Tandurhrein blekking Bergsteinn Sigurðsson skrifar 10. maí 2011 07:00 Á dögunum sótti ég námskeið ásamt norrænum kollegum mínum í New York. Meðal staða sem við heimsóttum í ferðinni var Scandinavian House, stofnun sem vinnur að framgangi norrænnar menningar vestra. Á jarðhæð var lítil minjagripaverslun með munum frá Norðurlöndum. Frá Íslandi mátti finna ýmsan varning, sápur og orkusteina, auk bæklinga sem lögðu mikið upp úr hreinleika landsins, óspilltri náttúru og ekki síst skemmtanalífinu. „Mér hefur alltaf fundist dálítið merkilegt hvað Íslendingar gera mikið úr því út á við hvað landið er hreint og skemmtanalífið viðburðaríkt,“ sagði ung blaðakona frá Svíþjóð við mig. „Ég hef tvisvar komið til Reykjavíkur og það sló mig hvað borgin var viðburðasnauð og ….“ „Skítug?“ botnaði ég þegar það sótti á hana hik. Hún jánkaði, hálfpartinn skömmustuleg yfir því að hafa hitt naglann á höfuðið. Þarna hefði ég eflaust getað látið blóðið renna mér til skyldunnar, hlýtt herkalli Inspired by Iceland, og sett ofan í hana með fullyrðingum um að það væru sko ekki margar borgir af okkar stærðargráðu sem iðuðu jafn mikið af lífi, hún hefði greinilega aldrei komið á Iceland Airwaves eða Listahátíð í Reykjavík eða sagt henni frá Öskjuhlíðinni, sem að frátöldum sprautunálunum og notuðu smokkunum væri bara hin snyrtilegasta náttúruperla. Ég kinkaði hins vegar kolli. Í orðum hennar fólst nefnilega ekkert yfirlæti; þetta var bara almenn athugasemd við að það væri augljóst misræmi milli landkynningar og raunveruleikans. Óvíða er þetta misræmi greinilegra en í miðborginni, sögulegasta hluta Reykjavíkur, gestaherberginu sem flestir erlendir ferðamenn gista í, sem hefur fengið að grotna rækilega á undanförnum árum. Menning er að gera hlutina vel, sagði Þorsteinn Gylfason heimspekingur einu sinni. Það er freistandi að afmarka skilgreininguna við Ísland og segja: Íslensk menning er að gera hlutina vel og láta þá síðan drabbast niður. Nú er ég ekki að halda fram að Íslendingar séu endilega meiri sóðar en aðrar þjóðir. En til að fullyrða að hér búi hópur þrjú hundruð þúsund snyrtipinna þarf vænan skammt af afneitun. Á dögunum komu erlendir kvikmyndagerðarmenn til Íslands, með leikarann Jeremy Irons í fararbroddi, til að fjalla um áhrif sorpmengunar í Ísafjarðardjúpi. Í þeim örfáu viðtölum sem Irons veitti á meðan dvaldi hér og var hann nær eingöngu spurður út í náttúrufegurðina. Annað hvort er það til marks um bíræfni eða sjálfsblekkingu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Munu bara allir fá dánaraðstoð? Bjarni Jónsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Að vera ung kona á Íslandi árið 2024 Eden Ósk Eyjólfsdóttir Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun Eigum við ekki bara að klára þetta Hafdís Hrönn Hafsteinsdóttir Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun
Á dögunum sótti ég námskeið ásamt norrænum kollegum mínum í New York. Meðal staða sem við heimsóttum í ferðinni var Scandinavian House, stofnun sem vinnur að framgangi norrænnar menningar vestra. Á jarðhæð var lítil minjagripaverslun með munum frá Norðurlöndum. Frá Íslandi mátti finna ýmsan varning, sápur og orkusteina, auk bæklinga sem lögðu mikið upp úr hreinleika landsins, óspilltri náttúru og ekki síst skemmtanalífinu. „Mér hefur alltaf fundist dálítið merkilegt hvað Íslendingar gera mikið úr því út á við hvað landið er hreint og skemmtanalífið viðburðaríkt,“ sagði ung blaðakona frá Svíþjóð við mig. „Ég hef tvisvar komið til Reykjavíkur og það sló mig hvað borgin var viðburðasnauð og ….“ „Skítug?“ botnaði ég þegar það sótti á hana hik. Hún jánkaði, hálfpartinn skömmustuleg yfir því að hafa hitt naglann á höfuðið. Þarna hefði ég eflaust getað látið blóðið renna mér til skyldunnar, hlýtt herkalli Inspired by Iceland, og sett ofan í hana með fullyrðingum um að það væru sko ekki margar borgir af okkar stærðargráðu sem iðuðu jafn mikið af lífi, hún hefði greinilega aldrei komið á Iceland Airwaves eða Listahátíð í Reykjavík eða sagt henni frá Öskjuhlíðinni, sem að frátöldum sprautunálunum og notuðu smokkunum væri bara hin snyrtilegasta náttúruperla. Ég kinkaði hins vegar kolli. Í orðum hennar fólst nefnilega ekkert yfirlæti; þetta var bara almenn athugasemd við að það væri augljóst misræmi milli landkynningar og raunveruleikans. Óvíða er þetta misræmi greinilegra en í miðborginni, sögulegasta hluta Reykjavíkur, gestaherberginu sem flestir erlendir ferðamenn gista í, sem hefur fengið að grotna rækilega á undanförnum árum. Menning er að gera hlutina vel, sagði Þorsteinn Gylfason heimspekingur einu sinni. Það er freistandi að afmarka skilgreininguna við Ísland og segja: Íslensk menning er að gera hlutina vel og láta þá síðan drabbast niður. Nú er ég ekki að halda fram að Íslendingar séu endilega meiri sóðar en aðrar þjóðir. En til að fullyrða að hér búi hópur þrjú hundruð þúsund snyrtipinna þarf vænan skammt af afneitun. Á dögunum komu erlendir kvikmyndagerðarmenn til Íslands, með leikarann Jeremy Irons í fararbroddi, til að fjalla um áhrif sorpmengunar í Ísafjarðardjúpi. Í þeim örfáu viðtölum sem Irons veitti á meðan dvaldi hér og var hann nær eingöngu spurður út í náttúrufegurðina. Annað hvort er það til marks um bíræfni eða sjálfsblekkingu.
Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun
Hvað er Arne Slot þjálfari Liverpool að gera rétt?–vangaveltur frá sálfræðingi Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun