Líkneski og lifandi fólk Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 2. júlí 2014 06:30 „Mér finnst eins og við eigum ekki að vera hérna.“ Í bakgrunni hljómar yfirpoppuð útgáfa af laginu Sound of Silence. Við erum að bíða eftir lyklunum að herberginu okkar. Á leiðinni hingað gengum við í gegnum spilavíti, en þar sat heil hersing af sjoppulegum einstaklingum sem ekki átti nokkur samskipti við annað en spilakassa. Í móttökunni hanga ótalmörg fiðrildi í yfirstærð. Mér er heitt. Síðast sá ég fiðrildi fyrir viku. Það var í Louisiana. Þar var líka heitt, en loftslagið talsvert rakara. Gult fiðrildi flaug samferða bílnum í örskotsstund meðan við ókum hægt í gegnum djúpsuðrið. Húsin voru mörg hver að hruni komin, en einhver seiðandi sjarmi sveif yfir vötnum. Fjölskyldurnar sem þar búa eru flestar afkomendur þræla. Þeirra saga er saga sem fólkið skammast sín fyrir. Vill gleyma. Það er ekki víða í Suðurríkjunum þar sem rætt er opinskátt um þrælasöguna sem engu að síður er brennimerkt í íbúana. Hins vegar er ýmislegt sem fólk er stolt af. Konan á Subway í Tennessee var ekkert að flýta sér að gera samlokur meðan hún sagði okkur allt um Alamo. Við höfðum engan áhuga á Alamo. Það var gaman að sjá Miklagljúfur, Hoover-stífluna og minnismerkin í Washington, sem minnast afreka þjóðarinnar – en það sem mér hefur þótt áhugaverðast á leið okkar um Bandaríkin er að stoppa í smábæjunum. Þar býr stórmerkilegt fólk. Litríkt fólk sem heimurinn mun gleyma. Og hversu lengi mun ég muna eftir konunni á bensínstöðinni með tíkarspenana sem kallaði okkur allar kittycats? Eða þessari frá Arab sem bað okkur að fara varlega, í guðanna bænum. Hún vildi ekki sjá okkur í fréttunum. Eða gráhærðu gömlunni á kjúklingastaðnum í sjóðheita suðrinu sem útskýrði fyrir okkur muninn á hvíta kjötinu og því dökka: Hvítu bitarnir eru betri og dýrari. Meðan reynt er að halda lífi í löngu liðnum poppgoðum og -gyðjum hamast fólk enn víða við að halda lífi sjálft. Og fólkið sem gengur fram hjá betlurunum á götunni kastar peningum á risavaxið búddalíkneski á leið inn í spilavítið, í gæfuskyni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Með baunabyssu í kennaraverkfalli Ólafur Hauksson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun Samfylkingin ætlar ekki að hækka tekjuskatt Alma D. Möller Skoðun Það þarf meiri töffara í okkur Davíð Már Sigurðsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
„Mér finnst eins og við eigum ekki að vera hérna.“ Í bakgrunni hljómar yfirpoppuð útgáfa af laginu Sound of Silence. Við erum að bíða eftir lyklunum að herberginu okkar. Á leiðinni hingað gengum við í gegnum spilavíti, en þar sat heil hersing af sjoppulegum einstaklingum sem ekki átti nokkur samskipti við annað en spilakassa. Í móttökunni hanga ótalmörg fiðrildi í yfirstærð. Mér er heitt. Síðast sá ég fiðrildi fyrir viku. Það var í Louisiana. Þar var líka heitt, en loftslagið talsvert rakara. Gult fiðrildi flaug samferða bílnum í örskotsstund meðan við ókum hægt í gegnum djúpsuðrið. Húsin voru mörg hver að hruni komin, en einhver seiðandi sjarmi sveif yfir vötnum. Fjölskyldurnar sem þar búa eru flestar afkomendur þræla. Þeirra saga er saga sem fólkið skammast sín fyrir. Vill gleyma. Það er ekki víða í Suðurríkjunum þar sem rætt er opinskátt um þrælasöguna sem engu að síður er brennimerkt í íbúana. Hins vegar er ýmislegt sem fólk er stolt af. Konan á Subway í Tennessee var ekkert að flýta sér að gera samlokur meðan hún sagði okkur allt um Alamo. Við höfðum engan áhuga á Alamo. Það var gaman að sjá Miklagljúfur, Hoover-stífluna og minnismerkin í Washington, sem minnast afreka þjóðarinnar – en það sem mér hefur þótt áhugaverðast á leið okkar um Bandaríkin er að stoppa í smábæjunum. Þar býr stórmerkilegt fólk. Litríkt fólk sem heimurinn mun gleyma. Og hversu lengi mun ég muna eftir konunni á bensínstöðinni með tíkarspenana sem kallaði okkur allar kittycats? Eða þessari frá Arab sem bað okkur að fara varlega, í guðanna bænum. Hún vildi ekki sjá okkur í fréttunum. Eða gráhærðu gömlunni á kjúklingastaðnum í sjóðheita suðrinu sem útskýrði fyrir okkur muninn á hvíta kjötinu og því dökka: Hvítu bitarnir eru betri og dýrari. Meðan reynt er að halda lífi í löngu liðnum poppgoðum og -gyðjum hamast fólk enn víða við að halda lífi sjálft. Og fólkið sem gengur fram hjá betlurunum á götunni kastar peningum á risavaxið búddalíkneski á leið inn í spilavítið, í gæfuskyni.