Ofbeldis fokk Telma Tómasson skrifar 23. janúar 2018 07:00 Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Hann er kominn inn. Hún veit það, finnur það, þrátt fyrir að hann læðist nánast hljóðlaust upp stigann. Það brakar alltaf í sömu tröppunni. Hjartað berst í brjóstinu. Óttinn. Dágóð stund virðist líða. Í þögn. Kötturinn leikur sér að músinni. Fyrirvaralaust birtist hann svo í dyragættinni, afmyndaður í ljótleikanum, með reiddan hnefann. Ásakandi, öskrandi orðaflaumur endurkastast milli veggja, herbergið vígvöllur, sem fyrir augnabliki var griðastaður. Hún heyrir ekki, hjartað læst, líkaminn í vörn, viðbúin sársaukanum sem fylgir fyrsta högginu. Á öðrum stað, á öðrum tíma, kemur fatahönnuðurinn heim. Stolt af vel unnu verki með mikilvæga viðurkenningu í farteskinu. Tilhlökkun ólgar í brjóstinu, barnsleg eftirvænting yfir því að deila gleðinni með sínum kærasta. Tilfinningin varir ekki lengi, kuldinn hríslast niður bakið um leið og hún sér hvern hún hittir fyrir í stofunni. Hann situr í djúpa stólnum, niðursokkinn, hvítleitt ljósið frá tölvunni lýsir upp steinrunnið andlitið. Góðu tíðindin lætur hann sem vind um eyru þjóta. Afbrýðisemin fyllir stofuna, eins og þoka á dimmum degi. „Mikið líturðu illa út,“ segir hann, málrómurinn harður. Hún gerir aðra tilraun. „Ég var að fá eftirsóttustu verðlaun ársins,“ segir hún lágt, nú orðin lítil í sér, vön niðurlægingunni, lítillækkuninni, sjálfsefanum, niðurrifinu. Hann lætur kné fylgja kviði: „Svafstu hjá allri nefndinni til að landa þessu?“ og snýr sér aftur að tölvunni. Sneypt og einmana fer hún í háttinn og starir út í myrkrið. Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Fokk ofbeldi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Telma Tómasson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Hann er kominn inn. Hún veit það, finnur það, þrátt fyrir að hann læðist nánast hljóðlaust upp stigann. Það brakar alltaf í sömu tröppunni. Hjartað berst í brjóstinu. Óttinn. Dágóð stund virðist líða. Í þögn. Kötturinn leikur sér að músinni. Fyrirvaralaust birtist hann svo í dyragættinni, afmyndaður í ljótleikanum, með reiddan hnefann. Ásakandi, öskrandi orðaflaumur endurkastast milli veggja, herbergið vígvöllur, sem fyrir augnabliki var griðastaður. Hún heyrir ekki, hjartað læst, líkaminn í vörn, viðbúin sársaukanum sem fylgir fyrsta högginu. Á öðrum stað, á öðrum tíma, kemur fatahönnuðurinn heim. Stolt af vel unnu verki með mikilvæga viðurkenningu í farteskinu. Tilhlökkun ólgar í brjóstinu, barnsleg eftirvænting yfir því að deila gleðinni með sínum kærasta. Tilfinningin varir ekki lengi, kuldinn hríslast niður bakið um leið og hún sér hvern hún hittir fyrir í stofunni. Hann situr í djúpa stólnum, niðursokkinn, hvítleitt ljósið frá tölvunni lýsir upp steinrunnið andlitið. Góðu tíðindin lætur hann sem vind um eyru þjóta. Afbrýðisemin fyllir stofuna, eins og þoka á dimmum degi. „Mikið líturðu illa út,“ segir hann, málrómurinn harður. Hún gerir aðra tilraun. „Ég var að fá eftirsóttustu verðlaun ársins,“ segir hún lágt, nú orðin lítil í sér, vön niðurlægingunni, lítillækkuninni, sjálfsefanum, niðurrifinu. Hann lætur kné fylgja kviði: „Svafstu hjá allri nefndinni til að landa þessu?“ og snýr sér aftur að tölvunni. Sneypt og einmana fer hún í háttinn og starir út í myrkrið. Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Fokk ofbeldi.