Saga handa börnum II Sara McMahon skrifar 3. mars 2015 07:00 Í loks síðasta árs lét ég loks verða af því að skrá mig sem líffæragjafa. Landlæknisembættið hafði þá opnað sérstakan vef þar sem landsmönnum gafst (og gefst enn) kostur á að skrá afstöðu sína til líffæragjafar og á nokkrum vikum skráðu rúmlega tíu þúsund manns sig. Nokkrum mánuðum eftir skráningu mína birti RÚV frétt þar sem fram kom að um 70 prósent skráðra líffæragjafa á Íslandi væru konur! Þessi mikli kynjamunur einskorðast víst ekki við Ísland: Í Bandaríkjunum er meirihluti „lifandi líffæragjafa“ konur. Það er sá sem gefur veikum einstaklingi t.d. annað nýra sitt eða hluta líffæris. Og könnun sem gerð var í Þýskalandi árið 2008 sýndi að þýskar konur voru töluvert jákvæðari í garð líffæragjafa en þýskir karlmenn. Þær voru einnig andvígari því að lifandi líffæragjafi hlyti þóknun fyrir gjöfina, en meirihluti aðspurðra karla var hlynntur slíkum greiðslum. Þessar fréttir komu mér nokkuð á óvart, ég hafði búist við því að kynjahlutfallið væri jafnara þegar kæmi að líffæragjöfum, og mig langaði að vita hvað ylli þessum halla. Google skilaði mér litlu öðru en fréttum þess efnis að konur væru alltaf í meirihluta þegar kæmi að skráðum líffæragjöfum, en engu um ástæðurnar. Ein blaðakona velti því fyrir sér hvort konur væru gjafmildari á líffæri sín vegna þess að þær eru almennt taldar finna til meiri samkenndar en karlmenn. Ef ekki það, þá hlaut það að vera feðraveldinu að kenna – það hafði getið af sér svo fórnfúsar konur. Konur sem eru reiðubúnar að gefa af sér til þeirra sem þurfa á að halda…í bókstaflegri merkingu. En, svo veit maður ekki. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sara McMahon Mest lesið Ég þarf ekki að læra íslensku til að búa hérna Halla Hrund Logadóttir Skoðun Halldór 25.10.2025 Halldór Ósýnilegu bjargráð lögreglumannsins Sigurður Árni Reynisson Skoðun Óttast Þorgerður úrskurð EFTA-dómstólsins? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Tár, kvár og kvennafrídagurinn Kristína Ösp Steinke Skoðun Lífsstílsvísindi og breytingaskeiðið Harpa Lind Hilmarsdóttir Skoðun Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun Hærri skattar á ferðamenn draga úr tekjum ríkissjóðs Þórir Garðarsson Skoðun Er biðin á enda? Halla Thoroddsen Skoðun Enn einn dagur í baráttunni Ásta F. Flosadóttir Skoðun
Í loks síðasta árs lét ég loks verða af því að skrá mig sem líffæragjafa. Landlæknisembættið hafði þá opnað sérstakan vef þar sem landsmönnum gafst (og gefst enn) kostur á að skrá afstöðu sína til líffæragjafar og á nokkrum vikum skráðu rúmlega tíu þúsund manns sig. Nokkrum mánuðum eftir skráningu mína birti RÚV frétt þar sem fram kom að um 70 prósent skráðra líffæragjafa á Íslandi væru konur! Þessi mikli kynjamunur einskorðast víst ekki við Ísland: Í Bandaríkjunum er meirihluti „lifandi líffæragjafa“ konur. Það er sá sem gefur veikum einstaklingi t.d. annað nýra sitt eða hluta líffæris. Og könnun sem gerð var í Þýskalandi árið 2008 sýndi að þýskar konur voru töluvert jákvæðari í garð líffæragjafa en þýskir karlmenn. Þær voru einnig andvígari því að lifandi líffæragjafi hlyti þóknun fyrir gjöfina, en meirihluti aðspurðra karla var hlynntur slíkum greiðslum. Þessar fréttir komu mér nokkuð á óvart, ég hafði búist við því að kynjahlutfallið væri jafnara þegar kæmi að líffæragjöfum, og mig langaði að vita hvað ylli þessum halla. Google skilaði mér litlu öðru en fréttum þess efnis að konur væru alltaf í meirihluta þegar kæmi að skráðum líffæragjöfum, en engu um ástæðurnar. Ein blaðakona velti því fyrir sér hvort konur væru gjafmildari á líffæri sín vegna þess að þær eru almennt taldar finna til meiri samkenndar en karlmenn. Ef ekki það, þá hlaut það að vera feðraveldinu að kenna – það hafði getið af sér svo fórnfúsar konur. Konur sem eru reiðubúnar að gefa af sér til þeirra sem þurfa á að halda…í bókstaflegri merkingu. En, svo veit maður ekki.
Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun
Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun