Bakþankar

Heiti potturinn

Hugleikur Dagsson skrifar
Mér finnst best að fara í heita pottinn þegar veðrið er svo slæmt að potturinn er galtómur og maður getur setið þarna einn með snævi þakinn hausinn upp úr eins og japanskur bavíani.

Verra þykir mér á blíðviðrisdögum hásumars þegar potturinn verður troðin kjötsúpa. En ég læt mig hafa það, enda hefur mannhatur mitt engan rétt á sér. Hatur er sterkt orð. Mannpirringur.

Í pottinn mæta nefnilega gjarnan svokallaðir gárungar og „mansplaina“ fréttir vikunnar fyrir öllum öðrum pottalingum hvort sem þeim líkar betur eða verr.

Þá fer ég bara með eyrun undir vatnið svo ég heyri bara gutl. En reyndar kom einn í pottinn í Höllinni um daginn sem var með svo skerandi rödd að ég heyrði orðaskil þó að ég notaði eyru-undir-vatn trikkið.

Ég nennti engan veginn að heyra hans skoðanir á kynfærarakstri ungmenna og íhugaði að fara í heitari pottinn. En þar sat myndarlegur Ameríkani og borðaði epli og talaði hátt um sjálfan sig.

Ég gat ekki ákveðið hvorn aðilann ég ætti að reyna að þola. Gamla hneykslaða karlinn eða „frat boy douchebag-ið“. Svo byrjaði gamli maðurinn að tjá sig um gay pride þannig að ég flúði til Kanans.

Þar fæ ég að heyra síðustu efnisgrein fyrirlesturs hans um sjálfan sig. Kemur í ljós að hann er svokallaður fylgdarsveinn sem ríkar konur ráða til að koma með sér í partí og í kvöld var hann að fara í ekta íslenska orgíu.

„Ha?“ hugsaði ég. „Hvar? Hjá hverjum?“ En þá fór hann upp úr. Ég hefði átt að fara fyrr í heitari pottinn. Ég og minn mannpirringur.

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.






×