Gagnrýni

Ryðguð járnfrú

Haukur Viðar Alfreðsson skrifar
Bíó. The Iron Lady. Leikstjórn: Phyllida Lloyd. Leikarar: Meryl Streep, Jim Broadbent, Anthony Head, Richard E Grant, Olivia Colman, Nicholas Farrell, Alexandra Roach, Harry Lloyd.



Það má færa rök fyrir því að Meryl Streep sé ein besta leikkona kvikmyndasögunnar. Hún hefur um langt skeið verið sérstakt eftirlæti bæði bíógesta og kollega sinna, og hún stendur einkar vel að vígi sé verðlaunatölfræði skoðuð. Að Streep leiki þekkta persónu á borð við Margaret Thatcher hljómar því eins og uppskrift að sannkallaðri kvikmyndaveislu.

The Iron Lady er hins vegar of laus í reipunum til þess að teljast til kvikmyndalegra stórvirkja. Frammistaða Streep er fyrirsjáanlega óaðfinnanleg og gott betur en það. Það er ótrúlegt að fylgjast með töktunum og málrómnum, og förðunardeildin á sérstakt hrós skilið fyrir að hafa gert allt nema einræktað Thatcher, svo líkar eru þær. Mér finnst það sniðugt að fókusera á hina gömlu og hálfsturluðu Thatcher en ekki á stjórnmálaferil hennar. Járnfrúin er gífurlega umdeild stjórnmálafígúra og ferill hennar verður vafalítið tíundaður í annarri kvikmynd síðar.

En í þessari mynd fylgjumst við með brothættri og hrörnandi konu sem sér ofsjónir og rígheldur í draug látins eiginmanns. Sú saga er ein og sér nógu áhugaverð til að réttlæta það að setja stjórnmálasögu Thatcher í annað sæti. En því er ekki haldið nægilega til streitu og eftir stendur kvikmynd sem veit ekki almennilega hvað hún vill vera. Þrátt fyrir þennan stóra galla er myndin að mörgu leyti áhugaverð og Streep hífir hana upp fyrir mörk meðalmennskunnar.

Niðurstaða: Ágæt hugmynd en útfærslunni er ábótavant. Streep gerir áhorfið þó vel þess virði.



Ath. Þau mistök urðu í Fréttablaðinu í dag að The Iron Lady fékk fjórar stjörnur, í stað þriggja eins og hún átti skilið að mati gagnrýnanda.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×