Gagnrýni

Þéttofið, litríkt og yfirleitt áhugavert

Freyr Bjarnason skrifar
7 með Todmobile.
7 með Todmobile.
Tónlist. 7. Todmobile.



Söngvarinn Eyþór Ingi Gunnlaugsson er kynntur til sögunnar á þessari sjöundu hljóðversplötu Todmobile. Eins og búast mátti við fær hann að njóta sín í kraftmeiri lögunum og stimplar sig þar vel inn á meðan Andrea Gylfa syngur yfirleitt þau rólegri.

Platan hefst á hinu krúttlega Sjúklegt sjóv sem Andrea syngur við hnyttinn texta sinn og næst tekur við Hafmey, sæmileg kraftballaða með Eyþóri Inga. Þau syngja síðan saman í Hér og nú, lagi sem hefði sómt sér vel í Eurovision. Aftur syngja Rocky Horror-vinirnir saman í Það er nú það, hressilegu popplagi, sem er næst besta lag plötunnar á eftir Gleym mér ei, verulega huggulegu lagi í gamla Todmobile-stílnum, með töff gítar- og bassaspili.

Allt þetta hristir upptökustjórinn og gítarleikarinn Þorvaldur Bjarni saman í litríkan kokteil en lagasmíðarnar á seinni helmingi plötunnar eru ekki jafn áhugaverðar, þótt margt sé þar vel gert og ýmsu tjaldað til. Undantekningin er Ég er bara ég þar sem falleg rödd Andreu skín skært í þéttofinni ballöðu. Einnig sker Draumar og dægurlög sig úr sem ágætis popplag og Ástin mín er lítið og sætt lokalag.

Niðurstaða: Nokkur mjög góð lög en minni gæði í seinni hlutanum draga úr heildaráhrifunum.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×