Sannir að­dá­endur, mið­aldra konur og Hnetan upp á tíu

Fyrir um það bil ári fór ég með tveimur vinkonum mínum á ekkert minna en epíska tónleika Friðriks Dórs Jónssonar.

Síðastliðið föstudagskvöld var komið að „rematch“ hjá okkur þremur nema í þetta skiptið var það ekki Hafnfirðingur heldur KópBoi sem við fórum að sjá.

Það skal tekið fram að í samhengi þessara tónleika erum við vinkonurnar miðaldra; tvær 35 ára og ein korter í 35.

Við vorum því undir það búnar að labba út eftir korter ef þetta yrði of vandræðalegt en til þess að gera söguna stutta þá héldum við út alla tónleikana og það ekki að ástæðulausu.

Að konserti loknum átti ég varla orð yfir það hvað mér fannst gaman. Þetta var líka svo mikið fyrir seðilinn: 3.900 krónur fyrir marga af vinsælustu tónlistarmönnum landsins.

Ég meina, ég er að borga meira en tvöfalt þetta fyrir mest miðaldradæmi desembermánaðar: jólatónleika Baggalúts.

Frístundaheimili og útprentaðir miðar

Ég var sem sagt með vinkonum mínum á tónleikum Herra Hnetusmjörs í Gamla bíói. Við vorum eitt prósent af þeim átta prósentum þarna inni sem voru yfir þrítugu; fyrsta manneskjan sem ég spottaði var strákur sem var hjá mér á frístundaheimili fyrir um tólf árum síðan. Ætli hann hafi ekki haldið að hann væri að sjá ofsjónir, greyið.

„Reality checkið“ kom samt nokkrum mínútum fyrr þegar við vorum einar af fáum tónleikagestum sem voru ekki spurðir um skilríki því það að vera með útprentaða miða gefur það einfaldlega til kynna að þú sért gömul.

Við vorum þar af leiðandi í nettu kasti yfir því hvað við vorum illa „misplaced“ en það rann fljótt af okkur þegar stjarna kvöldsins byrjaði nánast á slaginu 22:20. Við eldra fólkið kunnum að meta stundvísi, þið vitið.

Prógrammið var keyrt í gang með Keyra og var svo keyrt þétt áfram ásamt gestunum Huginn, Joe Frazier og Emmsjé Gauta. Tónleikagestir tóku vel undir í lögunum Sorry mamma, Ár eftir ár og Þetta má og sannir aðdáendur létu ekki sitt eftir liggja í Vinna sem Herrann tileinkaði kærustunni Söru.

Eitt óútgefið lag fékk meira að segja að hljóma en það stoppaði ekki aðdáendurna í að taka undir eftir að hafa fengið góðar leiðbeiningar.

Sjöundi himinn og rugluð lokasena

Ég var síðan að bíða á barnum eftir einum drykk þegar minn allra besti Frikki Dór steig á svið í laginu Labbilabb.

Nei, þið skiljið ekki þetta himnaríki. Herra Hnetusmjör og Frikki Dór er hin fullkomna blanda. Ég fór næstum því að grenja og svo þegar Hnetan tók pásu, Frikki stóð einn á sviðinu og hlóð í Hlið við hlið þá var ég í sjöunda himni.

Eftir þennan draum var það svo bara dúndrandi partý og gestirnir ekki af verri endanum. Birnir og Já, ég veit. Allt krúið og Joey Cypher. Club Dub og Aquaman (já, ég söng með þessu hræðilega lagi eins og allir hinir unglingarnir - svo mikil var stemningin!).

Lokasenan var síðan rugluð. Ég er ekki viss um að ég muni þetta í réttri röð en við erum að tala um lögin Vitleysan eins, Klakar, Vangaveltur, Hetjan og Upp til hópa.

Eina lagið sem ég saknaði var eitt af mínum uppáhalds, Spurðu um mig, auk þess sem ég kalla eftir slagara frá Herranum og Auði. Ég er viss um að það yrði einhvers konar kirsuber á þessa tertu sem katalógur Árna Páls Árnasonar er nú þegar orðinn.

Það vilja margir spila leikinn en af því tónlistarfólki sem mannar rappsenuna í dag eru fáir, ef nokkrir, sem komast með tærnar þar sem Herra Hnetusmjör hefur hælana.

Hann er upp á tíu. Vonandi verður hann leynigestur hjá Baggalút í desember.