Samvinnan Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 11. febrúar 2009 06:00 Það er athyglisvert að fylgjast með þeirri breytingu sem orðið hefur á högum þingmanna, allmargra þeirra í það minnsta. Tuttugu og fimm þingmenn sem áður voru í stjórn eru nú í stjórnarandstöðu og öfugt gildir um níu nýja stjórnarþingmenn. Þetta er svo sem ekki í fyrsta skipti sem þetta gerist; eðli lýðræðisins er þannig að menn eiga að skiptast á að ráða eftir því hvernig almenningur kýs og stjórnmálamönnum semst að loknum kosningum. Þó er langt síðan jafnsnögg umskipti urðu á meirihluta á þingi og nú. Það sést gjörla á þingmönnum nú að það getur verið erfitt að vakna upp einn daginn í nýrri stöðu. Stjórnarandstæðingar sem allt í einu eru komnir til valda skilja lítt í kröfum núverandi stjórnarandstöðu um að tillit sé tekið til hennar. Sömu menn heimtuðu kannski manna hæst að tillit yrði tekið til minnihlutans, jafnvel minni minnihlutans, ekki bara stærri minnihlutans sem væri sammála meirihlutanum í þessu máli. Og þeir sem áður virtu ekki viðlits skoðanir þeirra sem ekki tilheyrðu meirihluta, telja það brot á góðum og gildum siðum að fara ekki í einu og öllu eftir því sem minnihlutinn leggur til. Þetta er kannski bara mannlegt. Til eru dæmi um að minnihlutamenn í stjórnum sveitarfélaga hafi lagt fram mál sem voru augljóslega hin bestu; flestum ef ekki öllum til hagsbóta. Þá hefur það stundum gerst að málinu er frestað og á næsta fundi kemur meirihlutinn með sama mál í nýjum búningi og kynnir sem sitt. Eins hefur minnihlutinn setið hjá eða greitt atkvæði gegn þjóðþrifamálum, aðeins vegna þess að þau komu frá meirihlutanum. Það var með öðrum orðum ekki hægt að samþykkja góð mál nema þú kæmir með þau sjálfur. Annað gæti gagnast andstæðingum. Í aðdraganda fjárhagsáætlanagerðar sýndi fjöldi sveitarstjórna hins vegar þá ábyrgð að leggja slíka vitleysu til hliðar. Saman unnu minni- og meirihlutar að því að koma sveitarfélaginu sem best úr því áfalli sem nú hefur riðið yfir. Auðvitað ætti þetta alltaf að vera svona, að hagur fólksins væri ofar öllu, líka eigin atkvæðafjölda. Vonandi sjást svona vinnubrögð á þingi og vonandi er þetta komið til að vera. Samvinna er jú betri en sundurlyndi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Jæja, ræðum þá þetta dásamlega Evrópusamband Haraldur Ólafsson Skoðun Kvikmyndagerð á Íslandi: Næstu skref Lilja Dögg Alfreðsdóttir Skoðun Reynir Samband sveitarfélaga að spilla gerð kennarasamninga? Ragnar Þór Pétursson Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir Skoðun
Það er athyglisvert að fylgjast með þeirri breytingu sem orðið hefur á högum þingmanna, allmargra þeirra í það minnsta. Tuttugu og fimm þingmenn sem áður voru í stjórn eru nú í stjórnarandstöðu og öfugt gildir um níu nýja stjórnarþingmenn. Þetta er svo sem ekki í fyrsta skipti sem þetta gerist; eðli lýðræðisins er þannig að menn eiga að skiptast á að ráða eftir því hvernig almenningur kýs og stjórnmálamönnum semst að loknum kosningum. Þó er langt síðan jafnsnögg umskipti urðu á meirihluta á þingi og nú. Það sést gjörla á þingmönnum nú að það getur verið erfitt að vakna upp einn daginn í nýrri stöðu. Stjórnarandstæðingar sem allt í einu eru komnir til valda skilja lítt í kröfum núverandi stjórnarandstöðu um að tillit sé tekið til hennar. Sömu menn heimtuðu kannski manna hæst að tillit yrði tekið til minnihlutans, jafnvel minni minnihlutans, ekki bara stærri minnihlutans sem væri sammála meirihlutanum í þessu máli. Og þeir sem áður virtu ekki viðlits skoðanir þeirra sem ekki tilheyrðu meirihluta, telja það brot á góðum og gildum siðum að fara ekki í einu og öllu eftir því sem minnihlutinn leggur til. Þetta er kannski bara mannlegt. Til eru dæmi um að minnihlutamenn í stjórnum sveitarfélaga hafi lagt fram mál sem voru augljóslega hin bestu; flestum ef ekki öllum til hagsbóta. Þá hefur það stundum gerst að málinu er frestað og á næsta fundi kemur meirihlutinn með sama mál í nýjum búningi og kynnir sem sitt. Eins hefur minnihlutinn setið hjá eða greitt atkvæði gegn þjóðþrifamálum, aðeins vegna þess að þau komu frá meirihlutanum. Það var með öðrum orðum ekki hægt að samþykkja góð mál nema þú kæmir með þau sjálfur. Annað gæti gagnast andstæðingum. Í aðdraganda fjárhagsáætlanagerðar sýndi fjöldi sveitarstjórna hins vegar þá ábyrgð að leggja slíka vitleysu til hliðar. Saman unnu minni- og meirihlutar að því að koma sveitarfélaginu sem best úr því áfalli sem nú hefur riðið yfir. Auðvitað ætti þetta alltaf að vera svona, að hagur fólksins væri ofar öllu, líka eigin atkvæðafjölda. Vonandi sjást svona vinnubrögð á þingi og vonandi er þetta komið til að vera. Samvinna er jú betri en sundurlyndi.