðar. Orð á móti orði. Nýlegt dæmi um mál fótboltamannsins Alberts Guðmundssonar vekur vissulega upp spurningar. Engin gögn studdu við kæruna. Konan sem leggur fram kæruna var margsaga og framburður í reynd mjög sérstakur þar að auki varðandi þriðja aðilann sem var á svæðinu. Konan var í sambandi og bendir Albert á að eftirsjá gæti spilað þarna rullu. En án nokkurra sannana og með mótstæðukenndan framburð barðist saksóknari samt fyrir að gefa út ákæru. Þar virðist vera persónuleg sjónarmið sem ráða för, ekki fagleg vinnubrögð.

Málið var í sviðsljósinu og dómarar sýknuðu Albert enda engin gögn. En önnur mál sem hafa ekki verið í sviðsljósinu hafa farið á annan veg. Menn eru dæmdir sekir þó engin gögn styðji við slíka dóma, og hafa dugandi lögmenn bent á þetta, sbr. Sara Pálsdóttir og Einar Gautur. Dómarar telja að konur beri enga ábyrgð á að draga samþykki til baka, og karlmenn eigi bara að vita að kona hafi breytt um skoðun án þess að láta það í ljós, og þó samþykki liggi fyrir kynlífi. Sagði í einum dómi að manninum hefði mátt vera ljóst eitthvað, sem aldrei var sagt eða gefið til kynna af konunni, hún fór sjálf úr fötum og stundaði með honum kynlíf, og hrósaði honum fyrir útlit, meðal annars í lok samfara. Ekkert bendir til þess að maðurinn hafi gert sér grein fyrir að konan væri mótfallin kynlífi, enda segir hún sjálf að hún hafi tekið þátt í athöfnunum. Konan fór að skynja atburðina sem nauðgun löngu eftir á, og talar um tómleikatilfinningu.

M.v. fyrirliggjandi gögn er ekkert sem staðfestir að maðurinn væri upplýstur um breytta afstöðu konunnar til kynlífsins. Eftirsjá er þó þekkt, fólk fær bakþanka eftir kynlíf, sérstaklega ef um einnar nætur gaman er að ræða.

Margar nauðganakærur hafa komið í framhaldi af því að kona heldur fram hjá og ætlar að bjarga andliti með að segjast hafa þolað nauðgun, sbr. nýlegt mál Alberts Guðmundssonar.

Það er stórhættulegt ef slíkir bakþankar vegna kynlífs duga til að senda menn í margra ára fangelsi, en það er þó raunin. Menn sitja inni, sem af öllum málavöxtum má ráða að hafi haft samþykki fyrir kynlífi og ekki fengið nein skilaboð um annað. Hafi í versta falli gerst sekir um að ganga harkalega fram í kynmökunum, en aldrei grunað annað en samþykki lægi fyrir.

Á sama tíma og saksóknari ýtir málum áfram í gegnum kerfið þó engin gögn liggi fyrir, er verið að vísa frá kærum karlmanna þar sem ítarleg gögn liggja til sönnunar brotunum. Um er að ræða grófa mismunun á brotaþolum. Ein tegund brota er látin skipta miklu meira máli en aðrar tegundir brota. Saksóknari virðist dansa eftir upphrópunum háværra áróðurshópa.

Saklaus uns sekt er sönnuð hugmyndafræðin er orðin að rússneskri rúllettu innan íslenskra dómstóla, þar sem dómarar þykjast geta vegið og metið orð gegn orði og fellt margra ára fangelsisdóma yfir karlmönnum án nokkurra gagna!

Nefni ég eitt afgerandi dæmi um mismunun á þyngd dóma og ólíkri sýn dómara eftir því hver þolir brotið: Karlmaður sem rak fingur upp í rass konu fékk réttilega dóm fyrir. Hann fékk 18 mánaða óskilorðsbundinn dóm (S-989/2011). En þegar fjórir sjómenn misþyrmdu 13 ára strák og tróðu fingri upp í endaþarm, fékk sá er hlaut þyngsta dóminn einungis skilorðsbundinn dóm til 3 mánaða. Þegar þolandi er karlmaður er brotið litið öðrum augum af dómstólum! Ljóst er af þessu að dómarar geta ekki dæmt af hlutleysi, svo þjakaðir af kynbundinni mismunun.

Rangar sakargiftir

Rangar ásakanir eru alvarlegur glæpur sem rústar lífi einstaklinga. Samfélagið er farið að dæma menn án aðkomu dómstóla. Fjölmiðlar útvarpa einhliða ásökunum og menn eru í framhaldi útilokaðir, missa jafnvel vinnu, vini og fjölskyldu frá sér.

Vegna þess hve alvarlegar afleiðingar rangar sakir hafa er gríðarlega mikilvægt að menn geti fengið úrlausn sinna mála hjá lögreglu og hjá dómstólum, en svo er ekki. Lögregla hefur ekkert aðhafst þegar karlmenn leggja fram kærur vegna rangra sakargifta, jafnvel í málum þar sem liggja fyrir afgerandi gögn sem sanna að um tilbúning er að ræða.

Skelfileg mál sum hver hafa endað með því að menn fyrirfara sér. En lögregla kæfir málin.

Nýlega var fjallað í DV um mál Árna Loga Sigurbjarnarsonar þar sem sannaðist að ásakanir um nauðgun gátu ekki staðist. Samt vísaði lögreglan kærum mannsins vegna rangra sakargifta frá (sonur konunnar er í lögreglunni)!

Í öðru máli er kona margsaga og lagði fram rangar ásakanir til að vinna forsjármál. Samtöl sanna að hún segist sjálf ætla að nauðga manninum, segist svo hafa nauðgað honum og ætli að gera aftur, sömu daga og hún lýgur síðar að hann hafi nauðgað henni, en man iðulega ekki eigin sögu og breytir ítrekað eftir hentugleik. En lögregla gerði ekkert þó sannað sé að hún ljúgi ítrekað að lögreglu og dómstólum.

Ungur fótboltamaður tók eigið líf eftir að stunda kynlíf inni á baðherbergi í partíi, þar sem vitni sögðu kynlífið með samþykki. Þrátt fyrir alvarlegar afleiðingar af ásökuninni sem virðist enga stoð eiga, og vitni til marks um það, er konan sýknuð.

Fleiri slík mál hafa verið kærð, með afgerandi gögnum, en öllu vísað frá.

En hvað gerist þegar kona sakar karlmann um rangar sakargiftir. Jú, málið er rannsakað, lögregla gefur út ákæru og maðurinn var dæmdur í héraðsdómi! En svo kemur í ljós, skv. nýlegum dómsúrskurði Landsréttar, að engar sannanir liggja fyrir um að maðurinn hafi í reynd farið með ósannindi.

En hvað svo sem reynist rétt í því, er þó ljóst að enn og aftur mismunar lögregla brotaþolum, og sinnir ekki röngum sakargiftum er snúa að konum og eru sannanlegar með gögnum. Öðru máli gegnir um það þegar kona segist hafa þolað slíkt athæfi, þá gefur lögregla út ákæru þó Landsréttur komist svo að þeirri niðurstöðu að brotin séu ósönnuð! (Landsréttur, 816/2023).

Fjárkúganir afleiðing af lögbrotum lögreglu

Ein afleiðing þess að lögregla og dómstólar taka ekki á röngum sakargiftum og fjölmiðlar útvarpa slíkum ásökunum opinberlega og eyðileggja líf einstaklinga, er að auðvelt verður að kúga menn um fé með hótunum um að kæra þá fyrir kynferðisbrot, eða fara með málið í fjölmiðla! Menn vita að þó þeir eru saklausir, er líf þeirra eyðilagt með slíkum ásökunum.

Þekkt mál er þegar Sigmundur Davíð varð fyrir slíkri kúgun (og annar maður steig þá fram, þolandi sömu kvenna). Einnig er þekkt að reynt var að kúga fé úr mönnum er fóru í heitan pott með Vítalíu, áður en hún fór með málið í fjölmiðla. Einnig hafði Kolbeinn Sigþórsson fótboltamaður þurft að greiða „sáttagreiðslur“ til að forðast opinberar ásakanir, en málið fór síðar í fjölmiðla engu að síður.

Greinarhöfundur getur jafnframt staðfest að hafa fengið hótun um sambærilegt, ef hann greiddi ekki konu peninga. Í miðju kynlífi krafðist hún peninga, og síðar í sms skilaboðum. Hann varð ekki við því en leitaði ekki til lögreglu, enda önnur afleiðing lögbrota lögreglunnar sú að karlmenn hætta að leita þangað með mál sín. Þeir sjá að það er tilgangslaust enda hljóta þeir ekki réttláta málsmeðferð þar.

Konur vita hvers konar skaða þær geta valdið mönnum og nota þetta ofurvald til að kúga menn um fé. Það eru sjaldan nokkrar afleiðingar slíkra lögbrota vegna viljaleysis lögreglu til að taka á röngum sakargiftum.

Morð

Sama er uppi á teningnum þegar skoðaðir eru dómar fyrir morð. Skv. umfjöllun frá árinu 2015 á Visir.is var algengasta refsing karlmanna fyrir morð 16 ár, en einungis ein kona var dæmd í svo langa vist, aðrar konur fengu mun styttri dóma.

Til að mynda var Dagbjört í svokölluðu Bátavogsmáli nýlega dæmd í einungis 10 ára fangelsi þó hún hafi pyntað og myrt fórnarlamb sitt hægum dauðadaga.

Það er óhætt að fullyrða að slíkur óhugnaður hefði verið litinn öðrum augum og dómur mun þyngri, ef karlmaður hefði átt í hlut.

Lögbrot stjórnsýslu, sýslumannsembættisins og barnavernda

Sýslumannsembættið hefur ítrekað mismunað fólki í málsmeðferð. Karlmenn sem hafa barist gegn lögbrotum mæðra sem halda börnum frá þeim hafa enga aðstoð fengið. En embættið hefur ötullega brotið gróflega gegn karlmönnum í starfi sínu með það að leiðarljósi að styðja við mæður og eyðileggja málsmeðferð feðra. Fjöldi karlmanna hefur vitnað um það ranglæti sem líðst innan stofnunarinnar.

Var bent á eitt slíkt lögbrot í dómi (bráðabirgðaúrskurður), um að sýslumaður fór ekki að barnalögum. Slíkt hafði skelfilegar afleiðingar og rústaði réttarstöðu föður, sem hafði lögheimili en barninu var haldið frá heimili sínu. Dómsmálaráðuneytið úrskurðaði jafnvel að Sýslumaður hefði ekki mátt loka sáttameðferð, en dómstólar skeyttu engu þó faðir hefði þolað slík brot og héldu sjálfir áfram svipuðum brotum með því að gera móður kleift að halda barni að mestu frá föður (faðir var samt með lögheimili) og styrkja þannig áfram réttarstöðu konunnar.

Barnaverndir eru þekktar fyrir að bregðast ekkert við þegar feður leita til þeirra, en svo er allt annað uppi á teningnum þegar mæður kvarta. Þá hafa starfsmenn barnaverndar jafnvel mætt heim til feðra og krafist þess að börn sé send til móður, eða í öðrum tilfellum hafa barnaverndir jafnvel fengið liðsinni lögreglu til að sækja barn heim til lögheimilisforeldris, föður.

En svör til feðra eru alltaf á sama veg, við blöndum okkur ekkert inn í forsjárdeilur! Þetta er einn hluti af gengdarlausu misrétti gegn karlmönnum í öllu kerfinu.

Geðþótti lögreglunnar ræður för

Lögregla sinnir ekki kærum karlmanna. Kærur þar sem liggur fyrir eitt eða allt af eftirtöldu; dómsúrskurður, játning, lýsing á lögbrotum úr dómsorði eða afgerandi gögn, er vísað frá!

Má sjá hverskonar áróður og hlutdrægni ríkir innan lögreglunnar í öllu kynningarstarfi sem þaðan kemur. Þar er gríðarlegur halli í framsetningu þannig að karlmenn eru almennt dregnir upp sem gerendur ofbeldis í kynningarefni og konur þolendur. Lögreglan dregur upp staðalímyndir af ofbeldi og vinnur eftir sömu skekkju. Nóg er að skoða áróðurssíðu lögreglunnar til að sjá hvers konar skekkja er í hugmyndum þeirra um ofbeldi. Sjá hér: Ofbeldi í nánum samböndum (112.is) Þolendur helsta ofbeldis eru þar teiknaðir upp sem konur og þannig máluð röng og einsleit mynd af málaflokknum.

Innan lögreglunnar starfar nú í framlínu þekkt klappstýra fyrir Metoo áróður, Margrét Rún Bjarnadóttir, en hún er einnig í stjórn Fjölmiðlanefndar sem hefur látið afskiptalausan áróður fjölmiðla og brot á fjölmiðlalögum þegar dregnar eru upp staðalímyndir af kynjunum. Margrét hefur farið mikinn á samfélagsmiðlum í áróðri Metoo, og sú hugmyndafræði virðist ráða mestu um hvaða mál fá brautargengi innan lögreglunnar.

Fjölmiðlar spilað stóra rullu

Undanfarin ár hafa fjölmiðlar spilað stóra rullu í að mata fólk af ranghugmyndum og áróðri gegn karlmönnum. Þvert á fjölmiðlalög, þar sem kveðið er á um að bannað sé að draga upp staðalímyndir, hafa fjölmiðlar afbakað veruleikann þegar kemur að forsjárdeilum og ofbeldi. Áróðurinn hefur svo haft þau áhrif að fólk er þjakað af ranghugmyndum, og dómarar og lögreglan hafa því miður látið glepjast af slíkum áróðri og haft til hliðsjónar við úrskurði sína.

Klíkuskapurinn – dómarar misnota valdið og refsa fyrir gagnrýni

Kerfið er beinlínis byggt upp til að ýta undir klíkuskap. Dómarar tilnefna sjálfir hvaða einstaklingar séu hæfastir til að ganga inn í söfnuðinn og verða næstu dómarar. Allt varð vitlaust um árið þegar Dómsmálaráðherra fór ekki að því mati. Dómstólasýslan sem á að hafa eftirlit með dómurum er í raun samansafn af dómurunum sjálfum og fyrrverandi dómurum. Dæmi eru um að Dómstólasýslan hafi tekið afstöðu til máls án þess að skoða gögn þess (viðurkenna í tölvupósti að hafa ekki hlaðið niður gögnunum fyrr en eftir svarbréf) og varið þannig lögbrot dómara.

Dæmi er einnig um að dómarar séu verðlaunaðir fljótlega eftir að dæma þvert á lög, til að vernda aðra dómara. Tveir dómarar, sem hafa dæmt ranglega í meiðyrðamálum (annar þeirra dæmdi þvert á eigin dómafordæmi og sannfæringu, eftir að Landsréttur lagði línurnar) hafa verið verðlaunaðir af klíkunni stuttu eftir að þeir dæmdu þvert á lög til að vernda kollega sína, og fengu þá stöðuhækkun og urðu Landsréttardómarar. Slíkt er hluti af samtryggingunni. Dómarar skulda hver öðrum hollustu og greiða.

Fjölmiðillinn Stundin fjallaði á sínum tíma um hvernig dómarar mætu hver annan þegar upp komu álitamál. Átti undirmaður að skera úr um hvort yfirmaður hans hefði gerst brotlegur. Sami yfirmaður, Ingimundur Einarsson, hefur einnig sætt gagnrýni fyrir að brjóta lög og ráða nákominn aðila inn í dómstólana launalaust, til að viðkomandi gæti öðlast reynslu og verið hæfasti umsækjandi síðar meir. Sami maður, Ingimundur Einarsson, sneri svo við nokkrum réttum dómum í meiðyrðamálum og dæmdi þvert á dómafordæmi, og fullyrti að einstaklingurinn nyti ekki stjórnarskrárbundins réttar, en viðkomandi aðili hafði einmitt gagnrýnt systur Ingimundar fyrir lögbrot, er hún verðlaunaði barnaræningja fyrir brottnám barns og svipti þolandann, föður, forsjá. Sá dómari, Ingveldur Einarsdóttir, er núna Hæstaréttardómari.

Það er hámark valdníðslu, þegar dómstólar refsa einstaklingi fyrir að gagnrýna dómarana sjálfa fyrir lögbrot. En slíkt er tilfellið.

Engin lög heimila dómurum að svipta einstaklinga grundvallarréttindum tryggðum í Stjórnarskrá Íslands og Mannréttindasáttmála Evrópu. En dómarar ganga svo langt, þegar þeir verja kolla sína. Það segir einmitt í Mannréttindasáttmála Evrópu að ríkjum sé óheimilt að svipta einstaklinga slíkum réttindum, og ljóst að íslenskir dómarar eru komnir langt út fyrir valdsvið sitt, og út fyrir lagarammann, þegar þeir beita slíkri refsingu, fyrir gagnrýni á þá sjálfa.

Dugmiklir lögmenn á borð við Söru Pálsdóttur, Evu Hauksdóttur og Einar Gaut hafa bent á vankanta dómstólanna. En flestir lögmenn þora það ekki. Og kannski ekki furða. Lögmenn eru háðir geðþótta dómara í dómsmálum. Vitandi að dómarar dæma ekki alltaf eftir lögum þurfa lögmenn að halda sig á mottunni og þora ekki að gagnrýna lögbrot dómaranna.

Ekkert eftirlit

Lögregla á að rannsaka lögbrot dómara. Nokkur brot dómara hafa verið kærð til lögreglu en ekkert hefur gerst á þeim vettvangi. Lögregla sinnir ekki þessu mikilvæga hlutverki, sem er enn ein brotalömin á kerfinu.

Sem dæmi, líkt og nefnt var áður, þá var kært til lögreglu sannanleg lögbrot opinbers starfsmanns. Lögbrotin voru jafnframt staðfest í dómsorði og að hluta í úrskurði Dómsmálaráðuneytis. Afleiðingar gjörða opinberra starfsmannsins voru stórfelld. Lögregla vísaði málinu frá á innan við sólarhring án skoðunar! Engin rannsókn, ekkert, þó brotin væru staðfest í dómsorði. Ekkert raunverulegt eftirlit er innan lögreglu með lögbrotum opinberra starfsmanna og dómara.

Dómstólasýslan er, líkt og áður segir, samansafn dómara að hafa eftirlit með sjálfum sér. Kerfisbundin lögbrot, þar sem flestir dómarar mismuna kynjum, viðgangast því áfram.

Óstarfhæft réttarkerfi

Af þessari yfirferð má ljóst vera hve viðáttumikil mismunun viðgengst í íslensku réttarkerfi. Dæmin eru þó mun fleiri, þar sem dómstólar beita ranglæti og mismuna kynjunum. Það skal þó tekið fram, að dæmi eru um að konur fái líka óréttláta málsmeðferð, því geðþóttadómar skýrast ekki allir af kynbundinni mismunun. Stundum virðist nóg að dómara líki illa við annan aðilann. Og á öðrum stundum virðist vanþekking dómara (því þeir lesa ekki málgögn) helstu vankantarnir.

Innan einstakra mála er stundum hægt að benda á alvarleg lögbrot dómara, þar sem þeir jafnvel skálda upp aðalatriði máls þvert á sönnunargögn. En enginn raunverulegur farvegur er til að leita réttlætis þegar svo ber undir.

Allt í allt er ljóst að lögbrot lögreglu og dómstóla eru stórfelld og sum brotin varða við margra ára fangelsisvist. Verið er að fremja dómsmorð, svipta einstaklinga réttlátri málsmeðferð og beita þá gríðarlegu ranglæti. Menn sem hafa þurft að þola að líf þeirra er lagt í rúst fá ekki réttláta úrlausn sinna mála, og tapa jafnvel milljónum eða tugmilljóna vegna óréttlætisins. Sumir fremja sjálfsmorð.

Greinarhöfundur hefur nýlega farið á fund með Dómsmálaráðuneytinu og lagt fram gögn til staðfestingar á þessum lögbrotum. Lögregla og dómstólar eru ófærir um að taka á eigin lögbrotum. Dómsmálráðuneytið er ábyrgt fyrir því að taka á þeirri spillingu og kerfisbundnu lögbrotum sem framin eru innan réttarkerfisins, og betrumbæta kerfið svo spilling og samtrygging grasseri ekki innan þess.

Eins og staðan er, þá er ekki mark takandi á einum einasta úrskurði íslenska réttarkerfisins, ekki fyrr en tekið verður á þessu lögbrotum og spillingin upprætt.

Nauðsynlegar aðgerðir

Greinarhöfundur krefst þess að þessi lögbrot verði tekin til skoðunar og rannsökuð af sérstökum saksóknara og þeir sem brjóti af sér með þessum hætti verði látnir sæta ábyrgð. Lögbrotin blasa við.

Það er jafnframt nauðsynlegt að endurhanna hvernig dómarar veljast til starfa sem og allt eftirlit með þeim. Það þarf raunhæfa leið til að kæra dómara fyrir lögbrot, en lögregla og Dómstólasýslan geta m.v. núverandi stöðu ekki sinnt því hlutverki.

Greinarhöfundur hefur persónulega reynslu af lögbrotum dómara og hefur skoðað mikið magn mála. Það hafa verið ólýsanleg vonbrigði að horfa inn í þessa ormagryfju spillingar og samtryggingar, og sjá hve margir líta undan og gera ekkert á meðan þessi lögbrot hafa skelfilegar afleiðingar fyrir líf einstaklinga.

Þar til tekið verður á þessu mikla óréttlæti eru dómstólar í reynd óstarfhæfir.

Baráttumaður gegn spillingu og lögbrotum dómara.