Fé og freistingar Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 15. september 2009 00:01 Fréttir af viðskiptajöfrum sem virtust komast upp með alla skapaða hluti fengu mig stundum til að gæla við það viðhorf að eflaust væri gæfuríkast að vera frekur og óheiðarlegur. En það er liðin tíð, þökk sé nokkrum sauðum í spænska þorpinu Zújar. Þannig er mál með vexti að ég hef það hlutverk um þessar mundir að tína möndlur af trjánum sem nú eru orðnar vel þroskaðar og á leiðinni um akurinn hanga girnilegar ferskjur, gráfíkjur og vínber fyrir augum mínum. Auðvitað langar mig að éta á mig gat en vandinn er sá að ég á ekkert í þessum ávöxtum. En freistingin er ekki lengi að hrista réttlætingu fram úr erminni til að halda breyskum sveini við efnið. Sú sem lá beinast við að þessu sinni var á þá leið að það væri nánast öruggt að ekki kæmist upp um mig þótt ég tæki smotterí af nokkrum trjám. Ég kaus þó að fara svangur um akurinn um morgunstund frekar en að sofa nóttina á eftir með blett á samviskunni. Góður svefn er nefnilega gulls ígildi. Tilveran er afar björt þegar maður hefur dottið niður á einhverja speki sem bæði er jákvæð og heilbrigð. Þá er engu líkara en að hugurinn sjái tvo leiki fram í tímann á taflborði lífsins. En dásamlega tilfinningin sem þessu fylgir staldrar aldrei lengi við því fyrr en varir er maður orðinn mát á nýjan leik. Eftir að hafa staðist freistinguna nokkra daga með þetta jákvæða hugarfar að vopni hélt ég glaður í bragði á akurinn einn morguninn en á leiðinni sá ég óréttlætinu fullnægt með kindarlegum hætti. Þannig vildi til að sauðfjárbóndi nokkur átti eitthvað sökótt við þann sem á þessa gjöfulu akra. Til að jafna metin ákvað hann að reka kindur sínar inn á akur óvinar síns. Þar sá ég þær éta allt sem ég hafði neitað mér um. Ég hef aldrei séð hamingjusamari skepnur enda er samviskan ekkert að flækjast fyrir sauðpeningnum. Sýndist mér þá heiðarleikinn hafa leikið mig grátt. En þá varð mér hugsað heim. Þar opnuðu húsbændur hjörð sinni leið frá fjársvelti inn á allsnægtarakur. Og viti menn; þeir sem átu mest eiga núna erfiðast með svefn. Á leiðinni heim af akrinum sá ég að kindurnar voru farnar. „Farið hefur fé betra," hugsaði ég með mér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Gerum betur Hilmar Björnsson Skoðun
Fréttir af viðskiptajöfrum sem virtust komast upp með alla skapaða hluti fengu mig stundum til að gæla við það viðhorf að eflaust væri gæfuríkast að vera frekur og óheiðarlegur. En það er liðin tíð, þökk sé nokkrum sauðum í spænska þorpinu Zújar. Þannig er mál með vexti að ég hef það hlutverk um þessar mundir að tína möndlur af trjánum sem nú eru orðnar vel þroskaðar og á leiðinni um akurinn hanga girnilegar ferskjur, gráfíkjur og vínber fyrir augum mínum. Auðvitað langar mig að éta á mig gat en vandinn er sá að ég á ekkert í þessum ávöxtum. En freistingin er ekki lengi að hrista réttlætingu fram úr erminni til að halda breyskum sveini við efnið. Sú sem lá beinast við að þessu sinni var á þá leið að það væri nánast öruggt að ekki kæmist upp um mig þótt ég tæki smotterí af nokkrum trjám. Ég kaus þó að fara svangur um akurinn um morgunstund frekar en að sofa nóttina á eftir með blett á samviskunni. Góður svefn er nefnilega gulls ígildi. Tilveran er afar björt þegar maður hefur dottið niður á einhverja speki sem bæði er jákvæð og heilbrigð. Þá er engu líkara en að hugurinn sjái tvo leiki fram í tímann á taflborði lífsins. En dásamlega tilfinningin sem þessu fylgir staldrar aldrei lengi við því fyrr en varir er maður orðinn mát á nýjan leik. Eftir að hafa staðist freistinguna nokkra daga með þetta jákvæða hugarfar að vopni hélt ég glaður í bragði á akurinn einn morguninn en á leiðinni sá ég óréttlætinu fullnægt með kindarlegum hætti. Þannig vildi til að sauðfjárbóndi nokkur átti eitthvað sökótt við þann sem á þessa gjöfulu akra. Til að jafna metin ákvað hann að reka kindur sínar inn á akur óvinar síns. Þar sá ég þær éta allt sem ég hafði neitað mér um. Ég hef aldrei séð hamingjusamari skepnur enda er samviskan ekkert að flækjast fyrir sauðpeningnum. Sýndist mér þá heiðarleikinn hafa leikið mig grátt. En þá varð mér hugsað heim. Þar opnuðu húsbændur hjörð sinni leið frá fjársvelti inn á allsnægtarakur. Og viti menn; þeir sem átu mest eiga núna erfiðast með svefn. Á leiðinni heim af akrinum sá ég að kindurnar voru farnar. „Farið hefur fé betra," hugsaði ég með mér.
Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun
Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun