Ekki er Ísland fjarska fallegt Bakþankar skrifar 30. júní 2015 07:00 Það væri synd að segja að Ísland sé fjarska-fallegt. Þegar maður sér það frá útlöndunum gegnum sjónauka internetsins lítur það út eins og Patreksfjörður eftir dansleik á sjómannadaginn. Þar sér maður hvernig leiðinlegur og uppáþrengjandi Íslandsvinur er afgreiddur. Það fer þannig fram að herramenn, sem eru algjörlega á móti öllu ofbeldi, lemja hann í klessu. Það er ekki græðginni fyrir að fara hjá okkar mönnum því þeir skipta verkinu bróðurlega á milli sín. Svo er komið að fréttum og þær eru á þann veg að menn skamma Sigmund, menn skamma menn fyrir að skamma Sigmund og svo skammar Sigmundur menn fyrir að skamma Sigmund. Samt er ekkert að óttast, jú, nema Píratana. Í netheimum virðast Íslendingar flestir vera eineygðir kýklópar sem rífa hvern þann sjófaranda í sig sem hættir sér á öldur internetsins. Veðurfréttir eru síðan alla tíð svo sláandi að maður hreinlega kvefast við það að lesa þær. Svo kemur maður heim og lendir í návígi við land og þjóð. Í minni fyrstu miðbæjarferð sé ég sex þjóðfræg skáld fylla miðbæinn af andagift. Fólkið brosir í sólskininu og hvar sem maður kemur í kaffi eða kræsingar er maður hanteraður eins og kóngur. Svo fer ég vestur á Bíldudal og hitti þar vini og venslalið sem allt á það sameiginlegt að geta ekki sagt eitt styggðaryrði um náungann. Þar skín náttúrlega sólin uns fjöllin draga fyrir hana og hitinn kemst ekki undir tuttugu gráðurnar fyrr en ég er farinn að sofa. Það fæst líka skáldaleyfi og fer ég ekki varhluta af því. Síðan stoppa ég í Dölum og meðan systir mín og móðir rífa í sig rúgbrauð stekk ég upp í hlíð til þess að skvetta úr skinnsokknum. Þá kemur þar að hrossagaukur og segir mér velvalin orð með vængjum sínum meðan hann lækkar flugið. Ég svara að bragði: „Já, ég veit það. Það er ekkert að marka þetta béskotans internet.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Það væri synd að segja að Ísland sé fjarska-fallegt. Þegar maður sér það frá útlöndunum gegnum sjónauka internetsins lítur það út eins og Patreksfjörður eftir dansleik á sjómannadaginn. Þar sér maður hvernig leiðinlegur og uppáþrengjandi Íslandsvinur er afgreiddur. Það fer þannig fram að herramenn, sem eru algjörlega á móti öllu ofbeldi, lemja hann í klessu. Það er ekki græðginni fyrir að fara hjá okkar mönnum því þeir skipta verkinu bróðurlega á milli sín. Svo er komið að fréttum og þær eru á þann veg að menn skamma Sigmund, menn skamma menn fyrir að skamma Sigmund og svo skammar Sigmundur menn fyrir að skamma Sigmund. Samt er ekkert að óttast, jú, nema Píratana. Í netheimum virðast Íslendingar flestir vera eineygðir kýklópar sem rífa hvern þann sjófaranda í sig sem hættir sér á öldur internetsins. Veðurfréttir eru síðan alla tíð svo sláandi að maður hreinlega kvefast við það að lesa þær. Svo kemur maður heim og lendir í návígi við land og þjóð. Í minni fyrstu miðbæjarferð sé ég sex þjóðfræg skáld fylla miðbæinn af andagift. Fólkið brosir í sólskininu og hvar sem maður kemur í kaffi eða kræsingar er maður hanteraður eins og kóngur. Svo fer ég vestur á Bíldudal og hitti þar vini og venslalið sem allt á það sameiginlegt að geta ekki sagt eitt styggðaryrði um náungann. Þar skín náttúrlega sólin uns fjöllin draga fyrir hana og hitinn kemst ekki undir tuttugu gráðurnar fyrr en ég er farinn að sofa. Það fæst líka skáldaleyfi og fer ég ekki varhluta af því. Síðan stoppa ég í Dölum og meðan systir mín og móðir rífa í sig rúgbrauð stekk ég upp í hlíð til þess að skvetta úr skinnsokknum. Þá kemur þar að hrossagaukur og segir mér velvalin orð með vængjum sínum meðan hann lækkar flugið. Ég svara að bragði: „Já, ég veit það. Það er ekkert að marka þetta béskotans internet.“
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun