Þetta eru bara níu mánuðir

Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum virðast fylgikvillar meðgöngu vera endalausir. Það virðist ekki vera nóg að leggja það á konur að búa til barn inni í þeim, láta það vaxa að stærð meðalfótbolta og þurfa svo að fæða það, heldur eru þær flestar minntar á ósköpin á hverjum degi í 40 vikur á einhvern sársaukafullan eða óþægilegan hátt. Jú, jú, vissulega eru til konur sem fara í gegnum heila meðgöngu án þess að finna fyrir svo miklu sem aukinni pissuþörf, hafa aldrei litið betur út en þegar þær voru komnar 40 vikur á leið og anda sig svo léttilega í gegnum fæðinguna en það á ekki við okkur flestar.

Ekki misskilja mig, það er alveg fínt að vera óléttur, stundum. Það er gaman að finna fyrir fyrstu spörkunum, fara í ómskoðun og sjá litla krílið hreyfast og finna fyrir eftirvæntingunni sem fylgir því að stíga sín fyrstu skref í foreldrahlutverkinu. En þegar manni líður eins og uppblásinni blöðru sem vaggar um á skjaldbökuhraða, grætur vegna þess að makinn sagði að húfan þín væri ljót, getur ekki sofið vegna fótapirrings og getur hvorki reimað skóna þína, klætt þig í sokka, legið á bakinu eða maganum eða kúkað, þá er þolinmæðin oft á þrotum.

Ógleði og uppköst



Ég er ein af þeim sem virtist ná að krækja mér í alls konar fylgikvilla. Byrjaði á því að kasta upp fyrstu 16 vikurnar með meðfylgjandi ógleði. Sumir halda að það sé ekkert mál að vera smá óglatt í þennan tíma – það er rangt. Ímyndið ykkur að vera föst í 16 vikur (og oft lengur) í Herjólfi í brjáluðu veðri á leiðinni heim af Þjóðhátíð, það er ekkert grín. Á þessu ógleðitímabili mínu fór ég í endajaxlatökur, ekki eina, heldur tvær og það með viku millibili. Ég mátti ekki taka bólgueyðandi og var því með mikla verki.

Ég þurfti þó samt að sjálfsögðu að kasta upp án þess að geta varla opnað munninn, það var viss kúnst. Þegar ógleðinni og uppköstunum lauk loksins, þá komin 16 vikur á leið og 6 kílóum léttari en fyrir meðgöngu, fór ég á sinfóníutónleika með kærastanum mínum þar sem var verið að spila tónlistina úr Star Wars. Ég hef aldrei séð Star Wars-myndirnar og langar ekkert sérstaklega að sjá þær en ákvað að skella mér með honum þar sem hann langaði mikið að fara á tónleikana. Um leið og fyrsta lagið, upphafsstefið sem flestir kannast við var spilað, fór ég að hágráta og ég hætti ekki að gráta fyrr en lagið var búið. Ég skammaðist mín svo mikið að ég hló mjög hátt inn á milli grátsins og gat ekki annað en roðnað svolítið yfir þessum absúrd aðstæðum.

Þá tók bara annað við

Stuttu eftir að ógleðinni lauk fékk ég svo grindargliðnun. Á meðgöngu slaknar á öllum liðböndum líkamans til þess að gera mjaðmagrindina tilbúna fyrir fæðinguna og sumar konur finna mikið fyrir því með tilheyrandi verkjum. Ég var ein af þeim. Ég fór til sjúkraþjálfara einu sinni í viku, svaf með ristastóran kodda milli fótanna og snúningslak undir mér og gat lítið sem ekkert hreyft mig þangað til barnið fæddist. Þetta tók mjög mikið á mig og mér fannst þetta eiginlega verst af öllu á meðgöngunni. Ég gat ekki unnið síðustu tvo mánuðina, gat ekki hreyft mig án þess ég svitnaði og gat bara eiginlega ekki tekið þátt í neinu sem mig langaði til vegna verkja. Ég minnist þess oft þegar ég var að gera mig til fyrir einhverja veislu og var komin í fínan svartan kjól og síða hvíta gollu og spurði kærastann minn hvernig ég liti út. „Þú ert glæsileg ástin mín.“ Jæja, það var nú ágætt þar sem fataúrvalið rýrnar ansi mikið eftir því sem bumban stækkar. Svo sneri ég mér við og vaggaði á minn eigin hátt í burtu. Þá stoppaði hann mig og sagði: „Heyrðu Nanna mín, ég held að þú ættir að skipta um föt. Þú ert alveg eins og mörgæs að aftan!“

Þessi grein mín er ekki hefðbundin grein lítils íþróttaálfs en ég skrifa hana vegna þess að það eru margar óléttar konur í kringum mig og alltaf er eitthvað sem amar að. Ég vildi bara minna allar óléttar konur á að eftir meðgöngu þá gleymist þetta allt, þú tekur við nýju ábyrgðarhlutverki og lífið snarbreytist á einni nóttu. Svo er meðganga oftast bara einn stór brandari svona eftir á.