Bakþankar

Útþrá

María Elísabet Bragadóttir skrifar
Ég hef alltaf verið meðvituð um sjúkdóma. Greindi vinkonu mína tólf ára gamla með heilaæxli sem reyndist vera stíflaður fitukirtill. Í dag er þessi æskuvinkona glæsileg táknmynd heilbrigðis sem þó tekur sveig fram hjá mér þegar við mætumst í Bankastrætinu. Enda er það vanþakklátt verk að sjúkdómsgreina fólk. Greindi sjálfa mig með gláku tæplega níu ára. Áfall að missa sjónina á besta aldri. Fékk gleraugu skömmu síðar.

Útþráin er svo hliðarsjúkdómur sem ég hef verið þungt haldin af síðan ég var unglingur. Útþrá er óaðlaðandi orð og hljómar eins og sérstök tegund af svæðisbundnum líkþornum. Því fer samt fjarri. Var ekki sjálfrátt vegna útþrár þegar ég vann sumarlangt á upplýsingaborði í Flugstöð Leifs Eiríkssonar. Gat varla vísað japönskum túrista á Tax free án þess að hvísla holum rómi: „Taktu mig með þér.“ Sömuleiðis þegar ég vann í fiski. Sneiddi myglubletti af karfaflökum viti mínu fjær af þessu meini. Vildi helst skipta um hlutverk við klakablauta fiska og renna sjálf eftir ælugulu færibandi ef það yrði til þess ég myndi enda í skipi á leið til Rússlands.

Auðveld lækning við útþrá er að tylla sér í næstu flugvél. Sú leið getur þó verið dýrkeypt fyrir meðaljóninn. Og dýrkeypt fyrir lífríki jarðar en það er önnur saga sem endar með dauða og skelfingu í dystópískri framtíð. Á léttari nótum tel ég gæfulegt að útþráin láti á sér kræla öðru hvoru. Hvort sem þú ert unglingur að plokka hringorma úr þorskflaki með hugann við hnefastór hitabeltisfiðrildi eða bankastarfsmaður sem þráir að kreppa tærnar í heitum eyðimerkursandi. Að kanna nýjar lendur er mikilvægt, að láta sig dreyma er nauðsynlegt. Þú tapar heldur ekki vinum þótt þú sjúkdómsgreinir þá með útþrá. Hún mun ekki draga þá til dauða en gerir þá hugsanlega vitstola.






×