Æran hans Geira Bergsteinn Sigurðsson skrifar 7. júní 2008 03:00 Héraðsdómur Reykjavíkur skar úr um í vikunni að umfjöllun tímaritsins Ísafoldar um Geira á Goldfinger hefði vegið að æru hans. Ekki hefðu verið færðar sönnur á ásakanir um að á Goldfinger færi fram mansal og vændi. Geiri fékk milljón til að jafna sig. Auðvitað er það sjálfsögð krafa að færð séu sterk rök fyrir ávirðingum á borð við þær sem bornar voru á Geira í Ísafold. Hafi það ekki verið gert á dómstóll að dæma ummælin dauð og ómerk. Mér er hins vegar fyrirmunað að skilja hvernig í ósköpunum héraðsdómi tókst að komast að þeirri niðurstöðu að æra Geira beðið slíka hnekki að það kosti ekki undir milljón að rétta hana við. Ef orðspor Geira væri alþjóðlegur gjaldmiðill væri það íslenska krónan: verðlaust, til trafala og of hátt skráð. Það er nefnilega þannig að um nokkurt skeið hefur Geiri unnið ötullega að því að skapa sér ímynd ógeðfellds nektarbúllueigenda með óhreint mjöl í pokahorninu sem vílar fátt fyrir sér til að ná sínu fram. Tveggja ára gamlar fréttir af handtöku Geira, eftir að hann ruddist inn á Bóhem við fimmta mann og hélt þar fólki nauðugu, benda til að þessi ímynd sé ekki fullkomlega innistæðulaus. Hvort sem ásakanir Ísafoldar eru sannar eða ekki, eru þær í fullu samræmi við þann orðstír sem Geiri á Goldfinger hefur viljandi vits getið sér. Ekki er útskýrt í dómnum hvað liggur að baki upphæðinni sem Geira var dæmd, hvernig tjón hans var metið. Mögulega töldu dómararnir að ásakanirnar hefðu kostað Geira viðskipti. Eflaust væri það gild röksemd ef Geiri væri eigandi Heklu eða Kaffitárs. En Geiri selur ekki bíla eða kaffi heldur hefur atvinnu af því að höfða til lægstu hvata mannsins. Eitthvað segir mér að fastagestunum á Goldfinger þyki brigslyrði um vændi og mansal engin sérstök fyrirstaða fyrir að venja komur sínar þangað. Dómurinn er líka enn eitt dæmið um snarhækkandi miskabætur í meiðyrðamálum, meðan bætur til þolenda kynferðisbrota standa í stað. Það er eins og dómarar hafi einhvern tímann orðið ásáttir um að þolendur kynferðisbrota skyldi bættur skaðinn með andvirði notaðs fellihýsis og við það sitji. Nú er hins vegar lag fyrir réttarkerfið að koma skikk á skaðabótamatið með því að búa til sérstakan gullfót, eða réttara sagt gullfingur; fastan ærustuðul Geira á Goldfinger sem allar miskabætur tækju mið af. Í nauðgunarmálum þyrfti bara að slá af tuttugu prósent. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Þetta lítur ekki vel út Jón Ingi Hákonarson Skoðun Ungt fólk er að missa trúna á stjórnmálum – og um leið á framtíðinni París Anna Bergmann Skoðun Hvaða aukna aðgengi, Willum Þór? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Máttur orðanna: Breyting á orðavali getur breytt hugarfarinu Ingrid Kuhlman Skoðun
Héraðsdómur Reykjavíkur skar úr um í vikunni að umfjöllun tímaritsins Ísafoldar um Geira á Goldfinger hefði vegið að æru hans. Ekki hefðu verið færðar sönnur á ásakanir um að á Goldfinger færi fram mansal og vændi. Geiri fékk milljón til að jafna sig. Auðvitað er það sjálfsögð krafa að færð séu sterk rök fyrir ávirðingum á borð við þær sem bornar voru á Geira í Ísafold. Hafi það ekki verið gert á dómstóll að dæma ummælin dauð og ómerk. Mér er hins vegar fyrirmunað að skilja hvernig í ósköpunum héraðsdómi tókst að komast að þeirri niðurstöðu að æra Geira beðið slíka hnekki að það kosti ekki undir milljón að rétta hana við. Ef orðspor Geira væri alþjóðlegur gjaldmiðill væri það íslenska krónan: verðlaust, til trafala og of hátt skráð. Það er nefnilega þannig að um nokkurt skeið hefur Geiri unnið ötullega að því að skapa sér ímynd ógeðfellds nektarbúllueigenda með óhreint mjöl í pokahorninu sem vílar fátt fyrir sér til að ná sínu fram. Tveggja ára gamlar fréttir af handtöku Geira, eftir að hann ruddist inn á Bóhem við fimmta mann og hélt þar fólki nauðugu, benda til að þessi ímynd sé ekki fullkomlega innistæðulaus. Hvort sem ásakanir Ísafoldar eru sannar eða ekki, eru þær í fullu samræmi við þann orðstír sem Geiri á Goldfinger hefur viljandi vits getið sér. Ekki er útskýrt í dómnum hvað liggur að baki upphæðinni sem Geira var dæmd, hvernig tjón hans var metið. Mögulega töldu dómararnir að ásakanirnar hefðu kostað Geira viðskipti. Eflaust væri það gild röksemd ef Geiri væri eigandi Heklu eða Kaffitárs. En Geiri selur ekki bíla eða kaffi heldur hefur atvinnu af því að höfða til lægstu hvata mannsins. Eitthvað segir mér að fastagestunum á Goldfinger þyki brigslyrði um vændi og mansal engin sérstök fyrirstaða fyrir að venja komur sínar þangað. Dómurinn er líka enn eitt dæmið um snarhækkandi miskabætur í meiðyrðamálum, meðan bætur til þolenda kynferðisbrota standa í stað. Það er eins og dómarar hafi einhvern tímann orðið ásáttir um að þolendur kynferðisbrota skyldi bættur skaðinn með andvirði notaðs fellihýsis og við það sitji. Nú er hins vegar lag fyrir réttarkerfið að koma skikk á skaðabótamatið með því að búa til sérstakan gullfót, eða réttara sagt gullfingur; fastan ærustuðul Geira á Goldfinger sem allar miskabætur tækju mið af. Í nauðgunarmálum þyrfti bara að slá af tuttugu prósent.
Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun
Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun