Þumall upp Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 26. janúar 2015 00:00 Þessi lítilfjörlegi pistill er skrifaður við óvenjulegar aðstæður. Þannig er mál með vexti að ég varð fyrir því óláni á föstudaginn að renna í hálku á leiðinni niður tröppur. Höfuð og skrokkur sluppu vel en það var á kostnað þumalfingurs á hægri hendi. Hann tókst mér að kremja undir þungum afturendanum á mér og sársaukinn var eins og ég ímynda mér að ég upplifði ef ég fæddi meðalstóran fílsunga. Núna er þumallinn fjólublár, tvöfaldur að stærð og kippist til í takt við hjartsláttinn. Og öll hægri höndin svo gott sem ónothæf. Þetta er kannski ekkert svo gott efni í pistil, núna þegar ég hugsa betur um það, en þar sem ég get eingöngu notað vinstri höndina tók það mig rúmar tíu mínútur að komast hingað. Þess vegna tími ég ekki að byrja upp á nýtt og held því áfram. Sjáum hvernig þetta endar. Það er nefnilega alveg magnað hvað þessi örlitla og tímabundna fötlun mín skerðir lífsgæði mín mikið. Ég fékk augngotur frá öllum við kassann í Bónus um helgina þegar ég lét kærustuna um að setja vörurnar upp á færibandið, setja þær allar í poka og bera svo alla pokana út nema einn. „Þvílík mannleysa,“ hugsuðu allir og veltu því fyrir sér hvað hún sæi eiginlega við þennan sjálfselska samfélagsdragbít. Þetta er ekki allt. Hún þarf að renna upp og hneppa öllu sem ég klæði mig í, elda matinn, vaska upp og hlusta á mig væla allan daginn yfir því hvað ég eigi bágt. Ég var meira að segja að spá í að fá hana til að skrifa pistilinn fyrir mig en ákvað að eiga frekar inni smá „goodwill“ þegar ég hætti loks að geta haldið í mér og þarf að biðja hana að skeina mig. Ekki vorkenna henni samt. Hún gleymdi bóndadeginum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Þessi lítilfjörlegi pistill er skrifaður við óvenjulegar aðstæður. Þannig er mál með vexti að ég varð fyrir því óláni á föstudaginn að renna í hálku á leiðinni niður tröppur. Höfuð og skrokkur sluppu vel en það var á kostnað þumalfingurs á hægri hendi. Hann tókst mér að kremja undir þungum afturendanum á mér og sársaukinn var eins og ég ímynda mér að ég upplifði ef ég fæddi meðalstóran fílsunga. Núna er þumallinn fjólublár, tvöfaldur að stærð og kippist til í takt við hjartsláttinn. Og öll hægri höndin svo gott sem ónothæf. Þetta er kannski ekkert svo gott efni í pistil, núna þegar ég hugsa betur um það, en þar sem ég get eingöngu notað vinstri höndina tók það mig rúmar tíu mínútur að komast hingað. Þess vegna tími ég ekki að byrja upp á nýtt og held því áfram. Sjáum hvernig þetta endar. Það er nefnilega alveg magnað hvað þessi örlitla og tímabundna fötlun mín skerðir lífsgæði mín mikið. Ég fékk augngotur frá öllum við kassann í Bónus um helgina þegar ég lét kærustuna um að setja vörurnar upp á færibandið, setja þær allar í poka og bera svo alla pokana út nema einn. „Þvílík mannleysa,“ hugsuðu allir og veltu því fyrir sér hvað hún sæi eiginlega við þennan sjálfselska samfélagsdragbít. Þetta er ekki allt. Hún þarf að renna upp og hneppa öllu sem ég klæði mig í, elda matinn, vaska upp og hlusta á mig væla allan daginn yfir því hvað ég eigi bágt. Ég var meira að segja að spá í að fá hana til að skrifa pistilinn fyrir mig en ákvað að eiga frekar inni smá „goodwill“ þegar ég hætti loks að geta haldið í mér og þarf að biðja hana að skeina mig. Ekki vorkenna henni samt. Hún gleymdi bóndadeginum.