Þín visna hönd Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 12. mars 2019 07:00 Væri Miguel de Cervantes á lífi gæti hann veitt okkur dýrmæta innsýn í málefni öryrkja. Hann var hermaður góður sem aldrei hopaði enda varð hann lamaður á hendi í orustunni við Lepanto. Þannig á sig kominn vann hann eitt dýrmætasta framlag Spánverja til sögu mannsandans: Don Kíkóte. Sú saga segir frá því hvernig maður verður sér til skammar víða um sveitir, drifinn áfram af hégómlegu drambi sem fengið er úr hetjusögum og hvernig hann gerði illt verra þar sem hann ætlaði að bjarga heiminum. Brýn áminning nú á dögum þegar hægriöfgamenn ríða ekki við einteyming um héröð og hrella lýðinn með innflytjendasögum meðan þeir berja sér á brjóst eins og hinir einu sönnu björgunarmenn. Og þar sem svo fáir hafa tíma til að lesa Don Kíkóte núorðið lætur fólk hrellast, hengir upp spænska fánan og dregur drambið fyrir sína innri birtu. Steinn Steinarr var líka öryrki. Ekki vegna þess að hann orti svo hratt heldur var önnur hönd hans visin og því gat hann ekki unnið verkamannavinnu. Ekki var útlitið gott fyrir svoleiðis fólk fyrir miðja síðustu öld. Samt vann hann ófá dagsverkin sem munu lifa meðan íslensk tunga verður geymd í hjarta og muna. Eins og þetta: Þín visna hönd sem vann þér ei til matar / skal velta þungum steini úr annars braut. Þetta minnir okkur á að okkar þörfustu þegnar eru ekki endilega þeir sem eru að hossa sínum líkamlegu herlegheitum í ræktinni, eða þeir sem eru að flengjast um fjöll eða þeir sem ganga óstuddir og spengilegir eins og fyrirsætur inn í karpið í kastljósinu. Nei, margt af okkur langbesta fólki getur ekki reimað á sig skóna. Samfélag má aldrei verða svo fátækt að gleyma því. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Þjóðin slæst við elda: Hvar er Alþingi? Baldur Borgþórsson Skoðun „Bara“ kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Má ekkert gera fyrir millistéttina? Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Háskólinn sveik stúdenta um góðar samgöngur Guðni Thorlacius,Katla Ólafsdóttir Skoðun Skráningum á mistökum við sjúkdómsgreiningar er ábótavant Guðrún Gyða Ölvisdóttir Skoðun Hver er okkar ábyrgð á ofbeldi meðal barna Hafdís Hrönn Hafsteinsdóttir Skoðun Að standa með konum og kerfisbreytingum Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun
Væri Miguel de Cervantes á lífi gæti hann veitt okkur dýrmæta innsýn í málefni öryrkja. Hann var hermaður góður sem aldrei hopaði enda varð hann lamaður á hendi í orustunni við Lepanto. Þannig á sig kominn vann hann eitt dýrmætasta framlag Spánverja til sögu mannsandans: Don Kíkóte. Sú saga segir frá því hvernig maður verður sér til skammar víða um sveitir, drifinn áfram af hégómlegu drambi sem fengið er úr hetjusögum og hvernig hann gerði illt verra þar sem hann ætlaði að bjarga heiminum. Brýn áminning nú á dögum þegar hægriöfgamenn ríða ekki við einteyming um héröð og hrella lýðinn með innflytjendasögum meðan þeir berja sér á brjóst eins og hinir einu sönnu björgunarmenn. Og þar sem svo fáir hafa tíma til að lesa Don Kíkóte núorðið lætur fólk hrellast, hengir upp spænska fánan og dregur drambið fyrir sína innri birtu. Steinn Steinarr var líka öryrki. Ekki vegna þess að hann orti svo hratt heldur var önnur hönd hans visin og því gat hann ekki unnið verkamannavinnu. Ekki var útlitið gott fyrir svoleiðis fólk fyrir miðja síðustu öld. Samt vann hann ófá dagsverkin sem munu lifa meðan íslensk tunga verður geymd í hjarta og muna. Eins og þetta: Þín visna hönd sem vann þér ei til matar / skal velta þungum steini úr annars braut. Þetta minnir okkur á að okkar þörfustu þegnar eru ekki endilega þeir sem eru að hossa sínum líkamlegu herlegheitum í ræktinni, eða þeir sem eru að flengjast um fjöll eða þeir sem ganga óstuddir og spengilegir eins og fyrirsætur inn í karpið í kastljósinu. Nei, margt af okkur langbesta fólki getur ekki reimað á sig skóna. Samfélag má aldrei verða svo fátækt að gleyma því.