Í orði – ekki á borði 21. október 2017 10:00 Allir stjórnmálaflokkarnir eru sammála um að bæta menntakerfið í landinu. Viðreisn er þar engin undantekning. Frambjóðendur flokksins tala fyrir mikilvægi málaflokksins og hversu nauðsynlegt sé að nægt fjármagn fari til menntakerfisins. Ekkert óvenjulegt við þetta. Og þó. Í tíð ríkisstjórnar Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks var tekin sú tímamótaákvörðun að auka verulega framlög til framhaldsskólanna í landinu og var sú ákvörðun lögfest í fjármálaáætlun. Sá sparnaður sem hlaust af breytingu úr 4-ára kerfi í 3-ára kerfi átti að halda sér innan skólakerfisins og þar með hefði framhaldsskólinn á Íslandi komist í hóp þeirra best fjármögnuðu á Norðurlöndum. En síðan var kosið og þáverandi, reyndar þangað til um daginn, formaður Viðreisnar tók við embætti fjármálaráðherra. Þar með gat Viðreisn sett sitt mark á menntamálin með afgerandi hætti. En viti menn. Fyrsta verk nýja fjármálaráðherrans var að draga til baka hækkunina til framhaldsskólans. Þegar frambjóðendur Viðreisnar eru spurðir út í þetta á framboðsfundum svara þeir því til að ráðherrar Sjálfstæðisflokksins hafi ekki beitt sér nægjanlega harkalega gegn fjármálaráðherranum, þeim hafi gersamlega mistekist að stöðva manninn. Það sé Sjálfstæðisflokknum að kenna að stefna Viðreisnar í menntamálum hafi náð fram að ganga í áætlun um ríkisfjármál. Þessi málflutningur er einhvers konar Evrópumet í skapandi pólitík. Viðreisn biður um kosningu og kjósendur eiga síðan að treysta á aðra flokka til að stöðva ráðherra þeirra á Alþingi. Önnur leið að sama marki er auðvitað sú að kjósa ekki Viðreisn og spara þar með frambjóðendum flokksins þessa óbærilegu raun, að treysta á aðra stjórnmálamenn til að stöðva framgang sinnar eigin stefnu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sirrý Hallgrímsdóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Allir stjórnmálaflokkarnir eru sammála um að bæta menntakerfið í landinu. Viðreisn er þar engin undantekning. Frambjóðendur flokksins tala fyrir mikilvægi málaflokksins og hversu nauðsynlegt sé að nægt fjármagn fari til menntakerfisins. Ekkert óvenjulegt við þetta. Og þó. Í tíð ríkisstjórnar Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks var tekin sú tímamótaákvörðun að auka verulega framlög til framhaldsskólanna í landinu og var sú ákvörðun lögfest í fjármálaáætlun. Sá sparnaður sem hlaust af breytingu úr 4-ára kerfi í 3-ára kerfi átti að halda sér innan skólakerfisins og þar með hefði framhaldsskólinn á Íslandi komist í hóp þeirra best fjármögnuðu á Norðurlöndum. En síðan var kosið og þáverandi, reyndar þangað til um daginn, formaður Viðreisnar tók við embætti fjármálaráðherra. Þar með gat Viðreisn sett sitt mark á menntamálin með afgerandi hætti. En viti menn. Fyrsta verk nýja fjármálaráðherrans var að draga til baka hækkunina til framhaldsskólans. Þegar frambjóðendur Viðreisnar eru spurðir út í þetta á framboðsfundum svara þeir því til að ráðherrar Sjálfstæðisflokksins hafi ekki beitt sér nægjanlega harkalega gegn fjármálaráðherranum, þeim hafi gersamlega mistekist að stöðva manninn. Það sé Sjálfstæðisflokknum að kenna að stefna Viðreisnar í menntamálum hafi náð fram að ganga í áætlun um ríkisfjármál. Þessi málflutningur er einhvers konar Evrópumet í skapandi pólitík. Viðreisn biður um kosningu og kjósendur eiga síðan að treysta á aðra flokka til að stöðva ráðherra þeirra á Alþingi. Önnur leið að sama marki er auðvitað sú að kjósa ekki Viðreisn og spara þar með frambjóðendum flokksins þessa óbærilegu raun, að treysta á aðra stjórnmálamenn til að stöðva framgang sinnar eigin stefnu.