Fitnessþrælarnir Atli Fannar Bjarkason skrifar 21. apríl 2012 11:00 Tugir bronslitaðra, prótínþandra og kolvetnissveltra kroppa stigu á svið á dögunum og kepptu um Íslandsmeistaratitil í fitness. Þrátt fyrir ótvíræða líkamlega möguleika fólksins í ýmsum íþróttum, þá snerist þessi keppni um hver leit best út samkvæmt fyrirfram tilgreindum anatómískum stöðlum. Eðlilega koma slíkar keppnir fólki spánskt fyrir sjónir. Sumir líta á keppendurna sem einhvers konar viðundur á meðan aðrir hafa áhyggjur af ofþjálfun keppenda, enda sé hún slík að konur hafi hætt að fara á túr í miðjum undirbúningi fyrir keppni. Það er rosalega auðvelt að finna eitthvað óeðlilegt við keppni í fitness. Sérstaklega fyrir þá sem nota ekki efni úr brúsa til að breyta húðlit sínum. Það breytir því samt ekki að ofþjálfunarrökin eru þau lélegustu sem hægt er að finna gegn keppninni. Allt afreksíþróttafólk sem tekur sig alvarlega reynir á þolmörk líkama síns til að ná besta mögulega árangrinum. Það skal enginn segja mér að mannslíkaminn fagni æfingum fyrir maraþonhlaup eða að það sé eðlilegt að spila meira en hundrað leiki á tímabili, eins og þeir sem leika til úrslita í NBA. Afreksíþróttir eru ekki stundaðar af bláeygu hugsjónafólki með ungmennafélagsanda í brjósti. Þetta fólk er ekki í þessu til að vera með. Fitness liggur hins vegar betur við höggi en aðrar íþróttir vegna þess að árangurinn er fagurfræðilegur. Engu máli skiptir hversu þungum hlutum keppendur geta lyft eða hversu mörg mörk þeir skora – sigurvegarinn þarf að vera skorinn, bronslitaður og eiga efnislítil, pallíettuskreytt baðföt sem sækja áhrif í tískustrauma níunda áratugarins. Eins og margir þá skil ég ekki hvað rekur fólk hálfnakið upp á svið að spenna gluteus maximus og biceps brachii. Ég skil ekki einu sinni þessi orð sem ég var að skrifa. En þrátt fyrir skilningsleysi, skort á smekk og jafn vel smá fordóma, þá trúi ég ekki að fitnessfólkið sé hópur af þrælum, sem grimmir einkaþjálfarar skikka til að æfa tvisvar á dag og sneiða hjá öllu sem er gott á bragðið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Með baunabyssu í kennaraverkfalli Ólafur Hauksson Skoðun Munu bara allir fá dánaraðstoð? Bjarni Jónsson Skoðun Það þarf meiri töffara í okkur Davíð Már Sigurðsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Unga fólkið og frjósemi María Rut Baldursdóttir,Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Mannsæmandi lífeyrislaun strax Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Hver tilheyrir hverjum? Kristín Davíðsdóttir Skoðun Sagnaarfur Biblíunnar Sigurvin Lárus Jónsson Skoðun Tryggjum frelsi til handfæraveiða – eflum sjávarbyggðirnar Eyjólfur Ármannsson Skoðun
Tugir bronslitaðra, prótínþandra og kolvetnissveltra kroppa stigu á svið á dögunum og kepptu um Íslandsmeistaratitil í fitness. Þrátt fyrir ótvíræða líkamlega möguleika fólksins í ýmsum íþróttum, þá snerist þessi keppni um hver leit best út samkvæmt fyrirfram tilgreindum anatómískum stöðlum. Eðlilega koma slíkar keppnir fólki spánskt fyrir sjónir. Sumir líta á keppendurna sem einhvers konar viðundur á meðan aðrir hafa áhyggjur af ofþjálfun keppenda, enda sé hún slík að konur hafi hætt að fara á túr í miðjum undirbúningi fyrir keppni. Það er rosalega auðvelt að finna eitthvað óeðlilegt við keppni í fitness. Sérstaklega fyrir þá sem nota ekki efni úr brúsa til að breyta húðlit sínum. Það breytir því samt ekki að ofþjálfunarrökin eru þau lélegustu sem hægt er að finna gegn keppninni. Allt afreksíþróttafólk sem tekur sig alvarlega reynir á þolmörk líkama síns til að ná besta mögulega árangrinum. Það skal enginn segja mér að mannslíkaminn fagni æfingum fyrir maraþonhlaup eða að það sé eðlilegt að spila meira en hundrað leiki á tímabili, eins og þeir sem leika til úrslita í NBA. Afreksíþróttir eru ekki stundaðar af bláeygu hugsjónafólki með ungmennafélagsanda í brjósti. Þetta fólk er ekki í þessu til að vera með. Fitness liggur hins vegar betur við höggi en aðrar íþróttir vegna þess að árangurinn er fagurfræðilegur. Engu máli skiptir hversu þungum hlutum keppendur geta lyft eða hversu mörg mörk þeir skora – sigurvegarinn þarf að vera skorinn, bronslitaður og eiga efnislítil, pallíettuskreytt baðföt sem sækja áhrif í tískustrauma níunda áratugarins. Eins og margir þá skil ég ekki hvað rekur fólk hálfnakið upp á svið að spenna gluteus maximus og biceps brachii. Ég skil ekki einu sinni þessi orð sem ég var að skrifa. En þrátt fyrir skilningsleysi, skort á smekk og jafn vel smá fordóma, þá trúi ég ekki að fitnessfólkið sé hópur af þrælum, sem grimmir einkaþjálfarar skikka til að æfa tvisvar á dag og sneiða hjá öllu sem er gott á bragðið.