Óhóflegar vinsældir Íslands Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 15. ágúst 2017 06:00 Sú var tíðin að Ísland var svo óljóst í vitund umheimsins að maður varð nánast land- og ættlaus um leið og maður steig fæti á erlenda grund. Þar urðu allar útskýringar um uppruna og heimahaga að efnafræðiformúlum í eyrum heimamanna. Svo grunnt var á vitneskjunni um þessa eyju að maður var meira að segja sjálfur farinn að velta því fyrir sér hvort þetta Ísland væri ekki bara einhver allsherjar misskilningur. Þetta bauð hins vegar upp á þá skemmtan að segja suðrænu fólkinu frá snjóhúsinu þar sem ég átti að hafa alist upp og selspikinu sem þar var á borðum. Svo fór þetta að breytast og menn kváðu Björk við um leið og maður greindi frá föðurhúsum, síðan Guðjohnsen. Menn voru þó ekki upplýstari um landið en svo að enginn stoppaði mig af þegar ég nýtti mér skáldaleyfið og sagði af Huldumannaflokknum sem hefði meirihluta á Alþingi. En svo allt í einu voru allir búnir að fara til Íslands, voru á leiðinni þangað eða þekktu einhvern sem var nýkominn og hélt ekki vatni yfir fegurð þess. Þá voru menn orðnir svo Íslandsvísir að ég taldi öruggast að ljúga sem minnst. Menn voru farnir að kannast við forsætisráðherrann, þekktu svo hina ýmsu tónlistarmenn, íþróttamenn og leikara. Þetta fór stigvaxandi uns fjölmargir voru farnir að humma fræg íslensk lög eða tjá sig um tíðindi síðustu viku. Steininn tók svo úr fyrir nokkru þegar ég var kynntur fyrir Armena nokkrum í Malagaborg en hann spurði mig hvaðan ég væri og tjáði ég honum það. Því næst vildi hann vita nákvæmlega hvaðan af landinu ég kæmi og sagðist vera frá Bíldudal. Þá vildi hann vita hvort Hannes væri enn þá með Vegamót. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Sú var tíðin að Ísland var svo óljóst í vitund umheimsins að maður varð nánast land- og ættlaus um leið og maður steig fæti á erlenda grund. Þar urðu allar útskýringar um uppruna og heimahaga að efnafræðiformúlum í eyrum heimamanna. Svo grunnt var á vitneskjunni um þessa eyju að maður var meira að segja sjálfur farinn að velta því fyrir sér hvort þetta Ísland væri ekki bara einhver allsherjar misskilningur. Þetta bauð hins vegar upp á þá skemmtan að segja suðrænu fólkinu frá snjóhúsinu þar sem ég átti að hafa alist upp og selspikinu sem þar var á borðum. Svo fór þetta að breytast og menn kváðu Björk við um leið og maður greindi frá föðurhúsum, síðan Guðjohnsen. Menn voru þó ekki upplýstari um landið en svo að enginn stoppaði mig af þegar ég nýtti mér skáldaleyfið og sagði af Huldumannaflokknum sem hefði meirihluta á Alþingi. En svo allt í einu voru allir búnir að fara til Íslands, voru á leiðinni þangað eða þekktu einhvern sem var nýkominn og hélt ekki vatni yfir fegurð þess. Þá voru menn orðnir svo Íslandsvísir að ég taldi öruggast að ljúga sem minnst. Menn voru farnir að kannast við forsætisráðherrann, þekktu svo hina ýmsu tónlistarmenn, íþróttamenn og leikara. Þetta fór stigvaxandi uns fjölmargir voru farnir að humma fræg íslensk lög eða tjá sig um tíðindi síðustu viku. Steininn tók svo úr fyrir nokkru þegar ég var kynntur fyrir Armena nokkrum í Malagaborg en hann spurði mig hvaðan ég væri og tjáði ég honum það. Því næst vildi hann vita nákvæmlega hvaðan af landinu ég kæmi og sagðist vera frá Bíldudal. Þá vildi hann vita hvort Hannes væri enn þá með Vegamót.